Estranxeiros de nós mesmos

Hai maneiras e maneiras de convivir cun mesmo. Existen modos corteses, outros condescendentes, outros satírico-burlescos, outros grandilocuentes e outros mesmo compasivos pero, curiosamente, ningún escapa ao esperpéntico. A esa busca desesperada por encontrar unha desculpa para seguir, unha mísera desculpa como rematar un libro, un proxecto ou a carreira. Unha gran desculpa como facer a compra, darlle de comer aos gatos ou pedalear dez quilómetros a rentes da barriga da Frouxeira. Algo que nos defina hoxe e non nos deixe baleiros mañá. Algo que nos permita non ser estranxeiros no noso propio corpo. Albert Camus sinala co dedo o illamento do ser humano e déixanos inquedos porque, talvez, nós tamén soñemos con aplausos no patíbulo.

Nestes días adoito pensar en Orán. Non sei por que pero penso na súa calor abafante, nas casiñas brancas e no Mediterráneo extremadamente salgado que abraza a explanada dunha cidade entregada ao mar. Penso nunha treboada de area que nos devolveu do deserto de Tinduf no Sahara e nos fixo aterrar naquela cidade inhóspita e, á vez, acolledora. Nos militares alxerinos que rodeaban o avión e no sol que laceraba ata a propia alma. Entón pensei en Albert Camus, no neno estranxeiro que doaba o seu corpo miúdo ás ondas do Mediterráneo e no silencio maimiño do vaivén das vagas mornas nesa costa alxeriana de túnicas brancas e xabre inabranguible. E pensei en Meursault, o protagonista de “LŽÉtranger”. Entón sentín frío. Un frío xélido e traizoeiro. Unha incomodidade transeúnte como os cotellóns móbiles da Frouxeira. Como os cotellóns do Sahara. Como o propio nihilismo de Meursault.

As dunas da Frouxeira están tan vivas como as do deserto do Sahara. Móvense cada tempada ao arbitrio dos ventos e do explícito permiso de pilros, gueivotas e mesmo araos que bican a beiramar. As montañas de area arrastran o seu lombo esquivo na ampla marxe entre o océano e a xunqueira. Nunca amosan o mesmo rostro, nin as mesmas costas, desafiantes ante o Atlántico bravo que lles secuestra a liberdade e lles devolve as aves migratorias de África como castigo exemplar. Para que sexa máis tanxible a súa gaiola en terra. Meursault comprendeu entón por que o privaban dun cigarro e das mulleres. De non prohibirllos sería como estar ceibe e niso consiste unha pena de cárcere. En sentir o frío do extravío entre catro paredes. Non sei se foi Orán ou as dunas da Frouxeira o que me trouxo recado de “LŽÉtranger”. Se cadra nin sequera foi iso e si unha profunda nada deixada polo 11-m e por uns resultados electorais tan efusivos no día despois como tan baleiros nas semanas seguintes. Talvez é que soñara que un cambio gobernamental borraría a pegada de tantas mortes nunha vía férrea sen saída. Soñei o insoñable e ás veces resúltame difícil, tamén a min, esquecer o son dos móbiles que non paran de repetir as chamadas desesperadas de amigos que buscan unha voz e só atopan asubíos afogantes. Eu non escoitei eses teléfonos en Madrid pero escoiteinos nos testemuños dos feridos e do persoal sanitario e, por momentos, sorpréndenme no meu cotío. Cando agardo o autobús. Cando fago a cea. Cando rego o meu pequeno e afouto bonsai. Noto a dor punzante dun teléfono que non para de soar e reméxeme esas tripas onde só cabe o abismo. Talvez é por iso que volvín a “LŽÉtranger”. Para me reconfortar no son da nada.

Volvín sobre a morte da nai de Meursault e non sentín a dor baleira do seu enterro. Eu tampouco puiden chorar por ela, nin sequera por el. Só tiña calor nese Alxer de temperaturas extremas. Tampouco sentín mágoa por Marie, a que desexaba casar por riba de todas as cousas e se negaba a aceptar o gume afiado dunha sentencia xudicial regresando aos baños húmidos no Mediterráneo. Nin tan sequera sentín a máis mísera misericordia do árabe abatido a balazos polo protagonista. Non sentín o oco entre inocente e acedo de Meursault, acaso esa impotencia xorda de pedirlle un berro de auxilio ou unha explicación. Pero iso aconteceu só nuns breves segundos. O resto ficou enmudecido por unha seca indiferencia.

Tampouco sentín morriña de París, e iso é máis estraño porque nunca estiven en París e adoito sentir morriña polos lugares que non vivín.

Non obstante, sei que volverá a fe no ser humano como tamén sei que nunca marchou e que fica adormecida polas imaxes dantescas que as televisións reiteran machaconamente. Namentres, eu agardo, atordada polo silencio das vítimas sen sequera solicitar unha explicación. Non me valería de nada. Só pido un esforzo contra a cegueira e contra a vinganza como única resposta posible. Só pido espertar.

Talvez eu tamén soñe con aplausos no patíbulo.

Unha última mensaxe de que aínda estou aí.

Rosa Aneiros [correo]