O exorcismo gráfico

David B. é un exorcista gráfico dotado cunha maxistral narrativa visual de acentuados contrastes branquinegros que inmortalizan os seus espectros do pasado sobre a lámina de papel.

Así mesmo, é un habelencioso explorador de soños cuxos relatos non seguen unha estrutura lineal senón que se perden nos labirintos do subconsciente, plasmando un certo carácter párvulo nas súas narracións, característica que non fai senón preponderar a profundidade dos acontecementos vividos, a modo dun prisma máxico que reverbera os escintileos máis abraiantes da súa infancia.

Incansábel proxectista de guerrillas sobre cadernos vellos, Pierre-François Beauchard, francés nativo de Nîmes, tivo un pasado como neno dominado polo pasamento de seu avó, o seu periplo familiar por numerosas sectas relixiosas, filosóficas e alimentarias e, sobre todo, pola enfermidade do seu irmán maior Jean-Christophe, a epilepsia. A esta doenza outórgalle as peculiaridades dun monstro azteca que serpea na súa obra máis senlleira, La ascensión del gran mal, onde a representación da súa autobiografía reborda unha altísima complexidade simbolista e leva esta arte á súa máxima expresión.

Á maneira dos indios Sioux, cambia o seu nome polo de David, de reminiscencias no xudaísmo, para comezar unha nova época da súa existencia. Na Escola Superior de Artes Aplicadas de Duperré, recibe o sortilexio de debuxantes como Pichard ou Tardi. Máis tarde, funda, en 1990, xunto con outros autores como Trondheim ou Stanislas, a casa editorial de L’association, financiada por autores que desexaban publicar as súas obras á marxe da poderosa industria francesa e, máis tarde, acabaría dando unha nova definición do xénero e converténdose nun referente europeo con autores da talla de Joan Sfar, Christophe Blain ou Emanuelle Guibert, entre outros.

A súas obras son de todo menos convencionais. Á hora de retratar a súa existencia pasada en La ascensión del gran mal ostenta unha sinceridade tan crúa que mesmo trastorna e lacera a concepción da intimidade familiar para nos ser ofrecida en abraiante bandexa de prata. Este manxar vén acompañado dun impecable exercicio plástico no que a máis severa ciencia, a máis absurda teoloxía e a máis sinistra fantasía mestúranse na súa xusta proporción, obtendo unha exquisita gornición. Pero, a particularidade máis rechamante da súa reconstrución vital é que non se trata dun frío desfile de sucesos afastados senón un absorbente discorrer de sensacións afectivas que manan desde o máis fondo e sen pasar polo bortel da corrección racional.

Isto pode quedar más patente noutras creacións súas, Los complots nocturnos, que batallan contra o esquecemento matutino das quimeras nocturnas, tratando de elaborar un fiel reflexo do mundo onírico que poboa a súa almofada con todas as súas irracionalidades e sen apenas ningún obxectivo historial. Soamente ser un fiel retratista dos seus soños. Todo elo, non quere dicir que é un mal narrador senón todo o contrario. A pesares de ir brincando dun tema para outro sen aparente conexión, todo elo queda solucionado de forma estrañamente harmónica.

Como manifestou en ocasións David B., o debuxo é a súa epilepsia, cuxas convulsións bedegráficas póñennos os ollos amplamente fisgantes e críticos, ao modo dos transeúntes das rúas, testemuñas do mal do seu irmán.