O diario da navalla

O ciclo Miradas Virxes do Centro Torrente Ballester volve sorprender. A mostra do fotógrafo mozo Fran Herbello, que poderemos ver ata mediados de outubro, disecciona a realidade da beleza e do paso do tempo como mensaxes de “vanitas”.

Existe unha delgada liña entre a vida e a morte, case todos sabemos isto. Unha das disciplinas que mellor sabe describir e narrar esta fraxilidade, xunto coa poesía, é a fotografía, a forza e fugacidade dun intre. A liña vólvese grosa como un río encorado. O tránsito require de moito esforzo e, sen saber por qué, non queremos chegar ou simplemente non queremos deixar de mirar atrás; se algo ata, algo tamén desata. Fran Herbello, o mesmo que Joel Peter Witkin, ensina os camiños, as siluetas das operacións, recréase neste intre de tempo, cando a liña semella crebar, anoarse ou queimarse.


Desde a fotografía

A fotografía en Galicia, sempre entendida como realidade plástica no espacio, formula dúas direccións: a experiencia externa, o retrato ou a paisaxe e, despois, a experiencia interna. Manuel Vilariño prolonga o horizonte da fotografía entregada, mentres vestixios de pasado volven coas voces de Ramón Caamaño ou Virxilio Vieitez, mentres Vari Caramés dispón da opción pictórica, o mesmo que Mar Caldas. Fran Herbello recolle sen sementar; volve a un terreo coñecido, o corpo como experiencia creativa. Oscilando entre a performance e a formalización obxectual, esta dialéctica temporal fai posible a aparición das súas obras coñecidas, as mesmas que publicou na colección “Do Trinque” no Centro de Estudios Fotográficos, baixo o nome de A imaxe e semellanza. Estas fotografías diseccionaban a liña entre dous polos, dúas realidades, resultando obras enigmáticas, que prolongaban a mensaxe lonxe do terrenal, porque sen pretender ser escatolóxicas volvíanse surrealistas.


Detrás da máscara

O coñecido Terceiro Espacio do Centro Torrente Ballester foi un reto para este artista; a súa proposta resultou ser unha das mellores entre as presentadas. O tema fala do tempo, da memoria, enriquecendo a mensaxe herdada; formulará diferentes relatos arredor da existencia, de poñerlle máscaras ó paso do tempo. Deste xeito, as tres primeiras salas funcionan como breves prólogos dunha novela, murmurios contando segredos de beleza, secadores que fan flotar revistas de moda e monitores que amosan máis confidencias de beleza. O primeiro punto está claro, presentar en instalacións o xeito racional de maquillar o paso do tempo. O núcleo xeral é a sala central, onde recolle fotografías de series anteriores xunto a outras actuais, amosando os seus coñecidos repertorios de diseccións e manipulacións sobre a pel, amputacións metafísicas, que apertan máis esta mensaxe surreal no linde do lírico. A realidade volve ó terrenal nunha póla de árbore da que colgan mazás nas que se reflicten facianas; un novo elemento pecha este mecano de vida e morte: o elemento da “vanitas”, a representación do paso do tempo, como iconas claras do existencialismo. As mazás irán podrecendo, ensurrándose, o mesmo que a pel na vellez, o mesmo que secan os ríos, mentres a liña se estira ata esmorecer.


Coma unha navalla afiada un misterio percorre a mostra, dándolle palmadas ó espectador no lombo, para que non quede durmido detrás do biombo. O tempo non se detén con ninguén.