Quen chora a Hilary Swank

Se che digo Becky que te intuín antes de coñecerte dirasme que minto. Dirás que houbo máis persoas que che dixeron o mesmiño. Dirás que agora é doado. Agora que todo pasou resulta mesmo imbécil advertir que a túa foi a crónica dunha derrota anunciada. Dun xa se ve vir que, dramaticamente, fuches a única que non quixo entender. E así foi. E así marchaches, heroína enfundada en botas de coiro e luvas de ambición. Cadáver exquisito como pedestal póstumo á loita polo triunfo.

Tiñas 34 anos, corpo de deus do olimpo e un sorriso endiañado tras esa goma de mascar que vos defende as enxivas. Naceras en Fort Collins e deixaches o último alento nun cuadrilátero de Denver. A xente aclamábate en cada asalto, sentírala tantas veces que desta volta, cando emitiron un poderoso clamor, pensaches que vitoreaban o teu próximo golpe de campá entre aquelas catro cordas. Pero tan só presaxiaban outros tanxidos de metal. Os que nunca soñarías como sentenza última da túa carreira deportiva. E alí quedaches, sepultada por centos de ollos que habitualmente buscan sangue e puñazos nun combate afeccionado e desta vez só pregaban que te ergueses do chan. Crían que o golpe de Heather Schitz non sería o derradeiro, que unha de volas dúas levantaría os puños e recibiría a medalla. Sería a vencedora do terceiro asalto. Desexábano. Mais non puideron evitar aquel silencio, aquel salto inmediato dos médicos á pista, os rumores e o desenlace. Non se moveron. O ser humano sente unha atracción especial cara ao morbo, cara ás desgrazas alleas, cara ao infortunio. Unha irresistible atracción polo abismo.

Centos de ollos presenzaron inmóbiles coma ti, a muller pola que apostaran, deixabas a vida co cerebro fatalmente adurmiñado no ring. Non foron quen de pechar a boca, cun regusto entre traizoeiro e satisfactorio. A morte en directo e ante miles de persoas ten unha dose de espectáculo á que ninguén quere renunciar. E triunfaches, claro que triunfaches. A túa pelexa deu a volta ao mundo. E ti nunca soñaras tal.

Viras Million Dollar Baby semanas antes nunha desas salas de Colorado en que podes beber cocacola ata te embebedar. Saíras de adestrar pouco antes e non che apetecía volver a casa. Alguén che falara desta película. “Non a podes perder”, insistíranche, “é impresionante”. Fuches cunha mestura de curiosidade e apatía. As últimas semanas preparando o encontro amateur polas Luvas de Ouro mantivérante pechada no ximnasio durante horas e esa noite, xusto esa noite, quixeches romper a rutina. Optaches por ver a suor, a frustración, os puños en alto, as cambras nas pernas, a decepción, o sabor agridoce das pequenas vitorias, as feridas, o sangue.... todo iso quixeches velo no corpo de outros. Que máis dá que foran finxidores. Cando apareceron na pantalla sentiches unha especie de estraña disociación. Aquela era a túa dor, a túa furia, a túa perseveranza pero tiña rostro de Hilary Swank. Coma ela, ti loitaras por dedicarte ao boxeo durante anos de incomprensión dunha sociedade tan reaccionaria como a estadounidense. Sabías de todas e cada unha das bágoas e da turronería da protagonista. Sen elas nunca chegarías a onde estabas e, desta volta, restábache pouco camiño para rabuñar o ceo. Os puños erguidos coas luvas de ouro dentro do ring de Denver eran a túa idea paraíso. Talvez non o eterno, pero si o máis inmediato.

A película rematou e ti a penas puideches abandonar a sala e meterte no coche para comezar a chorar. Parecías unha cachoeira de mar imparable. A muller furia de músculos en perenne tensión derretida nos últimos minutos de proxección dunha sala de cinema. Entón pensaches que talvez non debías ter ido á sesión desa noite, varias semanas antes do combate. Os días seguintes golpeaches o punching ball con odio e envexa. Non podías afastar a Hilary Swank da cabeza. Con obstinación. Sen resignación ningunha. Só querías golpealo como afirmación da túa forza, da túa inminente vitoria.

E chegou a gran noite. A túa gran noite, pensaches. Soñaches con saír do cuadrilátero coas luvas de ouro no peito e no corazón o aloumiño doce de quen chegou ao cumio da súa traxectoria deportiva. Cismaras niso durante tanto tempo que cando saltaches ao ring e o público coreou o teu nome non soubeches se era verdade ou ilusión. Se realmente o combate tiña lugar no ring ou entre as túas sabas unha noite calquera. O primeiro golpe de Schitz devolveute á realidade de focos, apostas, un árbitro miúdo e o teu adestrador dando berros sen parar. Reaccionaches rapidamente e levaches á pista todo canto aprenderas durante longos anos de suor e sangue no ximnasio do barrio. Foron minutos de gloria.

Era sábado noite. A xente regresaba ás súas casas logo do cine, dunha hamburguesa nun take away e ollaba os informativos con desgana antes de botar a soneca que atrasase a madrugada do domingo. Entón o teu rostro adurmiñado sobre o ring rompeu a serena tranquilidade do último avance de noticias. Tan só a túa inconsciencia ensanguentada evidenciaba o tráxico final. Ninguén cambiou de canle. Unha morte en directo é o máximo gancho de audiencia. E ti, que nunca soñaras con tal privilexio, apareciches en todos os informativos do país. Unha heroína durmida por un golpe que te levou á máis nauseabunda gloria do boxeo. Como unha pomba abatida por un disparo no medio dun campo de trigo.

A túa gloria, Becky, foi efémera. Os medios de comunicación deron en sinalar o paralelismo entre a túa desgrazada historia e o argumento de Million Dollar Baby. Sinalaron que eras a primeira muller morta nun ring en Estados Unidos en toda a súa historia, unha gran coincidencia tendo en conta que a película de Eastwood recibira o óscar semanas antes. O teu rostro sobre o ring adquiriu para moitos espectadores a ollada lánguida e desolada de Hilary Swank.

O que eles non sabían é que ti foras unha cachoeira de mar ao rematar Million Dollar Baby. Tamén descoñecían que daquela non chorabas por Swank. Chorabas a ausencia dun Eastwood que te abrazase cando a túa cabeza se desplomara mortalmente sobre a soidade do ring. Nunha noite de sábado calquera ante milleiros de ollos borrachos de indiferencia.