RSS
CRÍTICA
Un libro dendrítico, por Xavier Queipo
» Escritor/a:
Xabier P. Docampo
» Ed. Edicións Xerais de Galicia,
» Ano: 2013
» Xénero: Infantil-Xuvenil
» Coleccion: Milmanda
» Pax: 168
» ISBN: 978-84-9914-591-4
O escritor Xavier Queipo, desde o seu coñecido vencello coa literatura do mar e de aventuras, comenta este libro co que Xabier P. Docampo quixo render tributo con esta historia a todos aqueles fermosos libros de aventuras cuxas historias sucedían nunha illa deserta ou aparentemente inhabitada, obras que mantiveron, como di no epílogo, «o meu corazón alterado, as miñas emocións abrollando coma fontes da alma e moitas horas entregadas á lectura cando llelas tiña prometidas ao sono ou ao estudo».
Xavier Queipo.Vigo
Dende ben novo, cando pasaba tardes enteiras de chuvia debruzado sobre o Atlas que pai mercara para nós aproveitar mellor na escola, sempre sentín un forte engado polas illas. A choiva rañaba nos vidros da fiestra da sala de estar e eu sentía treboadas e tifóns saíndose do Atlas e entrando na alfombra de deseños xeométricos, onde sempre había alguén que naufragaba e un heroe que salvaba o pelexo. Xa de adulto visitei varias illas grandes e pequenas. Rúa e Arousa, as Cíes e as Ons, naqueles anos de universidade e moitas descubertas. Logo o tempo, ben polo traballo ou ben polo lecer levaríame a moitas das illas e arquipélagos tantas veces soñados por min. En todas elas recreaba eu historias de piratas e bucaneiros, de exploradores científicos e buscadores de tesouros. Non é pois ilóxico, que cando crucei hai uns días no Culturgal con Xabier P. Docampo, ensarillaramos unha conversa sobre illas, das que eu estou escribindo e das que el escribiu neste libro dendrítico que é A illa de todas as illas.
Pode que sexa a primeira vez que len “dendrítico” referido a un libro, mais tentarei explicar este termo científico que remite á transmisión de estímulos entre células do sistema nervioso central. Sen afondar moito na anatomía celular, dicir que as neuronas, que son as células encargadas da transmisión de estímulos do sistema nervioso, teñen unha estrutura radial con múltiples brazos (dendritas) dos cales sobresae pola súa lonxitude un deles chamado “axon”. O “axon” dunha célula conecta coas dendritas da seguinte e así é que se transmite o impulso nervioso, nunha combinación marabillosa de impulso eléctrico e transmisión de substancias entre unha célula nerviosa e outra.
Hai dous días choveu a esgazar, de xeito que non era indicado saír da casa, senón ficar ao caloriño e ben protexido da chuvia. Foi entón cando lin a cita da Tempestade de Shakespeare que abre o libro como proscenio para o que foi unha lectura feliz (“Non temas; a illa está chea de sons e músicas suaves, que deleitan e non danan”) e xa non parei ata albiscar de lonxe a illa sen néboa.
Consonte un vai avanzando no texto e na aventura que se desenvolve na néboa mesta da “illa das Navalleiras”, Xabier vai ensarillando historias, momentos ou referencias que remiten a outros textos de novelas de aventuras que acontecen noutras illas (A illa do Tesouro, A illa Misteriosa, a de Robinson Crusoe, a do Señor das Moscas, a illa das voces, etc). A historia flúe de tal xeito engarzada, que se pode ler con aproveitamento dunha sentada. Un vai debullando páxinas e sinte que a narración vai rematar e daquela un quixera que fose un texto sen fin, onde entrasen tamén a illa do faro do fin do mundo, a illa do día antes, a illa dos xacintos cortados e a dos lémures, illas flutuantes como a dos cangrexos violinistas e nun sen fin de elos dunha cadea de illas infinita, nun texto-río inabarcábel.
Esa capacidade de evocación que fai acordar o gusto por ler por primeira vez ou revisitar libros inesquecíbeis, que suxire imaxes de filmes ou de bandas deseñadas, de libros ilustrados ou simplemente asociacións cromáticas rescatadas da memoria, velaí a característica máis sobranceira desta narración.
Noutra sentada posterior lin o epílogo, cun mapa magnífico e unha explicación dos libros tomados como referencia, indicando aqueles que están dispoñíbeis en lingua galega e aqueloutros que agardan tradución, aqueles que se poden atopar en formato electrónico e mesmo as ligazóns para certos filmes considerados de mérito polo autor. Estou certo que máis dun lector deste libro, A illa de todas as illas, non deixará pasar oportunidade de expandir as súas lecturas máis alá das Illas das Cotovías, ”que son sete… e están ao sur… e son marelas cando clarexa o alba… e a do medio ten unha montaña verde...” *
Teñan, pois, se así lles parece, feliz e dendrítica lectura.
