RSS
CRÍTICA
A verdade como caída
» Escritor/a:
Manuel Portas Fernández
» Ed. Edicións Xerais de Galicia,
» Ano: 2013
» Xénero: Narrativa
» Coleccion: Narrativa
» Pax: 280
» ISBN: 978-84-9914-503-7
A familia Pereira, o clan de Concha, alicerzaba a súa identidade na gran mentira da aparencia. Só Fernando foi quen de buscar a verdade da súa curmá. A historia da Faneca Brava non é das que se escriban con pomposas letras maiúsculas, pero é tan real e intrigante que enche ao lector ou lectora do desexo de pescudar toda a verdade sobre esa «ovella negra» dunha familia que a fixo desaparecer da súa existencia.
Lorena Domínguez Mallo. Val do Dubra
“En todas as familias hai sempre unha ovella negra” (p. 9). Paréceme, sen dúbida, unha frase magnífica para empezar unha novela. Consegue captar a atención do lector ou lectora, e crear con el ou ela un vínculo inmediato, a empatía ou, cando menos, a autoexploración. En todas as familias hai unha ovella negra? Porén, antes aínda da frase inicial, gústame o título que, como alcume da protagonista, a coloca a ela no foco de atención, pero non a ela en por si, senón a ela tal como é percibida polos que a rodean. Ao fin e ao cabo, toda a vida da Faneca Brava, de Concha, veu determinada polo que os demais vían nela ou dicían dela, por ese medo colectivo a que puidese danar o bo nome dunha das familias máis importantes da vila, a súa: o clan dos Pereira.
A novela estrutúrase en tres partes: Estirpe, A obsesión e A xustiza pola man, e unha Coda. Nesas tres seccións e en capítulos con títulos tan atraentes como “A expulsión do paraíso”, “Os cascallos do orgullo” ou “Un remorso hereditario”, vaise reconstruíndo a historia da ovella negra da familia, a cabalo entre Galicia e Barcelona, etapa a partir da cal deixan de ter noticias dela. O fío que une todo é a investigación que inicia Fernando, o primo de Concha, sobre o seu paradoiro, desencadeada por terse ofrecido el a amañar o tema da herdanza e pola curiosidade que sempre sentira por ese personaxe do que levaba oído moito e do que pouco se soubera desde había anos. O que comeza case como un pasatempo chega a converterse nunha obsesión a medida que se van xuntando pezas do quebracabezas: os rumores sobre un incendio provocado por ela, a súa agresión ao cura da parroquia, esa aura de criatura salvaxe que lle merece a expulsión da casa familiar… O pasado dos seus acaba sendo moito máis escuro do que Fernando puidera sequera imaxinar, ata o punto de facelo sentir un remorso case hereditario e de impedirlle durmir.
Descubrir cal é o tema de base da novela forma parte da intriga da súa lectura. Que pasa na infancia de Concha para que toda a familia a queira facer desaparecer de onda eles e para que ela, unha vez fóra da casa, faga tamén por borrar o seu propio rastro? Trátase dunha intriga ben artellada e dunha novela coidadosamente escrita, cuxa lectura engancha e seduce. Ese coidado na escrita, que tanto se agradece, non a converte, porén, nunha lectura difícil, senón fluída e rápida a medida que se van desvelando misterios e se quere saber máis. Paréceme que hai certas doses de previsibilidade no final, pero que non empañan en ningún modo a coidada dosificación dos datos que imos coñecendo da protagonista.
De Faneca Brava destacamos, polo tanto, o coidado posto na súa escrita e o ben tecido da intriga. Trátase dunha historia dura pero apaixonante polo modo no que está narrada, e permítenos asistir ao desmoronamento da familia propiciado en parte polo peso das mentiras que a sostiñan en pé. Canto estivo disposta a sacrificar a matriarca, mamá Carme, por manter o bo nome da familia? Cantos anos poden gardarse secretos dese calibre? Quen era realmente aquela Faneca Brava deshonrada polos seus e enviada ao esquecemento? E que foi dela? Unha vez que se empeza a ler xa non se pode parar e a protagonista convértese nunha figura que sobresae no friso en branco e negro da familia, que se fixo a si mesma e contra todos e que chegou moito máis lonxe do que outros só puideron soñar.
