Digo eu, digo meu

Presenta Carlos Rial unha impecable evolución da plástica nos novos autores, nunha traxectoria de máis de dez anos que prosegue desde e contra o elemento figurativo, centrándose na actualidade na conquista dun espazo de ausencia. Coinciden nestes días dúas mostras na galería VGO de Vigo e no Museo Barjola de Xixón, mentres unha das súas mellores pezas se presenta nas últimas adquisicións do CGAC; máis ingredientes para desvelar o seu valor en primeira persoa.

É Carlos Rial un deses autores que non saben desprenderse da vida cando se atopan diante dunha posible obra; é deses nomes que sempre identificamos cunha etiqueta autobiográfica, unha pequena oportunidade de seguir poñendo o pulso da vida en cada feito. É unha cuestión de mirada e de reconstrución, de expectativa e sobre todo de supervivencia. As feridas, como as alegrías, deixan a liña da cicatriz ou do sorriso para o futuro; sempre queda, polo menos unha sombra. Por iso sempre imaxinamos cada mostra deste autor cunha ollada autobiográfica; cada vez que imos atopando pezas tras pezas imos rescatando as narracións en primeira persoa. O Museo Barjola presenta nestes días unha selección de pretexto das súas obras nunha instalación pensada para a capela, unha relectura de temas e referentes da súa traxectoria; unha capela que se prolonga nunha tanxente á fachada do museo e na que puidemos ver as metáforas do corpo de Esther Pizarro. Ó mesmo tempo na galería VGO podemos ver as últimas obras deste autor, máis dirixidas a un ámbito de insistencia na propia obra, na peza única que se constrúe, que se dispón propia dun mundo construído.

Materiais de meu
Rial introduce a súa particular aposta por unha invasión pouco relixiosa e pouco mística; o seu lugar está na presentación del mesmo, como home, dentro dun espazo. Un pequeno corredor realizado en bidóns azuis nos que, en cada un, se lle practicou un oco con forma de fornela, serve de aperta teatral ós visitantes, que xa entran coa sensación aprendida de penetrar un espazo programado, pensado. Cando se almacena alimentos na entrada, para que o visitante se nutra da mellor das presentacións, a historia está plenamente aberta; como nos mellores prólogos. No interior da capela o resultado é unha ollada horizontal fronte a unha escala relixiosa; unha serie de instalacións ou intervencións pensadas nas que segue a mostrar o porqué da súa ollada escultórica. Cada unha das tres fornelas foron invadidas coas particulares escalas de módulos materializados en centos de botellas de cristal verde. Son as botellas unha das obsesións deste autor nas súas últimas obras, como podemos ver na mostra da galería VGO ou na presentación das compras do CGAC na pasada edición de ARCO; nos dous casos atopamos o recurso que define os seus tempos presentes: o módulo repetido e o elemento construtivo. Diálogo de texturas e inestabilidades. Sempre soportes e colectores que conteñen líquidos ou materia, sempre gardamos o noso presente, sempre atamos o que queremos, incluso con cordas a boias en tempos de naufraxio.

Elemento meu
A mostra de Xixón compleméntase seguindo as liñas que definen a traxectoria deste autor nos últimos anos; a interpretación temática. Ademais da referencia a unha repetición obsesiva de elementos, materializado nas botellas, seguimos vendo a paisaxe do corredor como un camiño de eternidade. E o atrevemento dunha pía bautismal ós pés da igrexa, no linde da rúa; como lle sucede á igrexa de Marco de Canaveses de Siza. Sen auga e realizada en parafina, dourada á luz e suave á vista, logo ó tacto. O sentimento de que este escultor atrapa calquera imaxe, como un fotógrafo, queda perfectamente evidenciado na particular ocupación espacial deste elemento. Logo un cilindro mínimo, puro, limpo, eterno, define unha mostra sen altar, onde o único fito é ese golpe branco que perimetramos para “non-ver” pola súa única fiestra abucinada, e para seguir descubrindo máis invasións de botellas nas fornelas, agora ó xeito de soportes funcionais en tempos de crise.

A probabilidade, incerteza e provisionalidade que tan ben executa Rial nas súas obras queda lograda, pechada, na particular xogada de dados —co resultado de 6— no fondo da capela. Azar nunha vánitas que fala dun home que dubida, pero que nunca xoga cun presente sempre alimentado, sen auga para bautizar.