RSS
CRÍTICA
A soidade do corredor de fondo
» Escritor/a:
Haruki Murakami
» Tradutor/a:
Mona Imai
» Tradutor/a:
Gabriel Álvarez Martínez
» Ed. Galaxia,
» Ano: 2009
» Xénero: Biográficos
» Coleccion: Literaria
» Pax: 188
» ISBN: 978-84-9865-166-9
En 1982, tras deixar o local de jazz que rexentaba e decidir dedicarse a escribir, Haruki Murakami tamén comezou a correr. Ao ano seguinte Murakami percorrería en solitario o traxecto que separa Atenas da vila da Maratón. Despois de participar en ducias de carreiras de longa distancia e en triatlóns, o novelista reflexiona neste libro sobre o que significa para el correr e como influíu na súa maneira de escribir. Para el a carreira cotián convértese nunha parte esencial da existencia, na que coexisten o físico co espiritual, sen que de cote sexa fácil trazar unha raia que separe nitidamente un aspecto do outro.
Kike Benlloch.A Coruña
Correr non é só correr, é un xeito de vivir. Non no sentido de dedicarse profesionalmente, polo menos no caso do novelista xaponés Haruki Murakami, senón como experiencia vital. Para el e, tal como nos conta neste libro, para moitas persoas máis arredor do mundo, a carreira cotián convértese nunha parte esencial da existencia, na que coexisten o físico co espiritual, sen que de cote sexa fácil trazar unha raia que separe nitidamente un aspecto do outro.
Após Tras do solpor chega este seu novo libro en galego, e como Murakami é un escritor de sona mundial e semella que con éxito no noso país, se cadra hai quen se preguntará se a inusual proposta de explorar a alma deportiva dun literato xorde dun mero afán recadatorio ou polo contrario a obra ten valor de seu. Para o que subscribe estas liñas non hai dúbida nese sentido, este é un libro ameno e gozoso de ler, que aporta unha ollada íntima -moi comedida, mais próxima- ao autor. A quen lle preste o estilo claro e sobrio do creador encontrarao de novo nesta obra. Daquela máis que na forma, a dúbida fica no fondo: Se os lectores e lectoras que ligan coas ficcións do creador, caso de se sentiren moi afastados do deporte, encontrarán interesantes estas reflexións. Porén, para quen guste da literatura e saiba o que é deixar os fígados nos últimos quilómetros dunha carreira ben planificada de antemán, este libro é un agasallo caído do ceo. Emparellando o deporte con algunhas vivencias, mais sobre todo, co oficio de escribir, o autor ofrécenos nestas breves memorias un ensaio non formal e unha ollada introspectiva coa que os corredores de fondo empatizarán, mesmo apaixonadamente.
-De verdade vai correr todo o traxecto, señor Murakami? -dixo asombrado Kageyama, ollando para min cando me preparaba para correr.
-E logo non vin para iso?
-Xa, mais nestes programas, realmente non hai moita xente que o faga todo. A maioría das veces, fanse as fotos precisas e párase polo medio. Entón vai correr de verdade?
Non hai quen entenda este mundo. Que acontezan realmente estas cousas!
Mais, por que ese sufrimento autoinflinxido? Por un lado as teses do libro superan amplamente o aspecto evidente de practicar deporte como contribución á saúde persoal. Polo outro o novelista obvia un sentido competitivo cos demais ao que se declara alleo. Así que nin unha cousa nin a outra, máis ben Murakami opta por desenvolver unha verdadeira filosofía de andar pola casa. A dedicación disciplinada, a asunción dos propios límites -en estraña harmonía co teimudo afán de superación- acaban confluíndo nun, por así dicilo, lle encontrar sentido á vida. Aí reside en realidade o grande mérito da obra, a capacidade de Murakami para nos transmitir as motivacións que o levaron a escoller certos camiños na súa vida, e de que xeito o exercicio deportivo, tanto nos adestramentos como en competición, o levan acompañado xa durante décadas, até outorgarlle un certo grao de sabedoría. Ou de "non sabedoría", segundo o caso, porque desde a perspectiva xaponesa, o baleiro é baleiro, e non ausencia de contido. Desde esta óptica, o autor explica como, acadados certos niveis de extenuación -controlada-, correr se asimila a un transo meditativo. Hai certas cousas sobre un mesmo que só se chegan a saber cun labor meticuloso e continuado. No seu caso, a carreira non remata tanto na liña de meta, como nunha abstracción, dito tanto no sentido literal como no metafórico.
O ton é aberto e directo, diríase que mesmo serio, mais tamén se pon enriba da mesa a autocrítica e un humor contido que culmina no seu propio epitafio. Esa imaxe, retranqueira mais sinteticamente cargada de significado, convértese na culminación dunha existencia. Compartida por momentos, mais sempre intransferíbel: A soidade do corredor de fondo, natural en quen compite, afastado de vaidades e dos ditados alleos, só contra si mesmo, e de acordo co seu irrenunciábel xeito de ver o mundo.
