Muller de mar

Non é que non tivese fe en ti. Abofé que si. Dende que te vin sucar as augas do Atlántico a bordo desa casca de noz e rodeada dunha tripulación mínima non dubidei da túa afouteza. Nunca entendín moi ben que te move. Descúlpame. Sigo sen entendelo. Que fai que unha persoa decida dar a volta ao mundo nun cascallo mínimo. Es tan pequeniña ao carón dese inmenso océano, non sei se o sabes, véseche tan pouca cousa. E, non obstante, ese mar de altas ondas e escuma brava faite tan inconmensurable.... Supoño que é iso o que buscas: facerte grande fóra do teu corpo de muller pequena de rostro encarnado e mirada de cativa rebuldeira. Supoño que nin sequera te paraches a pensalo. A pensar niso. En por que o fas.

As terras de Derbyshire forxaron o teu carácter en ventos bravíos e un océano de altas murallas. Ou iso din de ti. Seica nunca fuches capaz de borrar ese xogo dramático que iniciaches na placenta e que te levou a te considerares muller de augas indómitas. Hai quen nunca podería vivir lonxe do mar. Ti escolliches vivir lonxe da terra. Os pés báilanche no chan firme e as náuseas non tardan en gabear pola gorxa arriba en canto o horizonte amaina ao ritmo das paisaxes. Ti esixes unha corda firme e recta como meta, unha liña tesa como a túa vocación e afastada como todos os desexos. Pregúntome, Ellen McArthur, se quixeches dar a volta ao mundo ou o mundo quixo dar volta arredor túa. Se quixo virar e virar como unha buxaina sen te deixar pisar terra firme. Virar e virar na túa soidade de satélite protector, sen deixarte embebedar polas diferentes culturas, linguas e razas dos beizos da terra. Se fuches ti quen quixo vivir 71 días, 14 horas, 18 minutos e 33 segundos sen máis son que o das ondas e sen máis chío que o das gaivotas, paíños ou mascatos ou foi el quen quixo posuírte egoistamente. Sen máis compaña cá do vento nese trimarán de oito toneladas de peso e fibra de carbono como único aloumiño.


Eu vírate outra vez, lembraralo ben, como esquecelo. Facías a regata Julio Verne, a volta ao mundo en solitario e sen escalas de 2003 pero o mastro quebrou e tiveches que renunciar. Linche nos ollos, Ellen, a carraxe de quen ten que dicir non a un soño, pero nunca claudica. Sabía que o habías volver intentar, loba de mar, e desta volta ti e máis o teu Castorama acadastes o récord mundial de volta ao mundo con vela e sen escalas. 71 días, 14 horas, 18 minutos e 33 segundos: o tempo da vitoria. O tempo en que venciches tsunamis, baleas, treboadas, icebergs e, sobre todo, o medo. O tempo que resume unha vida de a penas 28 anos.

Con respecto a iso que che preguntaba ao comezo, trinta singraduras antes, creo que xa teño a resposta. Non necesitas explicarmo. Abonda con ese sorriso e ese arrepío que te ergue do sofá cando ao resto nos arrastra ata o fondo do seu acubillo de algodón. Por que prefires un camarote a unha casa. Dime, por que. Ou, mellor, non o digas. No fondo sei que, simplemente, non saberías vivir sen facelo. E como te envexo, afouta nena dos mares, pirata transoceánica de mans duras como o vento do Nordés. Estes días de océanos encabuxados e de ventres de balea envelenados, ti reconcíliasnos coa inmortalidade. Contigo, as mulleres liberámonos deste rizón de ausencias virulentas e somos quen de vencelo. A el. Ao mar. E por moito que sangren as feridas das nosas guerlas sabemos que existe maneira de silenciar o ruxerruxe das ondas, que hai maneira de ser máis forte ca el. Có mar. E aínda que nos pesen as mareas, nos escravicen as lúas, nos doian os dedos nos tramallos, nos proian os soños e nos crucifiquen as poxas, hai unha de nós que bateu nos seus tempos. Hai unha muller que somos milleiros que vence por fin a batalla das mareas. A del. A do mar.