RSS
CRÍTICA
Realismo sucio e sangue limpo
» Escritor/a:
Rubén Ruibal Armesto
» Escritor/a:
Rubén Ruibal Armesto
» Ed. Edicións Xerais de Galicia,
» Ano: 2007
» Xénero: Teatro
» Coleccion: Biblioteca Dramática Galega
» Pax:
» ISBN: 978-84-9782-522-1
“Limpeza de sangue” non só é o libro que inaugura a Biblioteca Dramática Galega (en virtude do xa tradicional convenio entre o IGAEM e Xerais, continuadora dos anteriores Libros do CDG) senón que é, ademais, un texto dramático interesante, cheo de aspectos suxerentes. Iso, sen dúbida, foi o que o fixo merecedor do Premio Álvaro Cunqueiro en 2006.
Inma López Silva.Santiago
Rubén Ruibal amósasenos aquí coma un autor de talento que constrúe unha obra de estrutura cinematográfica, constituída por escenas que desenvolven un argumento ben dosificado. A historia, fiada a través dunha relación hospitalaria entre un ex-heroinómano e un snob, oscila entre a intriga policial, a reflexión filosófica e humana e a crítica á corrupción e a sociedade actual nos seus aspectos ideolóxicos, políticos e económicos. Cuns personaxes ben deseñados e unha excelente caracterización lingüística dos diálogos, “Limpeza de sangue” discorre axilmente conducindo o lector de maneira hábil nun mundo no que os acontecementos dan paso aos sentimentos, obrigándoo a unha reflexión irónica sobre o mundo a través de toques de humor que descargan a tensión e relativizan os toques demasiado filosóficos. Alén diso, está a creación dun espazo urbano, tendente ao realismo sucio seguindo a liña que no seu día inaugurou Roberto Vidal Bolaño, mais afondando no aspecto humano ao que accedemos a través das conversas entre Fernando e Pantaleón durante as sesións de diálise, e a través do sentido práctico do primeiro e do desexo de fondura moral-relixiosa do segundo. A sucidade, porén, non é soamente estética. Hai unha intención de amosar un mundo sucio, corrupto en tódolos ámbitos, desde a policía ata as empresas, pasando polo propio mundo sanitario, malia o elemento aséptico que se lle supón. Os personaxes de “Limpeza de sangue”, por iso, procuran sen pausa a súa propia redención, loitando sen éxito contra un sistema que lles é hostil e que só os conduce a caer no delito ou á morte, elementos finais de vidas que serpentean entre os límites da ilegalidade, da amoralidade e da inhumanidade.
Vontade de lectura e de escena
Hai unha vontade literaria en “Limpeza de sangue” que me parece un dos aspectos que elevan a calidade do texto. A obra demostra que Ruibal coñece o teatro desde unha perspectiva escénica, de xeito que non renuncia á posibilidade que todo drama encerra: conter en si mesmo a súa propia representación escénica. Pero tamén é verdade que se trata dun texto, dunha obra que gañou un concurso de literatura dramática e que achega para o teatro galego un xogo textual que os nosos dramaturgos poucas veces explotan: o diálogo autorial, mesmo narrativo coa propia obra. As acoutacións en “Limpeza de sangue” constitúen, dun xeito ou doutro, un discurso paralelo que non só sitúa, senón que tamén relata, xulga e comenta ao estilo dun narrador omnisciente que amplía enormemente os significados da obra. Hai, polo tanto, na obra de Ruibal a construción dun lector e a construción dun espectador posíbeis que non teñen por qué coincidir, pois o discurso das acoutacións non ten que ser visíbel nunha posíbel posta en escena na súa totalidade. Velaí un reto que a obra propón ao director de escena, que se engade a outros dilemas técnicos derivados da estrutura secuencial, a miúdo máis cinematográfica ca teatral, xogando cos puntos de vista e propoñendo unha obra que, malia a lonxitude e a organización, permite unha posta en escena achegada á proposta orixinal do texto.
Non quero deixar de lembrar que “Limpeza de sangue” vai dedicada, entre outras persoas, a Roberto Vidal Bolaño. Sen dúbida, Roberto semella mestre en moitos aspectos desta obra, fundamentalmente na literariedade das acoutacións e na estrutura secuencial, pero tamén é verdade que Ruibal ten luz propia e amósase orixinal nun texto dramático cuxa gran virtude é saber oscilar entre a literatura, o teatro e mesmo o cine. Pode que sexa herdeiro teatral de Vidal Bolaño, pero Rubén Ruibal ten xa entidade propia no panorama teatral galego, ben acreditada a través de Limpeza de sangue. E seguro que Roberto se aledaría de que o baleiro que nos deixou no nivel creativo comece a ser menos espazoso.
