Dicotomía dunha Industria Cultural en cernes

Co gallo da publicación das liñas xerais de apoio á BD galega por parte da Xunta botamos un ollo atrás e preguntámonos que é o que nos poden traer.

O camiño ata agora

A BD galega ten sufrido un ’boom’, especialmente mediático, nos últimos anos. As causas son varias; a confluencia de varias xeracións traballando ó mesmo tempo, especialmente a nacida a mediados dos 70 ata os primeiros 80, a proliferación de antoloxías autoeditadas, e a calidade, produtividade e nivel organizativo dos autores inmersos neste maremagnum.

Non existe durante este tempo (de finais dos 90 ata agora) ningunha estructura que sustente a BD, alén dos concursos, e das asociacións culturais (como Polaqia ou BdBanda). Non hai editoriais, e a maior parte do traballo é autoeditado, e polo tanto infrapagado para os autores que son os principais impulsores do ’boom’.

Con todo, dende fai ben poucos anos a prensa especializada e xeralista faise eco da eclosión deste movemento espontáneo, xerando un impacto mediático arredor do traballo dos autores galegos e as súas autopublicacións. Momento cumio este no que os autores (ós que lles vai chegando a idade de independizarse) e algunha publicación consideran a súa profesionalización, abandono, ou a permanencia na guerrilla autopublicada.


A feliz chegada do apoio institucional

Neste momento de encrucillada vital para autores e publicacións é cando chega a Xunta e as súas axudas, e hai que dicilo, como noutras artes, xestionalas non é tarefa doada. Toda industria cultural pode ser subvencionada de dous xeitos, tendo en conta a súa problemática e tentando solucionala, ou dando cartos ata esgotalos para mantela en pé.

É posible que axentes culturais ou non tan culturais cuxa preocupación pola BD fose nula ata o momento tenten facerse cunha parte do pastel, mentres que os autores, verdadeiros motores do éxito tal como o coñecemos ata agora, sendo ’mártires’ desta causa dende o primeiro, non vexan atendida a súa voz. Se as subvención por sacar cómic son dadas sen xeito a editoras, concellos, asociacións, etc., como se fai noutras industrias culturais, isto pode xerar unha industria de contidos empobrecidos, e profesionais malpagados.

Tamén é posible que as subvencións queden exclusivamente en mans dunha minúscula industria endogámica, cerrada e snob, facendo obras de altísima calidade que non trascendan ó público polo críptico do seu contido.

En ambas opcións a industría remata cando rematan os cartos institucionais.

Sen ter fórmulas máxicas para nada, creo que a xestión desas axudas debe pasar por axudar os autores sen esquecer as editoras. Hai que crear industria, pero para que esta se manteña debe ser de calidade, e iso comeza por pagar ben a man de obra, os autores.