Suehiro Maruo

Maruo é un dos máis destacados autores nipóns da actualidade e a súa obra está a ser editada en España. Presentamos a lírica perversa dun autor de grafismo preciosista e atmosfera surrealista.

Dentro dos frecuentes paralelismos que se implantan no País do Sol nacente co mundo occidental, da mesma maneira que Osamu Tezuka representa a versión oriental da todopoderosa Disney, Suehiro Maruo encarna a conexión máis escura e perversa ó se situar á mesma altura que o Marqués de Sade. Emporeso, máis alá dos catálogos de perversións ou deformidades que ilustran as súas obras, o carácter preciosista e a inquietante atmosfera surrealista con que as envolve, converten as súas aberracións ilustradas en auténticos poemas visuais, ateigadas dunha excesiva beleza que roza a turbación ao non ser quen de separar o horror da fermosura, todo isto bendicido cunha maxistral narrativa visual.

Este excéntrico autodidacta, nacido en 1956 no seo dunha familia humilde, logo de ser expulsado de varios centros escolares, pasar unha tempada no cárcere por roubar discos de música e acadar a maioría de idade, tiña presentados algúns dos seus traballos á editorial Shonen Jump, onde rexeitaron as súas fantasías oníricas, proclives a aldraxar a inocencia dun publico habituado ás bondades de Dragón Ball. Anos máis tarde, comezaría a materializar, sobre o papel, as súas enfermizas visións, en diversas revistas clandestinas de manga para adultos, sen ningún tipo de atadura e dando renda solta aos impulsos máis sombrizos do seu subconsciente. En pouco tempo, pasou de ser un trastornado debuxante sadomasoerótico a ser un autor de culto absolutamente persoal e relegado a círculos minoritarios.

Herdeiro da tradición das muzan-e ou estampas de atrocidades, xerado dentro do crecente morbo do século XIX nipón e insaciable bebedor de sangue furtiva, de numerosas fontes occidentais como Tod Browning, Vladimir Nabokov, Robert Wiene ou Buñuel, Suehiro Maruo constrúe cunha delicada grafía de vibración poética, todo un gabinete caligarinesco só reservado para aqueles visitantes capaces de sobrevivir ó horror para descubrir a beleza da vida e a morte a través de ollos multiplicados deica o infinito e sangue derramada en sublimes campos de flores. A revisitación da Alicia de Caroll, perdida na parada dos monstros, de Browning, baixo o título de La Niña de las Camelias, é considerado por moitos como a súa obra mestra, aínda que se trate da de máis fácil dixestión de todas, pois outras obras como La Sonrisa del Vampiro acadan cotas de sobra incribles de albiscar, como unha trasnada sádica na que xoga co noso desexo de mirar e a necesidade de afastar a vista.

As súas historias, a meirande parte delas curtas, posúen un grandioso sentido narrativo, quen de nos transportar a través de viñetas sen aparente conexión pero perfectamente lexibles, o que nos leva a exercer un alto grao de interpretación persoal do mundo surrealista da posguerra, no que se move coa habilidade dun pantasma agoniado para introducirnos, sen comelo nin bebelo, no desacougo.

Un autor marabillosamente difícil, apto para lectores afoutados, dispostos a somerxerse, pola súa conta e risco, nun mundo acugulado de poética fermosura, alén do arrepío.