Miau!

Omaha: Un "culebrón" con sexo e moita leria

Puntadas do Xastriño

17 / 8 / 2011

Chuza   del.icio.us   technorati           

A asistencia do recoñecido Blacksad na derradeira edición de Viñetas desde o Atlántico, fíxome cavilar sobre a presenza de michos entre as viñetas. Xa houbera unha exposición sobre o tema no pasado Saló del cómic, de Barcelona (Comicats, maullidos entre viñetas), así que non é miña intención repasar a historia da BD na súa vertente máis felina. Tampouco é a de facer unha loubanza sobre a calidade debuxística de Juanjo Guarnido, as marabillosas acuarelas do cal, aínda me seguen fascinando, así como o bo quefacer dos guións de Díaz Canales.

Nada diso. Só farei lembranza dunha gata esquecida: Omaha.

Publicado en España en 1990 de forma incompleta por La Cúpula, en nove números e actualmente recuperada de forma completa por Astiberri en catro tomos, Omaha, the cat dancer (La gata bailarina), creada e debuxada por Reed Waller, con guións de Kate Worley, é unha banda deseñada acugulada de substanciosas rexoubas logo da súa elaboración e publicación, que fan dela unha obra con historia. A característica, que xa coñece case que todo o mundo, é que se trata dun "culebrón" á maneira de Falcon Crest de animais antropomórficos que inclúe dilatados diálogos e sexo explícito. Pero non un sexo hormonado e salvaxe para a rápida satisfacción do lector, senón dun sexo que forma parte do día a día e do quefacer dos personaxes. Ben é sabido que á hora de representar largos diálogos é mester que os actores exerzan algunha actividade como comer, pasear, etc… co obxectivo de evitar caer na monotonía narrativa. E os autores tiveron a ousadía de incluír o foder entre as actividades. Así, da forma máis natural, o que lles valeu algúns encontróns coa horda bempensante daquel entón, os anos 70 e 80 estadounidenses. De feito, dentro da obra, pódense encontrar numerosas críticas contra a falsa moralidade do país e mesmo propiciou a creación da Comic Book Legal Defense Fund.

E agora que xa sinalei o que máis vende, poden seguir circulando, xa que non hai máis lubricidades que resaltar. Porén os máis intelectuais e curiosos poden quedar e seguir lendo aínda sabendo que non volverei a mencionar características impúdicas da obra. ¿Estamos todos? Ben…

En 1976, dentro da revista Wootie, fanzine de corte underground dedicado a historias adultas que tiñan como protagonistas animaliños, xurdiu Reed Waller quen, influenciándose no Fritz Cat de Crumb, deseñou a parella formada pola gata loura Omaha e o gato a raias Charlie, sobre cuxa relación habería de xirar o groso da obra, ateigada de secundarios memorables como a cadela Shelley ou a boa paxara Joanne. Máis tarde, cando Wootie finalizou a súa existencia no breve mundo dos fanzines, apareceu na vida de Reed, Kate Worley, con quen establece vida en común. Ao principio respectou o traballo de Reed pero cando quedou sen ideas, as suxestións da súa parella terminaron dándolle un traballo de guionista. E é aí, a partir da colaboración de Kate, cando os personaxes e a trama se definen por completo. Corrupción, antros de striptease, envurullos familiares, traizóns, desenganos e un asasinato dan idea do folletín que pode chegar a ser Omaha.

Comeza así unha relación afectiva e laboral. Compañeiros no traballo e na arte, cuxa similitude co publicado en Omaha era unha das bazas do seu éxito, aínda que se alimentase do morbo. Mais nada é para sempre e, en 1995, interromperon a súa relación e, con ela, a serie que quedaba sen final durante unha década.

Facendo homenaxe ás sinuosidades propias do folletín, Kate Worley xuntouse co editor de Omaha, James Vance o cal, en 2006, decide reimprimir todo o publicado de Omaha coa condición de que ambos autores e exparella finalicen a obra. Así o fixeron, ao tempo que Kate enfermou de cancro de pulmón, pero que non houbo impedimento para que traballase deica o último día na obra que máis recoñecemento lle deu. En 2004, o triángulo quebra co pasamento de Kate e a finalización de Omaha.

Rematada a parte morbosa deste artigo, se aínda tendes paciencia, podereivos dicir algo máis verbo da calidade de Omaha como obra de BD. A verdade é que non é unha obra que conteña grandes doses de acción pero, se por algo se define, é polos seus diálogos que achegan moita humanidade a uns animais xa antropomorfizados. De feito, só está elaborada a base de longos coloquios e algunhas gotas de acción e suspense, o cal pode supoñer unha BD de estraño sabor mais que "alimenta a base de ben". Fáganme caso, comida para gatos igual de rica e alimenticia que o surrealismo enlatado de Krazy Kat de Herriman, o "leite cortado" underground do Fritz Cat de Crumb, as enxeñosas larpeiradas de Doraemon de Fujiko F. Fujiko, o saquiño de rico pienso de Miau de José Fonollosa, as irónicas raspas do Gato do rabino de Sfar, as indixestas lasañas de Garfield de Jim Davis ou o gourmet documental dos gatos de Jeffrey Brown. E pode que non chegue á delicatessen pictórica de Blacksad mais si erixirse como unha das máis importantes obras da BD gatuna. Ao fin repasei a historia…

Se os gatos puidesen, leríana. E miañarían de agrado…