* Verbas finais de Sinbad en Se o vello Sinbad volvese as Illas, Editorial Galaxia, Vigo.
16 / 1 / 2014
Xavier Queipo.Vigo
Dende ben novo, cando pasaba tardes enteiras de chuvia debruzado sobre o Atlas que pai mercara para nós aproveitar mellor na escola, sempre sentín un forte engado polas illas. A choiva rañaba nos vidros da fiestra da sala de estar e eu sentía treboadas e tifóns saíndose do Atlas e entrando na alfombra de deseños xeométricos, onde sempre había alguén que naufragaba e un heroe que salvaba o pelexo. Xa de adulto visitei varias illas grandes e pequenas. Rúa e Arousa, as Cíes e as Ons, naqueles anos de universidade e moitas descubertas. Logo o tempo, ben polo traballo ou ben polo lecer levaríame a moitas das illas e arquipélagos tantas veces soñados por min. En todas elas recreaba eu historias de piratas e bucaneiros, de exploradores científicos e buscadores de tesouros. Non é pois ilóxico, que cando crucei hai uns días no Culturgal con Xabier P. Docampo, ensarillaramos unha conversa sobre illas, das que eu estou escribindo e das que el escribiu neste libro dendrítico que é A illa de todas as illas.
Pode que sexa a primeira vez que len “dendrítico” referido a un libro, mais tentarei explicar este termo científico que remite á transmisión de estímulos entre células do sistema nervioso central. Sen afondar moito na anatomía celular, dicir que as neuronas, que son as células encargadas da transmisión de estímulos do sistema nervioso, teñen unha estrutura radial con múltiples brazos (dendritas) dos cales sobresae pola súa lonxitude un deles chamado “axon”. O “axon” dunha célula conecta coas dendritas da seguinte e así é que se transmite o impulso nervioso, nunha combinación marabillosa de impulso eléctrico e transmisión de substancias entre unha célula nerviosa e outra.
Hai dous días choveu a esgazar, de xeito que non era indicado saír da casa, senón ficar ao caloriño e ben protexido da chuvia. Foi entón cando lin a cita da Tempestade de Shakespeare que abre o libro como proscenio para o que foi unha lectura feliz (“Non temas; a illa está chea de sons e músicas suaves, que deleitan e non danan”) e xa non parei ata albiscar de lonxe a illa sen néboa.
Consonte un vai avanzando no texto e na aventura que se desenvolve na néboa mesta da “illa das Navalleiras”, Xabier vai ensarillando historias, momentos ou referencias que remiten a outros textos de novelas de aventuras que acontecen noutras illas (A illa do Tesouro, A illa Misteriosa, a de Robinson Crusoe, a do Señor das Moscas, a illa das voces, etc). A historia flúe de tal xeito engarzada, que se pode ler con aproveitamento dunha sentada. Un vai debullando páxinas e sinte que a narración vai rematar e daquela un quixera que fose un texto sen fin, onde entrasen tamén a illa do faro do fin do mundo, a illa do día antes, a illa dos xacintos cortados e a dos lémures, illas flutuantes como a dos cangrexos violinistas e nun sen fin de elos dunha cadea de illas infinita, nun texto-río inabarcábel.
Esa capacidade de evocación que fai acordar o gusto por ler por primeira vez ou revisitar libros inesquecíbeis, que suxire imaxes de filmes ou de bandas deseñadas, de libros ilustrados ou simplemente asociacións cromáticas rescatadas da memoria, velaí a característica máis sobranceira desta narración.
Noutra sentada posterior lin o epílogo, cun mapa magnífico e unha explicación dos libros tomados como referencia, indicando aqueles que están dispoñíbeis en lingua galega e aqueloutros que agardan tradución, aqueles que se poden atopar en formato electrónico e mesmo as ligazóns para certos filmes considerados de mérito polo autor. Estou certo que máis dun lector deste libro, A illa de todas as illas, non deixará pasar oportunidade de expandir as súas lecturas máis alá das Illas das Cotovías, ”que son sete… e están ao sur… e son marelas cando clarexa o alba… e a do medio ten unha montaña verde...” *
Teñan, pois, se así lles parece, feliz e dendrítica lectura.
* Verbas finais de Sinbad en Se o vello Sinbad volvese as Illas, Editorial Galaxia, Vigo.
CRÍTICAS POR XÉNERO
culturagalega.org | RSS | Aviso legal | Contacto | O equipo do portal | Licenza de uso | Contactar coa redacción: redaccion@culturagalega.org I T: +34 981 957202 | F: +34 981957205 |
Consello da Cultura Galega. | http://www.consellodacultura.gal
Pazo de Raxoi, 2 andar. 15704 Santiago de Compostela (Galicia)
Tfno: 981957202 | Fax : 981957205 | e-mail: redaccion@culturagalega.gal
Pazo de Raxoi, 2 andar. 15704 Santiago de Compostela (Galicia)
Tfno: 981957202 | Fax : 981957205 | e-mail: redaccion@culturagalega.gal