Os intermedios

Arturo Fuentes e Azucena Vieites pertencen á xeración de novos artistas que, desde diversas xeografías e disciplinas, apostan pola creación na, non sempre comprendida, situación de pausa, de intermedio. Ata mediados de mes temos tempo para descubrir os últimos traballos que ofrecen a galería ad hoc de Vigo.

Non sei se será pola sempre recorrente necesidade de comunicar, de emitir, de avanzar, pero algo existe na arte actual que queda incuestionable: a necesidade de presentarse diante do espectador, construíndose para logo desdebuxarse, facéndose presente para despois interrogarse, para despois calcular a distancia e tomar as nosas propias decisións; nesa intención de entrega e recepción, sen disciplinas digamos definidas, é onde se localiza parte do que podemos chamar unha creación axeitada, atinada, neses parámetros que sempre demandamos. Son os traballos que se ofrecen sen unha dimensión incuestionable, para alimentarse e tamén equivocarse. Por iso, a nós, aos espectadores, aos visitantes, está dedicada a mostra que estas semanas ofrece a galería ad hoc de Vigo. Un ofrecemento que, loxicamente, se distancia da primeira e moi importante cuestión mercantil, estamos nun espazo de comercio e venda de obra de arte e ao axente visitante está dirixida toda esta escenografía. Hoxe pretendemos parar nesa localización que presenta a obra de arte que pensa no espectador, e que se vai formando mentres medra e se cataloga: quizais nada como o debuxo (e máis estes primeiros anos do novo milenio) e a creación, digamos, experimental e deliberadamente tanxencial da arte tecnolóxica.

Debuxo coma intentos
Azucena Vieites intenta non sorprender, intenta non pensar que a arte se deixe atrapar pola catalogación, nese pensamento que non é medida na dimensión, véndose máis na que se destila improvisada. Por algo será que vén de publicar a revista Exit Express no seu último número esa mensaxe de “Hazme un dibujo, por favor”, nesa sensación de inferioridade na que sempre se mantivo a área do debuxo, nunca (por sorte) convertida en arte maior, sempre nese proceso de captura e irregularidade. Quizais aí resida a súa impresionante situación actual de presenza nas plataformas culturais, que vimos significando nesta sección desde hai tempo.

Azucena Vieites, como podemos ver en todo o percorrido pola mostra na galería, ofrece todas as facetas que o debuxo procura nos espazos expositivos, desde a curiosidade do fragmento, a dispersión de temas e motivos, a fraxilidade da autoría e a lixeireza de carga da responsabilidade. Son instalacións como o mural que atopamos na entrada, nesa forma de dispoñer os debuxos e bosquexos como na nosa propia habitación, sen aparente esquema e sobre todo sen aparente discurso, formados por escalas diferentes, nesa mesma intención que ofertan autores como Abi Lázkoz, Francesc Torres, Fernando Renes ou Raymond Pettibon, entre moitos outros. O debuxo peta nas marxes para seguir desfiallando a situación expositiva da arte. Quizais a pregunta se localice: cando remata a acción de petar? Cando se peta desde dentro? Algo que, a día de hoxe, nin relativiza nin cuestiona esta tendencia do debuxo actual.

Tempo e arte coma intentos
Arturo Fuentes intenta non sorprender. Ofrece este autor —do mellor que podemos localizar na creación actual galega— na planta soto da galería a inusitada labazada definitiva ao espectador, para quen está dirixida esta mostra, este fragmento de obras instaladas. A súa cuestión, que comeza nunha ambigua “¿Carne ou peixe?”, que pretende dispoñer diante do visitante a pregunta nesa incerteza da opción, sobre a necesidade ou non do gusto, do criterio na obra de arte. Onde reside a valoración dunha determinada obra? Onde comeza e remata a actuación do artista? E a misión do visitante? A súa imaxinativa acción de petar nos límites localízase no emprego, primeiro, dunha metodoloxía e procedementos que derivan da arte tecnolóxica, en máquinas e artefactos construídos, e, segundo, na propia demolición dos piares da arte actual, atacando ás categorías establecidas, de autoría e de recepción. A arte que interroga, desde o cuestionamento de pensar que visitamos unha exposición, unha relación de obras e debemos preguntar sobre o que se nos ofrece e o que estamos observando. Pero, que vemos?

Cando a arte se atreve cos intermedios, e cando o espectador se atreve a preguntar.