24 / 9 / 2013
Lorena Domínguez Mallo. Val do Dubra
“En todas as familias hai sempre unha ovella negra” (p. 9). Paréceme, sen dúbida, unha frase magnífica para empezar unha novela. Consegue captar a atención do lector ou lectora, e crear con el ou ela un vínculo inmediato, a empatía ou, cando menos, a autoexploración. En todas as familias hai unha ovella negra? Porén, antes aínda da frase inicial, gústame o título que, como alcume da protagonista, a coloca a ela no foco de atención, pero non a ela en por si, senón a ela tal como é percibida polos que a rodean. Ao fin e ao cabo, toda a vida da Faneca Brava, de Concha, veu determinada polo que os demais vían nela ou dicían dela, por ese medo colectivo a que puidese danar o bo nome dunha das familias máis importantes da vila, a súa: o clan dos Pereira.
A novela estrutúrase en tres partes: Estirpe, A obsesión e A xustiza pola man, e unha Coda. Nesas tres seccións e en capítulos con títulos tan atraentes como “A expulsión do paraíso”, “Os cascallos do orgullo” ou “Un remorso hereditario”, vaise reconstruíndo a historia da ovella negra da familia, a cabalo entre Galicia e Barcelona, etapa a partir da cal deixan de ter noticias dela. O fío que une todo é a investigación que inicia Fernando, o primo de Concha, sobre o seu paradoiro, desencadeada por terse ofrecido el a amañar o tema da herdanza e pola curiosidade que sempre sentira por ese personaxe do que levaba oído moito e do que pouco se soubera desde había anos. O que comeza case como un pasatempo chega a converterse nunha obsesión a medida que se van xuntando pezas do quebracabezas: os rumores sobre un incendio provocado por ela, a súa agresión ao cura da parroquia, esa aura de criatura salvaxe que lle merece a expulsión da casa familiar… O pasado dos seus acaba sendo moito máis escuro do que Fernando puidera sequera imaxinar, ata o punto de facelo sentir un remorso case hereditario e de impedirlle durmir.
Descubrir cal é o tema de base da novela forma parte da intriga da súa lectura. Que pasa na infancia de Concha para que toda a familia a queira facer desaparecer de onda eles e para que ela, unha vez fóra da casa, faga tamén por borrar o seu propio rastro? Trátase dunha intriga ben artellada e dunha novela coidadosamente escrita, cuxa lectura engancha e seduce. Ese coidado na escrita, que tanto se agradece, non a converte, porén, nunha lectura difícil, senón fluída e rápida a medida que se van desvelando misterios e se quere saber máis. Paréceme que hai certas doses de previsibilidade no final, pero que non empañan en ningún modo a coidada dosificación dos datos que imos coñecendo da protagonista.
De Faneca Brava destacamos, polo tanto, o coidado posto na súa escrita e o ben tecido da intriga. Trátase dunha historia dura pero apaixonante polo modo no que está narrada, e permítenos asistir ao desmoronamento da familia propiciado en parte polo peso das mentiras que a sostiñan en pé. Canto estivo disposta a sacrificar a matriarca, mamá Carme, por manter o bo nome da familia? Cantos anos poden gardarse secretos dese calibre? Quen era realmente aquela Faneca Brava deshonrada polos seus e enviada ao esquecemento? E que foi dela? Unha vez que se empeza a ler xa non se pode parar e a protagonista convértese nunha figura que sobresae no friso en branco e negro da familia, que se fixo a si mesma e contra todos e que chegou moito máis lonxe do que outros só puideron soñar.
CRÍTICAS POR XÉNERO
culturagalega.org | RSS | Aviso legal | Contacto | O equipo do portal | Licenza de uso | Contactar coa redacción: redaccion@culturagalega.org I T: +34 981 957202 | F: +34 981957205 |
Consello da Cultura Galega. | http://www.consellodacultura.gal
Pazo de Raxoi, 2 andar. 15704 Santiago de Compostela (Galicia)
Tfno: 981957202 | Fax : 981957205 | e-mail: redaccion@culturagalega.gal
Pazo de Raxoi, 2 andar. 15704 Santiago de Compostela (Galicia)
Tfno: 981957202 | Fax : 981957205 | e-mail: redaccion@culturagalega.gal