RSS
CRÍTICA
Relear os adxectivos
» Escritor/a:
Camilo Franco
» Ed. Edicións Xerais de Galicia,
» Ano: 2006
» Xénero: Narrativa
» Coleccion: Narrativa
» Pax:
» ISBN: 978-84-9782-509-2
Máis dun cento de microrrelatos, outros trinta argumentos de novela, ademais de cinco relatos algo máis extensos, a xeito de bises. A través da literatura breve o autor aborda, con grandes doses de humor e ironía, non exentas de melancolía, os temas e os xéneros máis característicos da narración: o amor, a morte, a dor ou a alegría.
Ana Salgado. Santiago
Camilo Franco pode escribir, expor en salas de arte contemporánea, inaugurar onda nós o concepto de “intertextilidade”, andar a voltas coa creación dixital ou conducir happenings e nin por iso acudimos a palabras como polifacético ou multidisciplinar, malia non acreditarmos na pretensión de intranscendencia en todo este labor. Esa que xa había no libro anterior, “Por conto alleo” (2003), unha caste de experimento cibernético de brevidade e inmediatez traspasado ao papel.
Este “Palabras contadas” (Xerais, 2006) chéganos con esa vontade de ir á contra -teima na súa literatura e mais na crítica radiofónica, tamén naquel discurso xornalístico menos mediado- aquí en extensión pero sobre todo en modalidade “inevitabelmente paródica”. Se atendemos as palabras do autor recollemos a idea de que andamos nun sistema cultural que vive pendente do pasado, extraviado entre o urxente e o importante.
No arco creado polas poucas palabras morte, soidade, amor, violencia, caben os 139 relatos deste libro -coma quen di a literatura toda- e cara aí, entre outras cuestións talvez máis conxunturais no que de mediáticas teñen, chámense número de páxinas dunha novela ou narrativa da memoria, pensamos que apunta o adxectivo ´importante´ nun autor que tende a fuxir deles, a evidenciar as fendas.
Fragmentarismo e parodia
Obra fragmentaria, contén unha serie inicial de pequenos relatos que non somos quen de separar, máis ca por matices de intensidade, daqueles que compoñen as sección “Hai días terribles” e si tematicamente de “Deus e arredores”. A ironía está ao servizo da desmitificación, e a que por veces se denomina transgresión aquí diriámoslle máis ben brincadeira. Que no limiar da morte non haxa luz nin túnel, nin anxo, e si geyper man de Marx, para alén do que levamos dito, pode parecer o signo daquilo que se chamou posmodernidade, mais xa non se está exactamente aí se o moneco fala dun “correcto diagnóstico e un tratamento mal aplicado”. A seguir temos a sección “Pastiches elementais” e é neste pau onde as palabras contadas collen máis corpo, no xogo metaliterario e de deconstrución de clásicos que lles tira o sedimento do discurso gasto. Porque despois de “Señoras do apurado” xa imos ler con outro estrato máis o “E quíxenvos tan tristemente a todas” de Con pólvora e magnolias, o dinosauro de Monterroso é aquí un propio e a etapa política anterior a xuño de 2005 “Longa noite de merda”.
“Mala memoria” e “Días de hospital” conforman un cadro de infancia e febre, falan do filtro das lembranzas, colócannos ao pé da soidade do enfermo que é marco das primeiras lecturas ou do insomnio adulto en canto podemos entender a serie dos “Incautos” como un exercicio de arrogancia, mesmo cando se emprega a primeira persoa, algo do que non están exentos os “Outros trinta argumentos de novela” e, entre todos eles, ese que non por acaso é o último e comeza con “Un escritor seriamente forzado a escribir a gran novela galega”.
Traballo de contención
Mais logo do índice aínda veñen os bises e aquí non diminúe a leria intertextual pero si o nivel de acedía no explícito. “Rebeca e as nubes” pode ser lido asemade como fermoso contrapunto de todo o escrito e como exercicio de contención que xa non elude emotividade de maneira frontal.
De termos que sinalar ligazóns que a narrativa de Camilo Franco tece no campo literario, situariámolo a carón do traballo de vocación antisentimental de Cid Cabido en “Fálame sempre” ou do Borrazás de “Ser ou non”, con certeza hoxe lendo con vagar o escrito por Samuel Solleiro.