19 / 3 / 2007
Inma López Silva.Santiago
Rubén Ruibal amósasenos aquí coma un autor de talento que constrúe unha obra de estrutura cinematográfica, constituída por escenas que desenvolven un argumento ben dosificado. A historia, fiada a través dunha relación hospitalaria entre un ex-heroinómano e un snob, oscila entre a intriga policial, a reflexión filosófica e humana e a crítica á corrupción e a sociedade actual nos seus aspectos ideolóxicos, políticos e económicos. Cuns personaxes ben deseñados e unha excelente caracterización lingüística dos diálogos, “Limpeza de sangue” discorre axilmente conducindo o lector de maneira hábil nun mundo no que os acontecementos dan paso aos sentimentos, obrigándoo a unha reflexión irónica sobre o mundo a través de toques de humor que descargan a tensión e relativizan os toques demasiado filosóficos. Alén diso, está a creación dun espazo urbano, tendente ao realismo sucio seguindo a liña que no seu día inaugurou Roberto Vidal Bolaño, mais afondando no aspecto humano ao que accedemos a través das conversas entre Fernando e Pantaleón durante as sesións de diálise, e a través do sentido práctico do primeiro e do desexo de fondura moral-relixiosa do segundo. A sucidade, porén, non é soamente estética. Hai unha intención de amosar un mundo sucio, corrupto en tódolos ámbitos, desde a policía ata as empresas, pasando polo propio mundo sanitario, malia o elemento aséptico que se lle supón. Os personaxes de “Limpeza de sangue”, por iso, procuran sen pausa a súa propia redención, loitando sen éxito contra un sistema que lles é hostil e que só os conduce a caer no delito ou á morte, elementos finais de vidas que serpentean entre os límites da ilegalidade, da amoralidade e da inhumanidade.
Vontade de lectura e de escena
Hai unha vontade literaria en “Limpeza de sangue” que me parece un dos aspectos que elevan a calidade do texto. A obra demostra que Ruibal coñece o teatro desde unha perspectiva escénica, de xeito que non renuncia á posibilidade que todo drama encerra: conter en si mesmo a súa propia representación escénica. Pero tamén é verdade que se trata dun texto, dunha obra que gañou un concurso de literatura dramática e que achega para o teatro galego un xogo textual que os nosos dramaturgos poucas veces explotan: o diálogo autorial, mesmo narrativo coa propia obra. As acoutacións en “Limpeza de sangue” constitúen, dun xeito ou doutro, un discurso paralelo que non só sitúa, senón que tamén relata, xulga e comenta ao estilo dun narrador omnisciente que amplía enormemente os significados da obra. Hai, polo tanto, na obra de Ruibal a construción dun lector e a construción dun espectador posíbeis que non teñen por qué coincidir, pois o discurso das acoutacións non ten que ser visíbel nunha posíbel posta en escena na súa totalidade. Velaí un reto que a obra propón ao director de escena, que se engade a outros dilemas técnicos derivados da estrutura secuencial, a miúdo máis cinematográfica ca teatral, xogando cos puntos de vista e propoñendo unha obra que, malia a lonxitude e a organización, permite unha posta en escena achegada á proposta orixinal do texto.
Non quero deixar de lembrar que “Limpeza de sangue” vai dedicada, entre outras persoas, a Roberto Vidal Bolaño. Sen dúbida, Roberto semella mestre en moitos aspectos desta obra, fundamentalmente na literariedade das acoutacións e na estrutura secuencial, pero tamén é verdade que Ruibal ten luz propia e amósase orixinal nun texto dramático cuxa gran virtude é saber oscilar entre a literatura, o teatro e mesmo o cine. Pode que sexa herdeiro teatral de Vidal Bolaño, pero Rubén Ruibal ten xa entidade propia no panorama teatral galego, ben acreditada a través de Limpeza de sangue. E seguro que Roberto se aledaría de que o baleiro que nos deixou no nivel creativo comece a ser menos espazoso.
CRÍTICAS POR XÉNERO
culturagalega.org | RSS | Aviso legal | Contacto | O equipo do portal | Licenza de uso | Contactar coa redacción: redaccion@culturagalega.org I T: +34 981 957202 | F: +34 981957205 |
Consello da Cultura Galega. | http://www.consellodacultura.gal
Pazo de Raxoi, 2 andar. 15704 Santiago de Compostela (Galicia)
Tfno: 981957202 | Fax : 981957205 | e-mail: redaccion@culturagalega.gal
Pazo de Raxoi, 2 andar. 15704 Santiago de Compostela (Galicia)
Tfno: 981957202 | Fax : 981957205 | e-mail: redaccion@culturagalega.gal