Un proxecto de exposición

Unha traducción de disciplinas. Cando a arte se pode proxectar, Sol LeWitt fusiona teorías nun espacio que comeza real e remata imaxinario. Achegarse á súa proposta na Fundación Barrié da Coruña desde a mirada afable, é o que ofrece o arquitecto Xurxo Baratta, que se reconforta identificado na linguaxe da estructura, daquela que tamén respira nos lampexos das lembranzas.

A exposición do artista Sol LeWitt que a Fundación Barrié oferta estes dias precisa dunha mención especial, non só pola oportunidade de achegarnos á obra dun dos mestres configuradores da multiplicidade artística da segunda metade do século XX, que en continuo feedback nos chegou desde os Estados Unidos, senón tamén porque xa desde a súa concepción, trascende o concepto tradicional de exposición.


O espacio baldeiro

Atopámonos diante dunha exposición deseñada fóra dos xeitos habituais, dentro dunha tendencia cada vez máis extendida de realizar un proxecto de exposición, ó xeito dun proxecto de arquitectura. Cada vez máis, moitos museos e salas de exposicións, especialmente os de nova planta, ofrecen espacios baldeiros destinados a ser interpretados polo artista. Lewitt executa neste espacio un auténtico exercicio proxectual ó desenvolver un traballo que, partindo dunha idea orixinal e viaxando nos petos dos seus colaboradores, ten de ser plasmado noutro lugar seguindo unhas instruccións precisas, sen a intervención directa do artista. A coherencia da idea resulta aplastante.


A secuencia narrativa

Coherente porque a realización principal da exposición, o xigantesco mural plasmado nas paredes dos sotos da Fundación, acompáñase do documento proxectual, a modo de bocetos ou aproximacións, na materia de escultura, gouaches e grabados, conformando un todo que ineludiblemente ten de ser presentado de xeito conxunto. O resultado final ten un fío narrativo que o visitante ten posibilidade de interpretar ó seu xeito, pero que agocha sen dúbida a esencia do traballo de LeWitt..


Impresión e extinción

Semella unha boa experiencia descender dende a rúa as apalpadas e ceiba-los ollos nesta sala principal lostregada de cores. Para o visitante que coñeza a ríxida xeometría das salas da Fundación Barrié, a experiencia e cando menos sorprendente: apenas seis cores, unhas angulacións básicas, unha elemental isometría, e a sala resulta deconstruida, trascendendo os planos das paredes para chegar a poboar un espacio multiplicado.


Finalmente, un matiz enriquece máis aínda a experiencia artística, que é o desfrute do efímero, do que esta destinado a desaparecer, non a ser trasladado, de xeito que cando a montaxe da próxima exposición da fundación esterilice de branco as paredes, agochando os coloridos lampexos, un lóstrego isométrico percorrerá as memorias.