RSS
CRÍTICA
A fortuna axuda aos audaces
» Escritor/a:
Xosé M. Pacho Blanco
» Ed. Galaxia,
» Ano: 2008
» Xénero: Narrativa
» Coleccion: Literaria
» Pax: 244
» ISBN: 978-84-9865-118-8
Obra gañadora do Premio Torrente Ballester 2007. Nela Xosé M. Pacho Blanco revélase como narrador cun mosaico feito con anacos da vida no que o amor e o desamor, a loucura, a soidade e a terra se encarnan en máis dun cento de personaxes de lugares e tempos dispares. A habilidade para integrar materiais e técnicas moi heteroxéneas resulta unha das principais bazas deste autor para situarse nunha posición de vangarda dentro do panorama narrativo galego actual.
Anxos García Fonte. Cabanas
Relatos imperfectos, apenas esbozados, que contan vidas bruscamente interrompidas ou dominadas polas estrañas forzas do absurdo: este é o verdadeiro eixo vertebrador de A choiva do mundo, unha ¿novela? que chega con vontade de algarear o tranquilo estanque da narrativa galega dos últimos anos, avalada polo importante Premio de narrativa Torrente Ballester.
A primeira cuestión que cabería analizar é se A choiva do mundo é realmente unha novela ou se sería máis adecuado encaixala no xénero dos relatos. Na miña opinión, é difícil clasificar a obra como novela sen poñerlle unha chea de obxeccións debidas á súa falta de unidade estrutural. Aínda que hai certas recorrencias entre as distintas historias narradas, estas son máis ben coincidencias en canto ao tema e o seu enfoque (como xa dixemos, o remate inesperado da vida e a consecuente interrupción do relato; ou a insinuación do absurdo nun proceso “in crescendo” que acaba apoderándose do propio relato), fóra disto no atopamos ningunha ligazón entre os elementos estruturais dos relatos (tempo, espazo, personaxes, narrador). A choiva do mundo é como unha serie de lenzos non secuenciados que un pintor realizase co obxectivo de expresar distintos aspectos e variacións dunha mesma teima; e cada un dos lenzos é independente sen estar supeditado ao anterior nin ao seguinte.
O autor desenvolve unha estrutura narrativa realmente complexa que se presenta nas primeiras páxinas como unha escolma de textos diversos que realiza un “editor” guiado por un criterio previo: “tiña na mente editar nun libro homenaxe este conxunto de textos, que son un crisol da tristura do mundo; tristura que, pinga a pinga en cada escrito, vai dando contornos humanos á nosa paisaxe”. É esta primeira voz narrativa, a do “editor” galego cosmopolita con gran experiencia da súa profesión e do mundo, quen apunta a vontade unitaria destes textos heteroxéneos (uns publicados e outros non, mesmo algúns nunca concibidos como textos literarios, froito de autores diferentes de distintas linguas que tiveron que ser traducidas) que “ao fin e ao cabo compoñen unha novela coral” (páx. 11-13).
Todo o que imos ler a continuación pasa, polo tanto, polo labor deste “editor” que escolle cun criterio moi persoal os textos, tradúceos, tentando “respectar escrupulosamente o senso dos textos”, ordénaos e procura darlles sentido, sen ter reparo ningún en interromper ás veces o discurso narrativo dos outros narradores:
“Nota do editor
Velaquí xurdiu un problema. A escritora prometera enviar os dez primeiros capítulos para publicar en Granta, a revista de creación literaria británica, na que eu, daquela, era axudante do editor. (...)” páx. 27.
O diálogo de voces narrativas, da 3ª persoa á 1º, que se sobrepoñen é frecuente ao longo das páxinas do libro e faise dun xeito moi sutil nun incesante xogo de primeiro plano a plano xeral, e viceversa, que nos lembra a linguaxe cinematográfica, porque “O lector desafortunadamente non pode ver moitas veces o que ve a narradora” (páx. 45) mais tampouco o narrador(-a)/escritor(-a) pode ver o que “ve” o narrador(-a)/editor: “Non podo menos que intervir. De novo o chauvinismo do escritor chega demasiado lonxe. (...)” (páx. 153).
A audaz experimentación, utilizando rexistros estilísticos moi variados propios de diferentes xéneros literarios, convértese nun dos recursos técnicos máis sorprendentes desta obra. Así temos no capítulo 9 “Disgrace ou a perigosa vaidade do xogador”. Crítica literaria (La quinzaine literaire); no capítulo 14 “Diálogos da fin do mundo”. Diario; no capítulo 18 “Post-it” (que poderiamos clasificar como microrrelato); no capítulo 27 “As tatuaxes da alma”. Carta a un xornal; no capítulo 30 “Os príncipes só fican nos castelos”. Peza teatral; no capítulo 31: “A vida sinxela”. Guión dunha curtametraxe; no capítulo 38 “As brisas do mundo” (guión de banda deseñada). É, sen dúbida, esta habilidade para integrar materiais e técnicas tan heteroxéneas unha das principais bazas do autor para situarse nunha posición de vangarda dentro do panorama narrativo galego actual, que é, en xeral, moi conservador formalmente.
As citas e referencias literarias e culturais (Bukowsky, Joyce, Kafka) que imos atopando a modo de paratextos ou integradas dentro do fío narrativo, tamén axudan a situar A choiva do mundo como un produto literario herdeiro da tradición narrativa máis heterodoxa do século XX, esa mesma tradición en que se inscribiu con verdadeira forza e brillantez a literatura galega desde mediados dos 50 coas obras da Nova Narrativa Galega e que agora se revitaliza coa interesantísima achega de Xosé M. Pacho Blanco.
