Espacios: O mar, sempre o mar

Adoro o mar de Alessandro Baricco co seu meigallo e máis os seus medos. Pero hai outros espacios literarios onde non me importaría naufragar.
Por Rosa Aneiros

A quinta de Saler no Couto Mixto paréceme un lugar extraordinario onde deixarse seducir polos dictados intransixentes da literatura efémera. O planeta do Principiño para poder ver solpores a calquera hora do día. Os ríos de Gabriel García Márquez cheos de mosquitos e de reloxos de area. Adoro febrilmente a Asia tropical de Malaria Sentimental de Queipo e, tamén, as praias de California do seu Papaventos. O mar, sempre o mar, de Novecientos e Oceano Mar de Baricco. A vella Compostela de Morning Star como terra que aínda piso e o territorio ocupado de Fran Alonso como terra que me gustaría pisar en liberdade. Gústanme as Lobeiras de Marilar Aleixandre; a Lisboa de 1755 de Eu é de Borrazás e mailo xardín de cerdeiras en flor permanente de Anxos Sumai porque arrecende todo o ano. Resúltame claustrofóbica a Sala 3 da que nos fala Manuel Tiago e odio a dictadura que serve de marco abafante a case toda a súa obra narrativa.