Os ritos de Paul Auster

“The story of My Typewriter” (“A historia da miña máquina de escribir”) de Paul Auster e Sam Messer é unha historia que eu nunca podería escribir. Non porque non saiba escribir como Paul Auster. Que, evidentemente, non sei. Nin porque non saiba pintar como Sam Messer. Que tampouco sei. Senón porque eu non teño máquina de escribir. É máis. Sufro arrepíos só de pensar en teclear liña a liña con incursións maníaco-depresivas no corrector pegañento ou no de cinta, método máis moderno pero igualmente desconcertante. Claro, pensaredes, ti prefires a comodidade do ordenador, máis limpo, máis seguro, máis dúctil co seu Ctrl +C, o Ctrl+V e mesmo o Crtl+X. Pois non é o caso.

Adoro as novas tecnoloxías. O invento de Internet creo que é un dos máis fascinantes dos últimos tempos, moito máis que a descuberta da jarosita en Marte. Onde vai. Gústame teclear en google toda canta dúbida me pasa pola cabeza e ter mil e unha ofertas para consultar. Podería ser Internet o gran baluarte da liberdade de expresión, que xa sabemos que non o é, pero podería selo. E gústame pensar que algún día o será. Pero unha cousa é que me gusten as tecnoloxías e outra ben distinta que eu as empregue para escribir. Para ese oficio incólume, relaxante, fascinante e puro que se chama escrita. Ben distinto.

Se cadra é o único que teño en común con Paul Auster, pero, que ben, teño algo en común con Paul Auster. El escribe dende hai máis de vintecinco anos na súa máquina de escribir, unha vella Olympia coa que desenvolveu unha relación, chamémoslle ritual, disciplinada e mesmo totémica. As cintas desa máquina levan impresas as ducias de novelas deste xenio da ficción. Nelas bailaron "Mr. Vertigo", "Leviathan", "The New York Trilogy" ou "Timbuktu", esas historias que sacoden aos lectores de medio mundo dende o martelear febril dunhas teclas asubiantes. Non me cabe ningunha dúbida de que Paul Auster é unha persoa agradecida e, emporiso, non me sorprende “The Story of My Typewriter”, un canto pictórico e certamente poético á súa amante enferruxada. A constructora de soños. Porque unha máquina é unha constructora de soños, por moito que o motor sexa humano. Este libro, magnificamente ilustrado por Sam Messer, non deixa de ser unha carta de amor, unha homenaxe á fiel compañeira que sabe que ama. E sábeo porque a idea de perdela (a ameaza de que as vellas cintas deixen de fabricarse perségueo en soños) súmeo nunha desesperanza crónica. Como se nunca máis soubese enfrontarse ao papel en branco. Como se o son das teclas fose o latexar da novela. Como se para escribir houbese un rito iniciático que implica, necesariamente, sentarse ante esa presa de ferros. A máquina convértese nun ser animado que Sam Messer ilustra con verdadeira paixón, captando así a alma dun becho animado que ten vísceras de latón.

Nova York, como sempre, de pano de fondo.

Imaxino a Paul Auster coa súa incontinencia de escrita percorrendo os aeroportos, as rúas, os parques. Imaxínoo buscando un recuncho en que se refuxiar nos brazos da súa amante xélida. Imaxino a súa incomodidade cando se deita cun parágrafo atascado e ela fítao dende a mesa, entre compasiva e desafiante. Imaxino cando ela se queixa polos golpes desesperados do autor, arrastrado por algunha forza atávica que rompe a física estéril dun obxecto metálico. Imaxino a suor cálida da Olympia cando Auster dá os saltos de páxina finais e arrinca o papel con devoción e, tamén, o pracer tenue dunha historia que comeza e se envolve como unha serpe no seu lombo oblicuo.

Imaxínoo con nitidez porque coñezo o pracer do tacto suave do pilot sobre o papel. O de presenciar como dunha folla limpa van abrollando as letriñas, curvas, saudosas, ás veces cheas de rabia, outras morriñentas, sempre melancólicas. O de contemplar incrédula como da nada nace unha historia que pode provocar unha gargallada ou unha bágoa, nunca indiferencia. O de observar como o relato se constrúe a si mesmo con frases apertadas, ás veces curvas, outras infinitamente rectas. Sen fin.

A miña máquina de escribir ten pulso de muller e papel de álbum de debuxo.

Talvez sexa o único que teño en común con Paul Auster pero, que ben, teño algo en común con Paul Auster.

E Anxos e Siño saben a ilusión que me fai.

Rosa Aneiros [correo]