10/30 Santi Jiménez

O traballo de Santi Jiménez representa perfectamente o cambio de facianas da nova xeración de artistas galegos saídos da Facultade de Belas Artes de Pontevedra. Presente en colectivas como o Premio Auditorio de Galicia ou “Libro de artista” na Fundación Granell, colabora habitualmente coa galería Espazo 48 de Santiago, na que estivo seleccionado en varias colectivas e na que presenta estes días os seus últimos traballos xunto ós de Iván Prieto.

Búmerang1. Analizamos a túa obra como parte dun proxecto que busca sempre unha certa identidade social fronte ó individuo. ¿Cales pensas que son as claves do teu traballo?
O meu traballo xira sobre os pre-conceptos que ten a nosa sociedade, habitual consumidora de imaxes, á hora de asumir a lectura destas, e busca criticar sutilmente o xeito que temos de percibir o mundo e a arte. Os meus debuxos comparten a necesidade dunha mirada indiscreta por parte do espectador para facerse visibles sen deixar de xogar cos nosos prexuízos á hora de contemplar as intimidades dos outros ou a nosa propia intimidade. Os protagonistas, anódinos e anónimos, son sorprendidos nun ámbito privado que, de xeito cínico, obriga ó espectador a violar sen a súa vontade. Pese a todo, e ironías aparte, a realidade mostrada segue sendo só un intre dun feito teatral, representador doutros posibles acontecementos.

Búmerang2. Entendes a túa produción escalonada en medios, antes a fotografía e agora o debuxo, sempre cunha vertente moi contaminada ¿Cal consideras que é ou debe de ser o lugar do soporte no traballo dun artista?
Cada quen ten que darlle a importancia que debe. No meu caso o soporte é, aínda que non o pareza, algo secundario. Podería intercambiar papel de debuxo por papel fotográfico ou mesmo pintar na propia parede e o significado das pezas apenas se vería alterado. A escolla do soporte dixital, polo menos na súa xénese, está motivada polo atractivo da contaminación que atinxe ó propio medio dixital, no que podes facer confluír infinita variedade de técnicas e motivos dun xeito práctico e inmediato. Ese “ruído branco” que irrompe e ensucia as mensaxes, a inquedante desolación do espazo dixital e as enormes posibilidades de exploración e avance do medio son realmente moi interesantes.

Búmerang3. ¿Considéraste identificado ou vinculado dentro dunha colectividade, dentro dunha promoción de novos artistas? ¿Como observas a función actual da Facultade de Belas Artes de Pontevedra?
Creo que o sentimento de colectividade, se é que existe, é algo casual que vén dado por unha similitude de idades e de lugares de desenvolvemento do traballo dos artistas novos galegos, moitos deles saídos precisamente da tan deostada Facultade de Pontevedra. Aínda que é certo que pouco a pouco van destacando e coincidindo certos nomes, non me parece que exista un nexo de unión estético ou conceptual entre nós máis alá das sinxelas coincidencias persoais. A Facultade de Belas Artes ten moito sentido coma centro intercambiador e catalizador de ideas e coma formador de profesionais da arte e de futuros artistas, aínda que todavía teña moito que esixirse no ámbito investigador.

Búmerang4. Gustaríame que nos comentaras cales son os referentes estéticos e narrativos nas túas obras e aqueles artistas cos que te sentes máis identificado.
A verdade é que a miña obra de arte ideal sairía da mestura entre a inmediatez terreal das fotos de Nan Goldin ou Larry Clark, a narrativa deliberadamente mentirosa e chea de artificios de Jeff Wall, a divertida ironía das pezas de Christian Jankowski ou Kara Walker, a elegancia e sinxeleza nos debuxos de Juliao Sarmento, o compoñente crítico, ácido e subversivo de Tracey Emin, o manexo da cor e o pracer estético das pezas de Gary Hume, a forza xestual e primitiva de Jean Michel Basquiat e a capacidade de xerar misterio de David Claerbout.

Búmerang5. Pensa nun proxecto que quixeras facer.
O verdadeiro proxecto é seguir explorando o camiño que deixei aberto coa miña última exposición, un camiño que no seu comezo xa me encheu de satisfacción. Pero todo sen esquecer a necesidade da existencia de novas pedras no camiño (que sen dúbida fanche avanzar) e sen deixar de lado a capacidade de sorprenderme. Comezará pois a era dos certames, premios e bolsas diversas nos que tentar á sorte e quen sabe qué máis... A medio prazo gustaríame tamén saír fora de España e comezar a ampliar o horizonte expositivo dentro do territorio español. E a un prazo ben curtiño pórme en marcha, coller o lapis e o papel e, coma quen abre fogo a discreción, debuxar