O xardín das caricias

Hai azares que non son azares. Os sucesos sorprendentes cumpren un cometido nas nosas vidas que resulta doado mistificar. E hai silencios cheos de sentido que descobren as mans amigas que manipulan os monicreques do noso día a día. Chssss... Agora que ninguén nos escoita direivos que me fascina o mundo árabe, a cor do lombo do mar e mais a literatura “pensada” para nenos e nenas. Non é a primeira vez que o digo pero gústame anuncialo como se fose a primeira vez para envolvelo de maxia. Outra vez. Alguén quixo pousar o seu voo de fada no meu correo electrónico e advertiume de que nunha sala de té había un paquete co meu nome escrito en cores verdes. Hoxe falareivos do contido dese paquete.

A suma de coincidencias pode ser o froito dunha verdade anunciada. Estabamos entre o lusco e fusco nunha desas tardes de verán preguiceiro que espreguiza con choiva dun sono intranquilo. Nunha desas tardes nas que as raiolas petan con forza cando se coan polo medio das nubes e advírtennos da estación que perdemos. Languidecían as horas nun rorró marcado polo cheiro da infusión de flores da Alhambra e as fotografías dese grande e pesado libro sobre o Islam que me manca os xeonllos por vontade de Jorge Guitián. Escampou serenamente cando chiou o ordenador anunciando a chegada dunha mensaxe nova. Ou tal vez foi despois. O caso é que algún destinatario descoñecido que me trataba familiarmente, sen moita reviravolta e con educación, sintético pero agradable, indicaba a existencia dun paquete co meu nome escrito en cores verdes na cociña do restaurante Alfalastin. Eu, que son muller de curiosidades, primeiro requichei o fociño e logo sorrín. Non hai cousa que máis me guste que os agasallos. E alá fun co meu chuvasqueiro rosa pisando todas cantas fochancas atopei na procura do paquete do meu anónimo.



O envoltorio era da cor dos minaretes cando no solpor todos os ceos de Arabia se acenden con estrelas brillantes que chaman á oración. Estaba anoado cunha fita grosa na que alguén gravara varios versículos do Corán e o meu nome. Recoñézoos como fan os nenos cando descobren as letras a partir das imaxes sen dar conta da caligrafía. Ó rachar o papel, descubrín que era un libro. Vaia, un libro. Titúlabase “O xardín das caricias” e nel atopei unha antoloxía dos versos máis bonitos da poesía árabe, fundamentalmente amorosa. Segundo puña unha nota escrita en aséptica times new roman resulta difícil de atopar porque se trata dunha edición do ano 1979, actualmente esgotada. É un exemplar pequerrecho con tintas ocre e negra e minúsculos textos que falan da vida e do amor. De desexo e de silencio. De auroras e de ausencias. De bailarinas de fachos e da culpabilidade das rosas. De claros de lúa e de sultanas. De oracións e de oasis. De pazos con labirintos subterráneos e de desertos.


Diminutos groliños de satisfacción


Lino pouquiño a pouco con diminutos groliños de satisfacción. Aquel salón de té de aromas penetrantes agudizou o pracer da lectura e fixo que a viaxe a través do deserto dos sentidos se convertese nun oasis de auga e dátiles. Fóra, o ceo decidira que non quería deixar de chorar e a auga precipitábase chea de xenreira sobre o asfalto nunha noite anticipada. Na miña cabeza, só cabía o incenso e mailo té. A area e os froitos secos. O silencio e as caravanas de camelos que perfilan as dunas. Entón, xusto entón, o universo enteiro conxurouse para se converter nun xardín de caricias.



Non vos podo contar máis sobre esa obra porque podería roubarlle o encanto. Verbo do anónimo que me enviou o paquete direivos que xa o encontrei. Non foi difícil. Agochábase nun lugar tan pouco disimulado como a páxina 112 do libro:



“Para as tres doncelas que pasearan polo meu xardín


eu cortara tres rosas:


A maliciosa Djohar dixo:


-Cortaches tres rosas... Vén e amósame no teu xardín


aquela que é a túa predilecta e


non lle darías a ninguén.


Ó momento, deille un espello”.



Lembrade, o mundo árabe, o lombo do mar e os contos pensados para nenos e nenas.



NON Á GUERRA. NUNCA MÁIS