RSS
CRÍTICA
Descuberta do amor
» Escritor/a:
Antón Cortizas
» Ed. Edicións Xerais de Galicia,
» Ano: 2003
» Xénero: Infantil-Xuvenil
» Coleccion: Fóra de xogo
» Pax: 264
» ISBN: 84-9782-054-1
Unha historia de amor e intriga ben dosificada na que o autor demostra a súa madureza como narrador. Isabel Soto comenta as claves desta novela atípica, pola súa temática, no xénero xuvenil. Dúas vidas condensadas en catorce días, unha esculca apaixonada do horizonte, das paisaxes e dos soños.
Santiago.Isabel Soto
Antón Cortizas (Ferrol, 1954), un escritor que conta cunha dilatada e premiada obra, presenta a súa segunda incursión na novela dirixida a adolescentes tras Leonel (1996), e faino cun texto que dá conta da súa madureza como narrador e no que recorre ao relato epistolar, unha forma xa empregada na Literatura Infantil e Xuvenil, ou máis ben ao diario que toma a forma de carta. O novidoso da novela é o tema escolleito, o amor entre adolescentes, e tamén o grao de abstracción dos pensamentos dos protagonistas, maiormente os de Pedro. Este amor vén de lonxe; de feito, nace como amizade e complicidade de dous nenos que medran porta con porta, compartindo espazo e vivencias, e que co paso dos anos observan, aínda confusos, a transformación dos seus sentimentos.
Sorprende a estrutura da novela, que comeza en 2007 e cunha voz narrativa en primeira persoa que anuncia a reconstrución dunha historia a partir das palabras doutra voz, tamén protagonista. Salienta ademais o lirismo da linguaxe, que non abandonará estas páxinas, así como, o papel outorgado ao espazo, Pantín e os seus arredores, presidido polo mar e a lúa, elementos de función primordial na novela. Pouco máis sabemos neste comezo e a narración constrúese cun ritmo lento acorde cos feitos relatados, conducidos pola voz de Pedro, quen nos traslada a 1999 para dar inicio aos seus cadernos, escritos para encher a ausencia de Xulia, a súa compañeira cega, que vai en Estocolmo por ver se unha operación lle devolve a vista.
Neste diario epistolar, asistimos ao resumo de dezaoito anos condensados en catorce días, composto de lembranzas case intranscendentes, de vivencias infantís, mais cargadas de significado. Á vez sabemos da complementariedade que existe entre Pedro e Xulia. El é o encargado de lle describir o mundo, de explicarllo todo. De aí que aprenda a usar as palabras con precisión desde ben neno, procurando sempre encher o baleiro visual da rapaza, sen deterse ante reto ningún por moi difícil que se presente a descrición. Xulia, pola súa parte, pon a imaxinación e fai que Pedro chegue a comprender a escuridade e o seu xeito de sentir.
Este resumo do pasado e, á vez, análise do presente e do futuro desexado, nace no límite do cambio para os dous protagonistas, cando se enxerga un novo horizonte, diferente ao que ambos coñecen. Xulia pode que volva curada e Pedro está a piques de marchar a estudar a Compostela, deixando atrás a inocencia que preside o mundo da vila. É o medo ao que vai suceder o que dá pé á súa escrita case compulsiva, un desexo de ordenar a memoria antes do salto que ambos van dar; o mesmo medo que provoca que a intriga e a maxia se instalen no seu pensamento. A pesar de declararse pragmático, Pedro claudica ante o que entende inexplicábel e sobrenatural, esquece a racionalidade e déixase levar polos poderes especiais que lle atribúe a unha caixa de cedro. A súa pretensión de encontrar os límites entre realidade e fantasía remata nun desenlace tráxico.
O xogo temporal devólvenos de novo ao ano 2007, cando Xulia, nove anos despois da traxedia, con vintecinco aos e coa vista recuperada, decide dar a coñecer esta historia insólita e chea de amor, na mesma paisaxe presidida polo mar e a lúa que empuxou a Pedro a deixarse levar pola maxia. O resultado é unha historia de amor e intriga ben dosificada, escrita cun grande lirismo e unha coidada linguaxe e que amosa con sorprendente verosimilitude o mundo dos cegos e a importancia das cousas pequenas.
