Ramón Fábregas, catedrático de Prehistoria da USC e director do proxecto de investigación sobre o PaleolÃtico, sitúa o achado no seu contexto. “É frecuente que nas escavacións paleolÃticas aparezan adornos”, di o investigador, “pero en Galicia, debido á acidez do chan e á escasa documentación que temos polo momento, non estaban documentados”. Fábregas dirixe un proxecto de investigación que, precisamente, tenta localizar no oriente de Galicia os restos da nosa prehistoria máis antiga. Nas montañas de Lugo e Ourense, que contan con bandas de material calizo, hai máis posibilidades de localizar xacementos preservados.
O colgante de óso da Cova Eirós é o terceiro adobÃo paleolÃtico aparecido en Galicia. “Hai trinta de anos aparecera un posible adorno en pedra na zona de Vilalba, nun abrigo granÃtico en Férvedes, pero non apareceu nunha escavación, asà que a súa atribución paleolÃtica era por semellanza con outros na zona cantábrica”, sinalou Fábregas, “e tamén na escavación da cova de Valdavara atopamos varias cunchas de dentalium que se puideron datar radiocarbonicamente hai uns 15.000 anos. É unha industria de tipo magdaleniense, da mesma época que o colgante de Férvedes, e podemos comprendelas como as doas dun colar”.
As cunchas de Valdavara proceden do mar Cantábrico, o cal deixa deducir a existencia dunha historia detrás: “ben as xentes que vivÃan en Becerreá se desprazaban ata a costa cantábrica e alà apañaban as cunchas ou ben tiñan conexións de intercambio ou contactos con comunidades paleolÃticas”. Estes pequenos obxectos ofrecen moita información sobre as sociedades que os fabricaron.
Os tres adornos máis antigos de Galicia.
Dentalium. Foto: Grupo de Estudos para a prehistoria do NW Ibérico
