Tras a crúa invernía

O Estevo Creus de “Areados” e “O libro dos cans” advírtenos deste andazo chamado espanto que nos agarda nos cantos das maceiras. E constrúenos como enxertos de pel nas costas da realidade. Para deixarnos os ollos vidrosos de sono e noxo ante as evidencias do que non somos. Retobatar a terra das evidencias ante a chegada da primavera para desposuírnos –unha vez máis- do frío xélido do inverno. Isto é “Decrúa”. Só iso. Tanto coma iso.

Se Estevo Creus non entrase nos lugares máis recónditos da psique para desbrozar os terrores e as esquizofrenias maniáticas. Se non fose de area salferida nunha horta de Cee xusto a carón de onde medran as feixoas. Se non navegase cara ás Lobeiras durante as noites de inverno cando o Nordés asubía no ceo de chumbo e moxe Fisterra. Se non perseguise ás doncelas nas penas da ría e se non escoitase en Quilmas o son arrepiante dos náufragos de mil e un afundimentos. Sen todo iso sería imposible esta “Decrúa”, este nacemento do ser a partir da desesperanza, da retorta busca dun camiño sen chapapote por entre o coído. Remexer a terra, aireala para darlle pulo e converternos en enxertos das froiteiras que reviven, anovadas polo sol que sorprende como unha beizón tralas treboadas eternas.

Quero determe un segundo contigo.
Nace o malabarista
e eu penso asistir ó seu parto entre as maceiras
do mesmo xeito
que hai tempo asistín á fundación da cidade
e da casa
e das torres do vixía
coas que matan as baleas
para depurar o océano de todo instinto creador.

O funambulista de aramio que pasea por si coa cara desolada, sen plumas, espréitanos nos lugares cóncavos da memoria. Eses recantos escuros nos que converxe silencio e espanto e bambea o desconcerto. A desposesión da realidade xa non é o mapa, nin o territorio. Tampouco é unha soa decrúa. Son mil baleiros cos que encher a epiderme de ondas en que as xardas golpeen as súas colas miúdas.

Desprovisto do mar
o meu itinerario consiste en andar polo xardín.

E velaí as feixoas e as mazás. Nunca reinetas. Sempre agridoces e retortas con vermes que se obcecan en ollar ao futuro.

E entón chove
e un sinte unha dor terrible por dentro do seu peito
e xa non sabe o porqué desa ferida
intúe
soamente
as palabras
e os libros publicados.

E quixera saber, por fin, quen matou a Bambi.