Oito contos de Nadal e unha esperanza

Agora que medran os días e os supermercados están baleiros por mor deste costento fin de mes, quero lembrar o Nadal. Quero lembrar a miña árbore chea de fitas de cores, as tarxetas agochadas pola casa, a preparación da bandexa dos doces coa miña irmá ou colocar o marisco na mesa co meu pai. Quero lembrar ese tempo de choiva e días pequeneiros agora que apreta o frío e que cada día gañamos uns minutos á noite. Cos “Contos de Nadal” de Manuel Rivas e Miguelanxo Prado volvemos crer na maxia, esa maxia indescritible provocada polas persoas que nos arrodean. Esas que fan que me guste tanto o Nadal.

Os “Contos de Nadal” escritos por Manuel Rivas e ilustrados por Miguelanxo Prado constitúen unha revisión do xénero marcada pola pegada do real. Lonxe da fantasía, das fadas do oeste e dos meigallos das estrelas fugaces, os autores devólvennos a esperanza a partir do ser humano. Unha esperanza lambida polos detalles do cotío, única lanzadeira posible cara ao amor. O libro está formado por oito relatos en que conseguimos ilusionarnos coas pequenas coincidencias, ou non tanto, que nos fornece a vida. Debo recoñecer que todos os contos teñen o seu aquel aínda que para unha, inexplicablemente, hai tres que resulten especialmente emotivos. Un deles é “O namorado de María”, unha historia de amores prohibidos e de loita nos montes que se condensa, como o bafo dos cabalos no alboio, nunha ollada tan húmida e quente que produce calafríos aos espectadores. Ou “A barra de pan” en que a fame ocupa todo o cariño dunha nai. Ou “O partido de reis”, partido de orgullo e barriga de aguacate no que, como en todos os contos, triúnfan os sentimentos. Ou, tamén e xa van catro, “O amor das sombras” cun vello namorado e morriñento que leva a Dandy, o can que ama o bacallau, como guía nas tebras da vellez. Son contos para gozar en calquera época do ano, calquera que estea marcada pola saudade e polas ganas de crer. Simplemente, de crer.

Agora que medran os días é tamén unha boa época para confiar na esperanza. Para crer no ser humano e na posibilidade de avanzar e non deixarnos envolver nun rodopío endiañado de acusacións, hipócritas protocolos, “menudencias” tales como abusos a menores, campañas mediáticas orquestradas desde os diferentes partidos políticos ou posibles encausamentos polo delito de dialogar. Vou trabar na lingua para non mencionar ao alcalde de Toques a pesar de que, co seu mesmo símil de que deixará o sangue na alcaldía, eu deixarei o meu nos beizos para non ter que manchar a boca co seu nome.

Soñar cos “Contos de Nadal” é volver crer nesta época de poucas posibilidades para o afectivo. Escorrentados polo pudor que producen as páxinas de xornais volvemos á maxia bondadosa dos cariños compartidos sen cláusulas dos contos de Manuel Rivas e Miguelanxo Prado. Gustaríame falarvos, tamén hoxe, doutras maxias natalicias da man das Cartas de Papá Noel escritas por J.R.R. Tolkien para os seus fillos pero é mellor que o deixe para outro día. Andamos faltos de esperanza e cómpre estirala o máximo posible... como un conto de Nadal.

Rosa Aneiros [correo]