Puntuación: 1.9/5 (73 votos)
Cando viamos o mundo sen palabras, pensabamos coma os cans. Despois aprendemos a dicir mesa, leite, lúa, flor, quérote ...e os obxectos pasaron a ter para nós un sentido diferente. O fotógrafo amósanos un fragmento da realidade que encadra con forma de aparencia e nós, cando o pronunciamos, enchemos de aire e vida o que aí se nos presenta. O Arquivo Pacheco pretende mesturar a palabra e a imaxe entregando unha serie de fotografías a un grupo de autores galegos ( Marilar Aleixandre, Darío Xohán Cabana, María do Carme Kruckenberg, Rosa Aneiros, Fina Casalderrey, Xurxo Borrazás, Luisa Castro, Anxos Sumai, Víctor F. Freixanes, Fran alonso, Agustín Fernández Paz, Xurxo Souto e Gonzalo Navaza) aos que lle encomenda a creación dun texto literario en prosa. A proposta é un xogo. O Arquivo selecciona trece fotografías que ordena de maneira aleatoria: soamente elixe a primeira (un neno, a modo de cucaña, tenta camiñar por un pao engraxado para coller unha bandeirola, co risco de caer á auga) e a derradeira (dous nenos prendidos da man, entre os barcos, na Ribeira do Berbés). Cando o primeiro escritor acepta participar no proxecto, correspóndelle a foto número un, e así sucesivamente, para que a partir desa imaxe azarosa pensen e debullen calquera posible relación do que vemos (do que viu o fotógrafo) coa realidade. É entón cando a imaxe revelada, (así é como nace unha fotografía), pasa a ser desvelada pola palabra que pon de manifesto o que aí se agocha. Porque unha imaxe non vale dez, cen ou mil palabras. Unha imaxe vale todas as historias que contén.
[Prologo do Coordinador da edición]