Se non me amas serás responsable da miña morte

Asaltar a creación. O pretexto desta narración era analizar a recente Bienal de Pontevedra, pero o artista Santi Jiménez conclue nunha fuxida apertando ideas baixo as rodas. O resultado, honestos cuestionamentos da arte.

Non, nunca me interesou a idea de poética. Se cadra porque creo que a obra, coma o amor, é cousa de dous (artista e espectador), polo que, para ser honestos, deberíamos reunirnos e consensuar unhas liñas.


Só podo falar da creación, pois é o lugar que teño asignado nesta historia.


A arte é acepta-lo risco de decepcionarnos; situarnos entre a melancolía e a soidade na busqueda dunha tensión non resolta, deixando ó engano sé-lo rei do corpo que pensa. Crear e fabricar o noso propio corpo e contar a nosa historia, unha historia na que é a ausencia a que acende a chama.



¿Por que apropiarse dos demáis cando podes falsealos e concentrar os desexos nas promesas do outro? No rexime interelacional para coa obra estamos sometidos á chantaxe afectiva; convertimos a obra no noso refén afectivo: "Se ti non me das iso serás responsable da miña depresión; se non me amas serás responsable da miña morte; se non te deixas amar serás responsable da tua propia morte."E convén lembrar que, para non sentirnos atrapados, o mellor é colle-los demáis coma reféns.


A arte é tamén reducir a palabras, imaxes, pezas, unha nebulosa difícil de identificar. Poden ser vivencias, lecturas, certo estado de ánimo ou un xeito diferente de ver a realidade. Non o sei moi ben. Pero sí creo que esa nebulosa necesita para facerse sólida dunha temperatura especial, a moitos graos baixo cero, próxima á calma absoluta de Kelvin. E esa frialdade queroa traducir coma traballo, paciencia e oficio.