Corenta e sete mil minutos en Manhattan

A emblemática terra de rañaceos, desde o ceo, amosa un novo "skyline", unha nova banda sonora. A nova Nova York engalánase, agarimosa, ós pasos dunha visitante curiosa. Nancy Pérez, sutil historiadora da nosa emigración, percorreu as súas rúas, museos, xentes e duendes durante un mes. Estas primeiras pinceladas quedan como un prólogo de suxestións que proseguirán en novas entregas, completando un mecano do contemporáneo, desvelando os piares dunha das cidades máis fascinantes.

Por Nancy Pérez

Sempre pensei que a chegada á cidade de Nova York tería que ser como o suave e magnífico descenso da cámara de Woody Allen nos primeiros planos de Manhattan. Dende logo, a realidade foi algo máis áspera na aterraxe das pistas do aeroporto John Fitzgerald Kennedy, pero maxicamente transformada, como se do mundo do celuloide se tratase, mentres viaxaba nun taxi amarelo que atravesaba Queens para, por fin, tomar Manhattan polo oeste, onde reciben ó forasteiro, perfilados na noite por millóns de vatios de luz, os seus xigantescos edificios.



1106 ou nos primeiros minutos

Con base nun enmoquetado cuarto dobre, do piso once (ileven ou six B), dun número impar na rúa 13 do leste de Manhattan, botei algo máis de trinta días sentindo a grande cidade dende un dos seus máis característicos barrios, o Greenwich Village, ou simplemente o Village. A complexidade e as peculiaridades deste lugar lémbroas agora cunha sensación de harmonía. Ós bruscos e intensos pálpitos que caracterizan a vida de Nova York– o movemento das persoas, as súas resplandecentes luces e as súas desacougantes sombras, o barullo, o vento... – funlles dando, co repouso do tempo, unha orde mental propia que me vai permitir transformalos nalgunhas mancheas de palabras. Foi aquel un tempo impropio de lembralo día a día, ou nin sequera hora a hora, sería desperdicia-lo. Hai que sentir Manhattan minuto a minuto, e gardar para sempre algún segundo. Así é como contarei algo daqueles minutos, cheos de xentes, de sons, de longas rúas, de arte, de música, de olores, de caos..., das infinitas historias que alí xorden, medran e morren.



O lapis de Lamb


Dende as estreiteces dese cuarto da décimoterceira rúa mostrouse magnífico, como escribindo cara ó ceo. Aquela poderosa estampa de atraínte silueta permaneceu no meu cabeceiro daquel outono neoiorquino, para gardarme o sono e os soños que naceron na grande metrópole. Sobre os cementos daquel primeiro Waldorf Astoria Hotel, o Empire State Building vixía rexio a illa de Manhattan dende o ano 1931. A febre inmobiliaria dos anos vinte fixo madurece-lo Midtown e seguindo o máis puro modelo cartesiano naceron para acaricia-lo ceo algúns dos máis espectaculares edificios do mundo. O arquitecto William Lamb levantou os máis de catrocentos metros de altura do Empire State en tan só trece meses; relucía xa daquela a escamada pel de aceiro do Chrysler Building, ou a pirámide dourada que coroa o New York Life Insurance Building.



É dende esas alturas onde un pode dominar xeograficamente a cidade, chegando a fantasiar por algún momento coa súa posesión, como a bravura do King Kong na procura do seu tesouro, a pequena e fráxil Fay Wray. Apostada no cumio do Empire State comecei a imaxinar como sería aquela estadía neoiorquina, e que na próxima contarei.