26 / 10 / 2009
Kike Benlloch.A Coruña
Correr non é só correr, é un xeito de vivir. Non no sentido de dedicarse profesionalmente, polo menos no caso do novelista xaponés Haruki Murakami, senón como experiencia vital. Para el e, tal como nos conta neste libro, para moitas persoas máis arredor do mundo, a carreira cotián convértese nunha parte esencial da existencia, na que coexisten o físico co espiritual, sen que de cote sexa fácil trazar unha raia que separe nitidamente un aspecto do outro.
Após Tras do solpor chega este seu novo libro en galego, e como Murakami é un escritor de sona mundial e semella que con éxito no noso país, se cadra hai quen se preguntará se a inusual proposta de explorar a alma deportiva dun literato xorde dun mero afán recadatorio ou polo contrario a obra ten valor de seu. Para o que subscribe estas liñas non hai dúbida nese sentido, este é un libro ameno e gozoso de ler, que aporta unha ollada íntima -moi comedida, mais próxima- ao autor. A quen lle preste o estilo claro e sobrio do creador encontrarao de novo nesta obra. Daquela máis que na forma, a dúbida fica no fondo: Se os lectores e lectoras que ligan coas ficcións do creador, caso de se sentiren moi afastados do deporte, encontrarán interesantes estas reflexións. Porén, para quen guste da literatura e saiba o que é deixar os fígados nos últimos quilómetros dunha carreira ben planificada de antemán, este libro é un agasallo caído do ceo. Emparellando o deporte con algunhas vivencias, mais sobre todo, co oficio de escribir, o autor ofrécenos nestas breves memorias un ensaio non formal e unha ollada introspectiva coa que os corredores de fondo empatizarán, mesmo apaixonadamente.
-De verdade vai correr todo o traxecto, señor Murakami? -dixo asombrado Kageyama, ollando para min cando me preparaba para correr.
-E logo non vin para iso?
-Xa, mais nestes programas, realmente non hai moita xente que o faga todo. A maioría das veces, fanse as fotos precisas e párase polo medio. Entón vai correr de verdade?
Non hai quen entenda este mundo. Que acontezan realmente estas cousas!
Mais, por que ese sufrimento autoinflinxido? Por un lado as teses do libro superan amplamente o aspecto evidente de practicar deporte como contribución á saúde persoal. Polo outro o novelista obvia un sentido competitivo cos demais ao que se declara alleo. Así que nin unha cousa nin a outra, máis ben Murakami opta por desenvolver unha verdadeira filosofía de andar pola casa. A dedicación disciplinada, a asunción dos propios límites -en estraña harmonía co teimudo afán de superación- acaban confluíndo nun, por así dicilo, lle encontrar sentido á vida. Aí reside en realidade o grande mérito da obra, a capacidade de Murakami para nos transmitir as motivacións que o levaron a escoller certos camiños na súa vida, e de que xeito o exercicio deportivo, tanto nos adestramentos como en competición, o levan acompañado xa durante décadas, até outorgarlle un certo grao de sabedoría. Ou de "non sabedoría", segundo o caso, porque desde a perspectiva xaponesa, o baleiro é baleiro, e non ausencia de contido. Desde esta óptica, o autor explica como, acadados certos niveis de extenuación -controlada-, correr se asimila a un transo meditativo. Hai certas cousas sobre un mesmo que só se chegan a saber cun labor meticuloso e continuado. No seu caso, a carreira non remata tanto na liña de meta, como nunha abstracción, dito tanto no sentido literal como no metafórico.
O ton é aberto e directo, diríase que mesmo serio, mais tamén se pon enriba da mesa a autocrítica e un humor contido que culmina no seu propio epitafio. Esa imaxe, retranqueira mais sinteticamente cargada de significado, convértese na culminación dunha existencia. Compartida por momentos, mais sempre intransferíbel: A soidade do corredor de fondo, natural en quen compite, afastado de vaidades e dos ditados alleos, só contra si mesmo, e de acordo co seu irrenunciábel xeito de ver o mundo.
CRÍTICAS POR XÉNERO
culturagalega.org | RSS | Aviso legal | Contacto | O equipo do portal | Licenza de uso | Contactar coa redacción: redaccion@culturagalega.org I T: +34 981 957202 | F: +34 981957205 |
Consello da Cultura Galega. | http://www.consellodacultura.gal
Pazo de Raxoi, 2 andar. 15704 Santiago de Compostela (Galicia)
Tfno: 981957202 | Fax : 981957205 | e-mail: redaccion@culturagalega.gal
Pazo de Raxoi, 2 andar. 15704 Santiago de Compostela (Galicia)
Tfno: 981957202 | Fax : 981957205 | e-mail: redaccion@culturagalega.gal