Os 25 de Chelo

O CGAC achégase á traxectoria artística de Chelo Matesanz na súa última mostra

“Xa traballaba nos anos oitenta cunha linguaxe moi diferente para o seu tempo, pero non só no procedemento e no proceso artístico senón tamén na forma”. Isto válelle a Chus Martínez Domínguez, a comisaria da exposición que revisa a traxectoria de Chelo Matesanz a dicir que é “unha artista fundamental”. Unha síntese da súa obra, que resume vinte e cinco anos de carreira pódese ver ata o 8 de xuño no CGAC. Chámase As miñas cousas en observación. Chus Martínez selecciona e comenta para culturagalega.org cinco obras que sintetizan este proxecto expositivo dedicado a unha creadora.

Non son moitas as mulleres que teñen exposto no CGAC. Por iso, a de Chelo Matesanz está chea de mitos. Dunha banda, será das primeiras veces que unha profesora da facultade de Belas Artes de Pontevedra, ese centro formativo que supuxo un antes e un despois na creación artística do país, accede ao gran centro público de arte contemporánea do país. Da outra, unha mostra dunha creadora feminina, comisariada por outra muller, Chus Martínez.

A exposición nace dunha idea de Chus Martínez que atraída pola figura de Chelo Matesanz comeza a darlle forma dun itinerario a través do universo creativo desta figura palentina. “Non é galega pero está moi vencellada a Galicia desde sempre”. E pode verse non só na súa actividade docente, senón tamén na artística, onde as cores, as temáticas (non é gratuíto ver “peliqueiros” na exposición). A través deles perfílase unha creadora que, para Chus Martínez “traballou sobre o feminismo e a perspectiva de xénero desde un xeito moi diferente do que teñen feito as súas coetáneas, pero tamén na forma. Coa costura traballa dun xeito radicalmente diferente e conseguiu que esa linguaxe fóra un pouco máis alá da mera costura e fíxoo dun xeito moi distinto dos creadores de hoxe se atenden á costura”.

Cinco pezas para resumir unha exposición


Sen título. Producciones Chelo Matesanz (collage, 1995)


Chus Martínez explica que "pertence a unha serie de colaxes feitos a mediados dos anos noventa". Sita nun primeiro espazo dedicado ao humor, relacionado coa infancia. "Son composicións icónicas no imaxinario de Matesanz que ofrecen azarosas conexións entre imaxes de cómicas para adultos e literatura infantil" apunta Martínez. "Soltan discursos sobre a mirada educada e reprimida. Son obra de pequena escala e gran espazo conceptual que o artista sempre intenta dinamitar" conclúe.


La letra con sangre entra (Pespunte sobre tea, 1994)


"Esta obra exemplifica o traballo de Matesanz que desenvolve coa costura" apunta a comisaria. "Unha linguaxe presente desde os seus primeiros traballos pero que na década dos noventa reivindican como linguaxe artística, substituíndo a pintura polo pespunte" insiste.Con esta obra "converte unha arrepiante realidade en parodia banaliza o feito artístico a través do cotiá".


Lo que Lee Krasner podía haber hecho pero no hizo (Tinta sobre papel, 2002)


O cambio de século realiza unha serie de obras nas que reflexiona sobre o procedemento pictórico. "Toma como punto de partida a técnica é o chorreo e o azar. A artista aborda unha serie de pezas que teñen a mancha como protagonista pero formuladas desde o pespunte ou o fieltro. Neste caso a mancha convértese en pintura, en rotuladora. Cambia a pintura líquida pola manufactura do rotulador, cambia o azar polo inmediato e a obsesión pola duración do xesto. Con esta serie a artista adopta unha posición crítica na reformulación dos camiños da arte" explica Chus Martínez.


Peliqueiros (Pespunte sobre lona, 2007)


Explica a comisaria que "Peliqueiros enmárcase no escenario dedicado ao xesto da distancia contemplativa, na observación de escenas costumbristas relacionadas con folclore, que converte en pintura coa ausencia da mesma a través da costura e de colaxes de tea". A atención á tradición sérvelle como un campo suxestivo acerca da paisaxe humana, relacionada co festivo e dando como resultado personaxes esterotipadas que se moven entre a aceptación e o rexeitamento.


ST. (Tea e madeira, 2009)


"Esta ampulosa cabeza está presentada na exposición xunto con outras mediante colaxes, cunha técnica de pegado de teas para ofrecer unha ollada fragmentada" insiste. Son un pequeno bosque de retratos. O conxunto ofrece unha síntese de mirada e proximidade corporal. "Estas composicións vólvense táctiles imaxinando a acumulación para sinalar os rastros faciais principais, sobre todo a base de mancha de cores" apunta Martinez.
Ligazóns