Nun dos seus inspirados adaxios, o poeta norteamericano Wallace Stevens escribiu: "En gran medida, os problemas dos poetas son os problemas dos pintores". Así o entendín cando, aproveitando unha das misteriosas fendas que se abren no proceso creativo e mentres os pinceis -compañeiros dispostos pero indolentes ás veces- durmían no estudio, principiei a esbozar este ramallete de poemas que acabaron configurando o presente libro. Foi o último día do inverno do 2003. Nesa data EEUU comeza a bombardear Bagdad, era un vinte de marzo e as operacións bélicas déronse por concluídas vintecinco días despois. Aí rematou tamén o poemario. Uns versos escritos ao dictado da actualidade e baixo o rapto da palabra poética durante aquelas mañás alborexadas coas novas que chegaban de oriente, con correccións apuradas nas mesas dos cafés -eses lugares onde madurecía as palabras José Hierro-, con apuntes extraídos dos xornais nas viaxes en tren. Aínda que estas urxencias levábanme a dubidar da validez do escrito, confortábame saber que entre os doce anos que tardou Rilke en redactar as Elexías de Duino e as poucas horas que abrangue unha noite na que Pessoa escribiu, de pé, unha trintena de esplendorosos poemas, hai tempos curtos pero razoables nos que se teñen escrito textos imperecedoiros como Cantos caucanos de Avilés de Taramancos, unha laboura de tres meses, ou Os sonetos de Orfeo que o errante poeta centroeuropeo finalizou en tres semanas. [Fragmento do Limiar]