26 / 2 / 2007
Ana Salgado. Santiago
Camilo Franco pode escribir, expor en salas de arte contemporánea, inaugurar onda nós o concepto de “intertextilidade”, andar a voltas coa creación dixital ou conducir happenings e nin por iso acudimos a palabras como polifacético ou multidisciplinar, malia non acreditarmos na pretensión de intranscendencia en todo este labor. Esa que xa había no libro anterior, “Por conto alleo” (2003), unha caste de experimento cibernético de brevidade e inmediatez traspasado ao papel.
Este “Palabras contadas” (Xerais, 2006) chéganos con esa vontade de ir á contra -teima na súa literatura e mais na crítica radiofónica, tamén naquel discurso xornalístico menos mediado- aquí en extensión pero sobre todo en modalidade “inevitabelmente paródica”. Se atendemos as palabras do autor recollemos a idea de que andamos nun sistema cultural que vive pendente do pasado, extraviado entre o urxente e o importante.
No arco creado polas poucas palabras morte, soidade, amor, violencia, caben os 139 relatos deste libro -coma quen di a literatura toda- e cara aí, entre outras cuestións talvez máis conxunturais no que de mediáticas teñen, chámense número de páxinas dunha novela ou narrativa da memoria, pensamos que apunta o adxectivo ´importante´ nun autor que tende a fuxir deles, a evidenciar as fendas.
Fragmentarismo e parodia
Obra fragmentaria, contén unha serie inicial de pequenos relatos que non somos quen de separar, máis ca por matices de intensidade, daqueles que compoñen as sección “Hai días terribles” e si tematicamente de “Deus e arredores”. A ironía está ao servizo da desmitificación, e a que por veces se denomina transgresión aquí diriámoslle máis ben brincadeira. Que no limiar da morte non haxa luz nin túnel, nin anxo, e si geyper man de Marx, para alén do que levamos dito, pode parecer o signo daquilo que se chamou posmodernidade, mais xa non se está exactamente aí se o moneco fala dun “correcto diagnóstico e un tratamento mal aplicado”. A seguir temos a sección “Pastiches elementais” e é neste pau onde as palabras contadas collen máis corpo, no xogo metaliterario e de deconstrución de clásicos que lles tira o sedimento do discurso gasto. Porque despois de “Señoras do apurado” xa imos ler con outro estrato máis o “E quíxenvos tan tristemente a todas” de Con pólvora e magnolias, o dinosauro de Monterroso é aquí un propio e a etapa política anterior a xuño de 2005 “Longa noite de merda”.
“Mala memoria” e “Días de hospital” conforman un cadro de infancia e febre, falan do filtro das lembranzas, colócannos ao pé da soidade do enfermo que é marco das primeiras lecturas ou do insomnio adulto en canto podemos entender a serie dos “Incautos” como un exercicio de arrogancia, mesmo cando se emprega a primeira persoa, algo do que non están exentos os “Outros trinta argumentos de novela” e, entre todos eles, ese que non por acaso é o último e comeza con “Un escritor seriamente forzado a escribir a gran novela galega”.
Traballo de contención
Mais logo do índice aínda veñen os bises e aquí non diminúe a leria intertextual pero si o nivel de acedía no explícito. “Rebeca e as nubes” pode ser lido asemade como fermoso contrapunto de todo o escrito e como exercicio de contención que xa non elude emotividade de maneira frontal.
De termos que sinalar ligazóns que a narrativa de Camilo Franco tece no campo literario, situariámolo a carón do traballo de vocación antisentimental de Cid Cabido en “Fálame sempre” ou do Borrazás de “Ser ou non”, con certeza hoxe lendo con vagar o escrito por Samuel Solleiro.
CRÍTICAS POR XÉNERO
culturagalega.org | RSS | Aviso legal | Contacto | O equipo do portal | Licenza de uso | Contactar coa redacción: redaccion@culturagalega.org I T: +34 981 957202 | F: +34 981957205 |
Consello da Cultura Galega. | http://www.consellodacultura.gal
Pazo de Raxoi, 2 andar. 15704 Santiago de Compostela (Galicia)
Tfno: 981957202 | Fax : 981957205 | e-mail: redaccion@culturagalega.gal
Pazo de Raxoi, 2 andar. 15704 Santiago de Compostela (Galicia)
Tfno: 981957202 | Fax : 981957205 | e-mail: redaccion@culturagalega.gal