Mitsuru Adachi

Un destes incomprensibles casos nos que a calidade do autor non se ve recompensada

Mitsuru Adachi (1951, Isezaki, Xapón) é un destes incomprensibles casos nos que a calidade do autor non se ve recompensada coa suficiente atención por parte de lectores peninsulares e europeos (aínda que en Italia tivo un notable éxito). Apatía aínda maior, se cabe, cando se trata do proxenitor de mangas que deron lugar a algunhas das series de animación máis coñecidas da nosa caixa catódica durante a década dos 90: Bateadores (Touch), Vacaciones de verano (Miyuki) e Alegre juventud (Hiatari Ryoko!). Todo o contrario resulta en Xapón onde dicir o seu nome é invocar unha das deidades do Shonen (manga para adolescentes, maioritariamente do xénero masculino).

Así, creo que cómpre repasar a figura de Mitsuru Adachi aproveitando que a editorial Panini (si, a dos cromos) atópase en proceso de publicación da súa derradeira obra, Q&A, a terceira que se publica por estes lares. As outras foron Touch, primeiro pola editorial Norma, de forma incompleta e cunha periodicidade malsá incompatible coas súas escasas páxinas, e xa que logo pola desaparecida editorial Otakuland, de forma completa aínda que nunha edición bastante rudimentaria. Da mesma editorial saíu tamén Short Program, recompilación de historias curtas. E agora, un pouco da súa bibliografía para que saibamos que podemos degoxar deste autor (e o que quizais nunca veremos).

Aínda que os inicios da súa profesión remóntanse a 1970, con Kieta Kakuon, o seu éxito profesional chegaríaslle coa publicación de Nine, manga romántico - deportivo e Hiatari Ryoko!, nada máis comezar a década prodixiosa dos 80. No 81, arrincan Miyuki e Touch, finalizando no 84 e o 86 respectivamente. O resto da década emprégao no deseño de Slow Step, dedicado de novo ao béisbol.

Comezados os 90, aparece Rough!, ocupado na natación, e H2, a súa obra máis longa e sonada dedicada, como non, aos avatares do béisbol. Paralelamente aparecen Jinbê, manga romántico e Niji Iro Togarashi, unha inesperada desviación dos temas deportivos á ficción histórica da era Edo. Superado o novo milenio, Adachi, retoma de novo o éxito con Cross Game (co que gañaría o seu terceiro Shogakukan) e Katsu!, dedicado ao boxeo. No 2009, comeza a publicación de Q&A, do que tivemos a fortuna de que chegase ata os nosos confíns. A meirande parte destas series foron traducidas ao anime e en ocasións á imaxe real, o que dá unha idea da dimensión do seu éxito.

Un panorama editorial que, visto desde aquí e a escasa repercusión que ten, é bastante desolador se temos en conta que Adachi combina, como ninguén, o drama coa comedia e o amor cos deportes. Non se trata dun mangaka shonen ao uso, senón que foi un dos primeiros que introduciu o romance nas historias para rapaces, elemento argumental que, deica agora, estaba relegada ao Shojo (manga para rapazas) cunha harmonía e un tempo narrativo envexables. Representante por antonomasia da xuventude estudantil xaponesa e o seu intenso espírito deportivo, consegue que lectores pouco ou nada interesados polos deportes (como é o meu caso) sexan quen de seguir con suma atención as peripecias amorosas duns protagonistas dotados dunha personalidade moi ben definida e uns trazos moi icónicos e sobrios pero sumamente expresivos, sobre todo nos silencios, que no caso de Adachi son largos abundantes. O que si se lle pode reprochar a Adachi é ser un tanto repetitivo en canto aos seus temas e situacións que xiran ó redor dalgún deporte, coma o béisbol, o deporte oficial do Xapón, combinado con algún triángulo amoroso.

Se ao longo da época de instituto se incluíse a banda deseñada como lectura optativa, e puidese facelo, recomendaría (entre moitas outras obras, claro) que se lese Touch o H2 como exemplo de calma narrativa, do cotián feito cómic, da sutileza non apta para lectores impacientes e de cómo o ímpeto xuvenil e o cariño non entenden de fronteiras. E de cómo se pode impregnar a súa obra dunha estraña musicalidade que nos leva dunha viñeta a outra coma se se fixesen esvarar, de xeito lene, os dedos polo teclado dun piano, entoando unha melodía lenta, simple e graciosa que acompaña os brincos dunha pelota de béisbol...