Amosar a carne, nin tan sequera

Dentro da longa viaxe que traza a escultura universal, Auguste Rodin permite asomarnos ó balcón da arte que mudaba facianas a finais do XIX, a mesma que agora podemos admirar na mostra que a Universidade de Santiago de Compostela presenta en dúas sedes, a Igrexa da Compañía e o Colexio de Fonseca.

Auguste Rodin foi un dos máis importantes escultores que exemplifica o paso do século XIX ó século XX, perfila e sintetiza a profunda liña que marcaba o sentimento romanticista, a forza realista, a maxia modernista, a luz impresionista e as posibilidades da opción expresionista.


Escolma de paixóns

Rodin ensina a nova escultura, pecha portas ó sentimentalismo e vaidade anterior e descobre un novo xeito de modelar, de esculpir sombras e luces. Nesta mesma liña é xusto comparalo a outro xenial autor, Medardo Rosso, que, como se demostrou na mostra presentada hai uns anos no CGAC, iguala e mesmo supera, nos xogos lumínicos impresionistas, ó mestre francés. Pero Rodin persiste sendo un maxistral modelador do humanismo, na súa sutileza na factura, na delicadeza de augas, tensións, corpos e materias. O mesmo que soubo traducir en bronce ó Ovidio das Metamorfoses, ilustrar o ebrio mundo de Dante no seu Inferno e entender, envolvendo tramas ambíguas ó redor das Flores do Mal de Baudelaire. Unhas fontes que non barroquizan o resultado, senón que esquivan calquera literatura, rexurdindo nunha nova orde, chegando a ser clásica, da escultura.


O drama da carne

Deténdonos na mostra, non descobre nada novo, pero si adoza os nosos ollos de historiador da arte, volvendo ó presente e provocando renovadas admiracións. O ton pedagóxico que presenta a exposición amosa debuxos e fotografías que permiten contextualizar as obras no estudio do autor, as mesmas que agora podemos ver no noso mesmo espacio, cen anos depois. Volvemos a rodear, antes coa mente, esculturas de vulto redondo, iconas da historia universal, a fermosa Eva, o hermético Pensador, o altivo Balzac, os diferentes estadios dos Burgueses de Calais e as Portas do Inferno, presentadas nas dúas maquetas que lle foran encargadas ó propio escultor no 1880. Coñecido o contido, serán máis interesantes aquelas esculturas que dialoguen co espacio. Rodin retrata un mundo coñecido, homes e mulleres que sobrevoan a nosa memoria, enxuízan a historia e fan chiscadeiras á mitoloxía, nunhas obras que se deixan atrapar por luces e sombras, desproporcións, sensualidades e latexos carnais.


O percorrido está deseñado para que o espectador avance por entre bosquexos, esbozos, probas e obras definitivas, que o ritmo sexa o trazado pola propia evolución creativa. Ó final, no altar da Igrexa da Compañía, o gran Bico fai repousar as tensión de mans, pernas e ollos, unha caricia que aperta a liña helicoidal e rabuña as paixóns dun tempo nunca esquecido.