16 / 9 / 2008
Anxos García Fonte. Cabanas
Relatos imperfectos, apenas esbozados, que contan vidas bruscamente interrompidas ou dominadas polas estrañas forzas do absurdo: este é o verdadeiro eixo vertebrador de A choiva do mundo, unha ¿novela? que chega con vontade de algarear o tranquilo estanque da narrativa galega dos últimos anos, avalada polo importante Premio de narrativa Torrente Ballester.
A primeira cuestión que cabería analizar é se A choiva do mundo é realmente unha novela ou se sería máis adecuado encaixala no xénero dos relatos. Na miña opinión, é difícil clasificar a obra como novela sen poñerlle unha chea de obxeccións debidas á súa falta de unidade estrutural. Aínda que hai certas recorrencias entre as distintas historias narradas, estas son máis ben coincidencias en canto ao tema e o seu enfoque (como xa dixemos, o remate inesperado da vida e a consecuente interrupción do relato; ou a insinuación do absurdo nun proceso “in crescendo” que acaba apoderándose do propio relato), fóra disto no atopamos ningunha ligazón entre os elementos estruturais dos relatos (tempo, espazo, personaxes, narrador). A choiva do mundo é como unha serie de lenzos non secuenciados que un pintor realizase co obxectivo de expresar distintos aspectos e variacións dunha mesma teima; e cada un dos lenzos é independente sen estar supeditado ao anterior nin ao seguinte.
O autor desenvolve unha estrutura narrativa realmente complexa que se presenta nas primeiras páxinas como unha escolma de textos diversos que realiza un “editor” guiado por un criterio previo: “tiña na mente editar nun libro homenaxe este conxunto de textos, que son un crisol da tristura do mundo; tristura que, pinga a pinga en cada escrito, vai dando contornos humanos á nosa paisaxe”. É esta primeira voz narrativa, a do “editor” galego cosmopolita con gran experiencia da súa profesión e do mundo, quen apunta a vontade unitaria destes textos heteroxéneos (uns publicados e outros non, mesmo algúns nunca concibidos como textos literarios, froito de autores diferentes de distintas linguas que tiveron que ser traducidas) que “ao fin e ao cabo compoñen unha novela coral” (páx. 11-13).
Todo o que imos ler a continuación pasa, polo tanto, polo labor deste “editor” que escolle cun criterio moi persoal os textos, tradúceos, tentando “respectar escrupulosamente o senso dos textos”, ordénaos e procura darlles sentido, sen ter reparo ningún en interromper ás veces o discurso narrativo dos outros narradores:
“Nota do editor
Velaquí xurdiu un problema. A escritora prometera enviar os dez primeiros capítulos para publicar en Granta, a revista de creación literaria británica, na que eu, daquela, era axudante do editor. (...)” páx. 27.
O diálogo de voces narrativas, da 3ª persoa á 1º, que se sobrepoñen é frecuente ao longo das páxinas do libro e faise dun xeito moi sutil nun incesante xogo de primeiro plano a plano xeral, e viceversa, que nos lembra a linguaxe cinematográfica, porque “O lector desafortunadamente non pode ver moitas veces o que ve a narradora” (páx. 45) mais tampouco o narrador(-a)/escritor(-a) pode ver o que “ve” o narrador(-a)/editor: “Non podo menos que intervir. De novo o chauvinismo do escritor chega demasiado lonxe. (...)” (páx. 153).
A audaz experimentación, utilizando rexistros estilísticos moi variados propios de diferentes xéneros literarios, convértese nun dos recursos técnicos máis sorprendentes desta obra. Así temos no capítulo 9 “Disgrace ou a perigosa vaidade do xogador”. Crítica literaria (La quinzaine literaire); no capítulo 14 “Diálogos da fin do mundo”. Diario; no capítulo 18 “Post-it” (que poderiamos clasificar como microrrelato); no capítulo 27 “As tatuaxes da alma”. Carta a un xornal; no capítulo 30 “Os príncipes só fican nos castelos”. Peza teatral; no capítulo 31: “A vida sinxela”. Guión dunha curtametraxe; no capítulo 38 “As brisas do mundo” (guión de banda deseñada). É, sen dúbida, esta habilidade para integrar materiais e técnicas tan heteroxéneas unha das principais bazas do autor para situarse nunha posición de vangarda dentro do panorama narrativo galego actual, que é, en xeral, moi conservador formalmente.
As citas e referencias literarias e culturais (Bukowsky, Joyce, Kafka) que imos atopando a modo de paratextos ou integradas dentro do fío narrativo, tamén axudan a situar A choiva do mundo como un produto literario herdeiro da tradición narrativa máis heterodoxa do século XX, esa mesma tradición en que se inscribiu con verdadeira forza e brillantez a literatura galega desde mediados dos 50 coas obras da Nova Narrativa Galega e que agora se revitaliza coa interesantísima achega de Xosé M. Pacho Blanco.
CRÍTICAS POR XÉNERO
Máis críticas de
Narrativa
culturagalega.org | RSS | Aviso legal | Contacto | O equipo do portal | Licenza de uso | Contactar coa redacción: redaccion@culturagalega.org I T: +34 981 957202 | F: +34 981957205 |
Consello da Cultura Galega. | http://www.consellodacultura.gal
Pazo de Raxoi, 2 andar. 15704 Santiago de Compostela (Galicia)
Tfno: 981957202 | Fax : 981957205 | e-mail: redaccion@culturagalega.gal
Pazo de Raxoi, 2 andar. 15704 Santiago de Compostela (Galicia)
Tfno: 981957202 | Fax : 981957205 | e-mail: redaccion@culturagalega.gal