Unha muller a seguir

Unha das lecturas máis sorprendentemente gratas no que levamos de ano

A descrición da apoucada vida dun perruqueiro, Vicent Machot, nun tranquilo pobo de provincias onde nun momento determinado decide seguir a unha muller, Rosalie Blum, o rostro da cal lle produce un escintileo de imprecisa memoria, converteuse nunha das lecturas máis sorprendentemente gratas no que levamos de ano, convertendo a súa autora, a francesa Camille Jourdy, nunha autora a seguir, se se me permite o xogo de palabras do título.

Como a comida, que entra polos ollos, o primeiro que chama a atención é o seu apartado gráfico que merece a seguinte enumeración antes de continuar: cando era pequeno enfeitizábame o detalle e o costumismo dos libros infantís de Teo. Non sei a cantos de vostedes lles soará pero, os seus sinxelos debuxos coloreados con lapis de colores, ateigados de detalles e obxectos, dispoñían un calco do entorno infantil no que me movía dándome pé ao xogo das similitudes. E, ao estrear a primeira páxina de Rosalie Blum tiven a sensación de que os personaxes que buligaban polas páxinas de Teo medraran e maduraran deica se converter nos principais personaxiños da triloxía de Camille Jourdy, sen perder esa vea incisiva e colorista sobre os detalles das cousas que adobían de maneira kitsch os recunchos da nosa existencia.

De lectura tranquila, cadenciosa, como a monotonía das súas sinxelas vidas pero sen caer no sopor, permítenos seguir os pasos duns personaxes docilmente aletargados pola súa rutina diaria ata que o nimio detalle de crer coñecer a alguén altera os seus rumbos, poñéndose a xogar aos espías. E é dentro destas silandeiras persecucións onde se desprega a súa maior virtude, o coñecemento e a análise psicolóxica dos seus protagonistas que desenvolve con absoluta mestría. Tan só hai que observar o perfil infantil e edípico da nai de Vicent e as súas delirantes representacións, o aire de desencanto vital afogado en alcohol que emana de Rosalie ou o lacazaneo de Aude fronte a un futuro incerto, para sentilos tan apuradamente familiares e pretos que non podemos por menos que crelos tomados da realidade. E se hai alguén a quen se lle escapa o concepto freudiano da psique e os soños, aquí encontrarán os exemplos máis ilustrativos nos pesadelos de Vicent ou no epílogo, tan turbador como esclarecedor.

Unha obra coral de guión intelixente e mordaz na que nin tan sequera os secundarios, os que aportan a nota de fina comedia, desmerecen do seu labor. Tres libros ateigados de drama, humor e tenrura que se asimilan con gusto e colorean, coas súas vivas tonalidades, a gris nebra da rutina que embarga a existencia e regálanos a sensación de que calquera pequeno detalle é quen de achegar un pouco de chispa e novidade ás nosas vidas. Tres libros que locen tanto por méritos propios que abonda dicir que o terceiro recibiu o Premio Revelación do festival de Angoulême 2010.

Da mesma maneira que Rosalie Blum esperta unha sensación coñecida en Vicent, Camille Jourdy, a través desta obra, fai o propio cos lectores e non podemos por menos que comezar a seguila e esperar novos traballos seus. E cando a vexan sentada trala mesa nas “Viñetas desde o Atlántico” deste ano, non queden agochados detrás dunha esquina ou non a miren a través dun periódico. Achéguense a ela e, estou seguro de que estará encantada de lles botar unha firmiña.