Ela, a inventada*

Texto. Pretexto. Contexto. Paratexto. Intertexto. Metatexto. Digresión. Ás veces resulta complicado saber onde reside o significado. Ás veces é atractivo rebrincar entre os carreiros da palabras e agochar o sentido da escrita. Ás veces, poesía. Emma Couceiro é un río de lava transparente que nestes días de enchente desborda o seu leito para anegar a superficie física das nosas entrañas, as entrañas horas**.

(Cito) é a novidosa achega poética de Emma Couceiro a este outono de dioivos acuosos e literarios. Son mareas que penetran nas almas e asolagan cabanas e rúas con absoluta indecencia. Chegou a marea de Emma e velaí veñen Carlos Negro, Eduardo Estévez, Francisco Souto e Alexandre Nerium: poemas como ondadas bravas que sacoden esta morna caída das follas.

Atados a un prólogo, un fío da historia (variacións), notas ao texto e epílogo, como nas máis exquisitas arquitecturas editoriais, secan os textos na friaxe deste tempo. Os versos, extraídos directamente dos ríos da memoria, do desexo e da infancia, penduran dos tendais do público nun exercicio de exhibicionismo maldicido pola autora. E chora o pudor nos arames do vento. Xorde en (Cito) a Emma máis intelixente e máis segura, esa que navega a súa ollada nítida polo regato sen temor a enchoupar os pés. Volven os seus espacios intimamente creados, aquelas inventadas*, os segredos da terra que nunca abrollan e a mesta brétema de onda o río:“E nunca máis pisarás esta terra (esta terra abeirada,/ pasto de area que abre coa tormenta, esta terra aceda/ e recortada,/ que se mide cos pés,/ que promete unicamente a voz que desiste,/ a voz que se rende”. Agroman as notas a pé de páxina, os asteriscos, as chamadas, as cursivas, as parénteses, os números, as acoutacións... ducias de vestiduras coas que encher o silencio. Cubrir o silencio de versos para que fale a desvergoña, o orgullo da memoria e da presente estampa de muller ferida e nunca vencida. “E así é como doe, como se xa non puidese asinarte ou verte nacer/ tan propio de min e tan covarde.Que nós, as inventadas,/ confiamos as estacións aos meus dedos absoltos,/ e podo mentir se quero/ pero non deixarei de mirarte,/ non deixarei que ningunha de nós entre soa no verso,/ porque hai algo aquí/ que sempre ten razón,/ e ás veces son eu sen trazas de ti, rompendo as palabras de esta lingua/ que afasta, esta/ fala trasposta que vén a por min/ pero quén me vai crer a min (despois de todo)”.

É Emma nena de entrañas horas* que se desentraña con ríos de palabras que nunca foron tinta. Emma Couceiro é en primeira persoa de singular e de plural, eu e nós, nun xogo de identidades precipitadas. E sempre hai un ti, un interlocutor que se nega a ser receptor pasivo e mete os dedos no poema como se fosen humidosas*** que silabean cantigas de berce, “Porque esta vez todos se irán contigo en cada verso/ (todos se irán contigo)/ E realmente estou cansa. Non sei qué dicir”.

“E finalmente/ dicir tan só que/ aos que algunha vez miramos non deberían mentirnos.”

(Cito) un marabilloso exercicio de identidades presentes e ausentes en que os versos valen para aplaudir a maxia da enchente vital.

* a(s) inventada(s): Lucía, Alicia, Mariña, Yolanda, Estíbaliz, Lucía Aldao, as que se inventan, as que asisten a cada poema. Por se fose necesario.
** entrañas horas: exercicio de introspección a través dun espello poliédrico.
*** humidosas: o río esculca dende as paredes da casa para apañar unha présa de xoguetes prohibidos. A barriguitas e a nancy dormen nunha terra da que sempre xorden sorpresas indescifrables.

(Cito) e non hai asterisco que nos conduza ó interior do labirinto desolado de nós mesmos.

COUCEIRO, EMMA: (Cito). Xerais, 2003

NUNCA MÁIS

Rosa Aneiros [correo]