A cidade dos prodixios

Confésovos que en ningún momento dubidei. Nin se me pasara pola cabeza o que despois me asaltou cando nos vimos fronte a fronte. E pregunteime que tería sucedido se. Se nos mirásemos aos ollos e non nos encontrásemos. Se nos chorasen as meniñas na busca do tempo perdido. Se non soubésemos atoparnos o brillo nos ollos. Supoño que nos quixemos demasiado. Que amamos todos e cada un dos nosos pasos, que nos bebemos nas noites sen día e que nos engulimos en tona ata caer derreadas pola forza da nosa propia mocidade. Unha década despois, o tempo renunciou a pasar por nós. Supoño que porque daquela non entendiamos de falsas promesas.

E así fomos, ases sen triunfo, bebendo a melancolía a grolos pola Rambla do Raval adiante. Baixo as palmeiras roubadas de algún sitio e co bafo dun donner kebap atrapado nas mandíbulas. Sempre quixemos comer o mundo e agora, dez anos despois, conformámonos con comer en pequenas trabadas os anacos moles das cidades distantes.

A cidade dos prodixios nunca deixa de abraiar. Non tanto polos peruanos que nos agardan na Praza de Catalunya ou os rumanos do Corte Inglés, nin tan sequera polo arrecendo a cordeiro do Hospital. É a cidade mesma quen se envolve nun pano de celofán como agasallo para o turista e amosa a súa variedade étnica entendida como froito da súa propia esencia. Os rostros sucédense nas Ramblas, písannos as meixelas, abáfannos coa súa desencantada visión de occidente e confúndennos como parte de si. Eles non saben que nós vimos de lonxe, de moito máis lonxe ca eles porque a nosa distancia non se mide en quilómetros, a nosa xeografía mídese en anos. Cumprimos xusto nestes días unha década de vida, neste aniversario saudoso e melancólico que dan os calendarios do prohibido. Dez anos en que remexemos o lastrado para atopar a area e só encontramos espaguetis con nata para sobrevivir o día día. Logo de tanto tempo, mirámonos sen medo nesta cidade prodixiosa, polas casualidades e concavidades da vida, e o gran prodixio fíxose en nós. Na nosa carne e na nosa memoria. E velaquí o feitizo. Entón recoñecemos que nunca pasou o tempo por nosoutros. Renunciou a tatuarse na nosa pel e consumiuse nas horas en que vivimos peligrosamente, cada un polo seu roteiro, ás veces converxentes, as máis diverxentes en espazos e minutos. Atopámonos cunha cervexa na man baixo o LoveŽs in the air e brindamos por quen fomos e quen somos. As dúas caras da mesma moeda. E seguimos chiscándolle ollos á noite como no Berlín de hai unha década.

Como memoria estridente daquela época segue vibrando o teu berro incansable nunha pandeireta. Darío, Darío, de ti non me fío. E as loitas do Sistema de Residencias Integrado en que vivimos volve de novo a consumirnos as ganas de facer carreira. E mirámonos, tan derrotados polas barreiras de ferro que franquean a nosa entrada no metro, na propia suburbe da nosa conciencia. E míranos, tan delgados como entón, cando criamos que podiamos vivir dos soños nada máis e calábamos a fame con latas de atún do Día. E volvemos a mirarnos e sorrimos porque si, efectivamente, seguimos bailando nos nosos xestos e nas nosas palabras, esas que xa sabemos antes de ser lanzadas como dardos no aire. Porque nolas oímos tantas veces. Porque, en realidade, seguen a ser as mesmas.

E ti sempre dis que menos mal que existe esta marea de senegaleses, arxelinos, marroquinos, colombianos, libaneses, turcos e caboverdianos. De non ser por eles sería difícil entender este lugar como fogar sobre o que paseamos. E, non obstante, non vos dixen que, para min, este Raval e este Gótico teñen a cor dun colexio de Fonseca tan desgastado e corroído, o tacto dos conxelados de oferta, o son da multicopista cando fotocopiabamos apuntes, o cheiro dos canutos nun local escuro da zona vella e o sabor do viño acedo na praza do Orense. Nunca soubera destes sentidos ata que os encontrei concentrados e morriñentos, abrazados, como entón, a unha cervexa camuflada na noite mestiza do Raval.

O noso é un luxo. Podémonos mirar aos ollos sen encontrar reproches entre as patas de galo e as olleiras que decidiron oxidar os nosos rostros. Cando nós, curiosamente, nunca respiramos osíxeno para vivírmonos.


Antes eramos máis novos, é certo, pero agora somos invencibles.