Kamchatka

Aprendemos a xogar co TEG –Técnicas e Estratexias de Guerra- no mesmo día en que me xuraches non coñecer as regras da baralla. Díxenche que non me gustan os pasatempos -eu non quero morrer no tempo que pasa- e ti porfiaches en que había ser unha partida nada máis. Nunca fun boa estratega militar, velaí a miña febleza ante o taboleiro de continentes e océanos. Pero aquel día crin en Kamchatka. Crin nela como quen cre no sono ou na fame, con esa fidelidade absurda do que nunca renuncia. E alí quedei, reducida polas túas fichas de cor violeta na miña pequena península de auga xeada e lume. Con todo, perdiches a partida decisiva. Ti sábelo. Sabes que non hai vitoria posible se non logras Kamchatka.

-Vai frío, vou enfermar – dixeches namentres mergullabas na lagoa de auga quente coa coroa do volcán Kluchevwkoy atrás das túas pupilas.

A auga estaba a trinta e oito graos e eu tremía envolta en neve, neses escasos dous graos baixo cero que se tatuaban na pel como un ferro incandescente. Sorriches. Os teus barcos de guerra sediaban o meu compromiso de resistir alá no estreito de Bering, entre o Pacífico, Bering e Okhotskoe. Protestaches e eu mantiven a miña ficha verde sen submarinos que me defendesen. Volviches sorrir e eu negueime a aturar esa insolencia barata de suposto gañador. Os osos marróns, esas bestas de pel castaña e mandíbulas de mar, corrían polas estreitas praias negras da península. Na tundra escoitáronse os aturuxos das escasas bestas que resisten ao frío e as aguias do mar de Steller vixiaban as morsas e baleas grises que nos acompañaban nos kayaks inestables.

Vladimir mofouse da túa desconfianza e eu sumeime ás súas pregarias. Os rezos coláronse polos falsos ocos do xeo na memoria de todos os represaliados por Stalin naquela Siberia de neve contaminada. Tamén os seus pais. O historiador Viktor Zemskov cifrou os represaliados na URSS entre 1921 e 1953 nuns catro millóns de persoas. Outros estudos computan tamén os deportados e colectivizados, o que nos levan a uns vinte millóns de detencións e sete millóns de fusilados pola vontade do réxime do líder soviético. Nese barullo inpersoal de números, Anna e Alexander, os pais de Vladimir, amósannos o rostro baleiro da memoria deportada. El, cos seus cincuenta anos en cada pupila grisácea, non sabe o que é vivir lonxe desta neve que queima. Deste frío que arregaña a alma.

-Cando na escola os nenos son relegados á derradeira fila da clase dise que van para Kamchatka.

O fin da guerra fría non trouxo calor á zona máis militarizada de Rusia e os restos de kalashnikov e radares rinchaban ao noso paso. Ti unicamente mirabas aquel mar de xeo que navegaba baixo os pes. Cando matamos a derradeira morsa para sobrevivir ao inverno.

Entón acordamos, ti e mais eu, coa ollada clara de Cecilia Roth e Ricardo Darin, nun gran teatro americano. A candidatura arxentina do filme “Kamchatka” aos óscar desprazounos ao norte cando nunca puidemos saír da capital, dese Bos Aires que nos atrapou en 1976, a ti por ser mestre, a min por ser actriz. Aos dous por falarmos sen preocuparnos dos que nos espreitaban. Harry suplicounos botar unha partida máis do TEG antes de marchar e o Anano arremuiñouse no teu colo para vencérdesnos por última vez. Pero Harry e máis eu conseguimos que a nosa ficha verde alcanzara Kamchatka antes de que as vosas violetas se multiplicaran no taboleiro de xogo. Entón, vencemos.

Claro que iso foi antes de que a revolución rusa nos deportase a Siberia. Antes de que a ditadura arxentina bebese os nosos derradeiros suspiros.