1 / 3 / 2004
Santiago.Isabel Soto
Antón Cortizas (Ferrol, 1954), un escritor que conta cunha dilatada e premiada obra, presenta a súa segunda incursión na novela dirixida a adolescentes tras Leonel (1996), e faino cun texto que dá conta da súa madureza como narrador e no que recorre ao relato epistolar, unha forma xa empregada na Literatura Infantil e Xuvenil, ou máis ben ao diario que toma a forma de carta. O novidoso da novela é o tema escolleito, o amor entre adolescentes, e tamén o grao de abstracción dos pensamentos dos protagonistas, maiormente os de Pedro. Este amor vén de lonxe; de feito, nace como amizade e complicidade de dous nenos que medran porta con porta, compartindo espazo e vivencias, e que co paso dos anos observan, aínda confusos, a transformación dos seus sentimentos.
Sorprende a estrutura da novela, que comeza en 2007 e cunha voz narrativa en primeira persoa que anuncia a reconstrución dunha historia a partir das palabras doutra voz, tamén protagonista. Salienta ademais o lirismo da linguaxe, que non abandonará estas páxinas, así como, o papel outorgado ao espazo, Pantín e os seus arredores, presidido polo mar e a lúa, elementos de función primordial na novela. Pouco máis sabemos neste comezo e a narración constrúese cun ritmo lento acorde cos feitos relatados, conducidos pola voz de Pedro, quen nos traslada a 1999 para dar inicio aos seus cadernos, escritos para encher a ausencia de Xulia, a súa compañeira cega, que vai en Estocolmo por ver se unha operación lle devolve a vista.
Neste diario epistolar, asistimos ao resumo de dezaoito anos condensados en catorce días, composto de lembranzas case intranscendentes, de vivencias infantís, mais cargadas de significado. Á vez sabemos da complementariedade que existe entre Pedro e Xulia. El é o encargado de lle describir o mundo, de explicarllo todo. De aí que aprenda a usar as palabras con precisión desde ben neno, procurando sempre encher o baleiro visual da rapaza, sen deterse ante reto ningún por moi difícil que se presente a descrición. Xulia, pola súa parte, pon a imaxinación e fai que Pedro chegue a comprender a escuridade e o seu xeito de sentir.
Este resumo do pasado e, á vez, análise do presente e do futuro desexado, nace no límite do cambio para os dous protagonistas, cando se enxerga un novo horizonte, diferente ao que ambos coñecen. Xulia pode que volva curada e Pedro está a piques de marchar a estudar a Compostela, deixando atrás a inocencia que preside o mundo da vila. É o medo ao que vai suceder o que dá pé á súa escrita case compulsiva, un desexo de ordenar a memoria antes do salto que ambos van dar; o mesmo medo que provoca que a intriga e a maxia se instalen no seu pensamento. A pesar de declararse pragmático, Pedro claudica ante o que entende inexplicábel e sobrenatural, esquece a racionalidade e déixase levar polos poderes especiais que lle atribúe a unha caixa de cedro. A súa pretensión de encontrar os límites entre realidade e fantasía remata nun desenlace tráxico.
O xogo temporal devólvenos de novo ao ano 2007, cando Xulia, nove anos despois da traxedia, con vintecinco aos e coa vista recuperada, decide dar a coñecer esta historia insólita e chea de amor, na mesma paisaxe presidida polo mar e a lúa que empuxou a Pedro a deixarse levar pola maxia. O resultado é unha historia de amor e intriga ben dosificada, escrita cun grande lirismo e unha coidada linguaxe e que amosa con sorprendente verosimilitude o mundo dos cegos e a importancia das cousas pequenas.
CRÍTICAS POR XÉNERO
Máis críticas de
Infantil-Xuvenil
culturagalega.org | RSS | Aviso legal | Contacto | O equipo do portal | Licenza de uso | Contactar coa redacción: redaccion@culturagalega.org I T: +34 981 957202 | F: +34 981957205 |
Consello da Cultura Galega. | http://www.consellodacultura.gal
Pazo de Raxoi, 2 andar. 15704 Santiago de Compostela (Galicia)
Tfno: 981957202 | Fax : 981957205 | e-mail: redaccion@culturagalega.gal
Pazo de Raxoi, 2 andar. 15704 Santiago de Compostela (Galicia)
Tfno: 981957202 | Fax : 981957205 | e-mail: redaccion@culturagalega.gal