"Decrúa" é un libro inquietante, pertubador, que podemos encravar no que hoxe se entende por estupor da persoa diante da súa conciencia dividida, que o mundo reflecte. O mundo non é senon espello dese desgonzamento interior e eu sinto nestes versos -tal como o poeta obsesivamente repite-, o espanto do que se esvae, do que é dificilmente comunicábel cun único alfabeto recoñecíbel e, xa que logo, a visión dun mundo descabalado e absurdo. Non nos enfrontamos, con todo, cunha poesía existencial, tal como se entendía en épocas xa pasadas, non é angustia da existencia o que eu leo aquí, senón máis ben a lúcida convicción de habitar un ser desposuído de linguaxe e de capacidade de xesto, sexa este creativo ou amoroso. [fragmento do Epílogo de Xavier Rodríguez Baixeras]