Cando murmura a paisaxe

Antón Lamazares evidénciase como un dos pintores máis interesantes do panorama galego actual, desprende unha ollada irónica que se refresca en cada unha das súas exposicións, nesta da galería santiaguesa SCQ, presenta as súas últimas obras, baixo o rotundo epígrafe “O libro dos Jueces”.

Lamazares presenta un percorrido pola pintura, comezando a finais dos setenta, pero, sobre todo e para sempre, identificado co movemento e sentimento “Atlántica”. Unha vocación artística que opta polo carácter expresionista, de trazos que perfilan figuras e personaxes que existen desde a burla, desde o sarcasmo e o maldizer.


A pintura da expresión

A súa é unha aposta pola pintura da expresión, pero, á diferencia doutros compañeiros de xeración que apostan desde a figuración, Lamazares faino desde un achegamento ó territorio galego, ó espacio exterior, diseccionando a humidade, o choro da paisaxe, os berros da chuvia e o silencio da terra labrada. Porque Antón existe sempre gracias ó lugar, nunha ollada atlántica da que non só non foxe senón que acepta desde o “plein air” dun expresionismo voraz. Así, fai retratos como paisaxes, e vicerversa, captura leiras como glosas do noso ordenamento minifundista, como pequenos poemas, de pluralidade de texturas e cores, campos e caracteres da súa Deza natal.


A paisaxe do íntimo

O actual prende como unha novidade de propostas, continuando cunha linguaxe de naturezas preñadas de verdes como berros de expresión, negros como noites e azuis como brétemas, vermellos como linguas. Porque agora o interese segue a recaer na paisaxe, pero naquela do fragmento, non nas leiras minifundistas, senón nos episodios das paisaxes aéreas, das liñas de horizontes, de árbores esbozados e desfigurados nun aire lixeiro, como de primavera. Esta mostra, titulada “Os libros dos Jueces” —en clara referencia a unha das partes máis significativas da Biblia— presenta máis que referencias relixiosas directas, esbozos literarios, que se describen en novas obras onde a paisaxe semella máis un sentimento que unha realidade. Lamazares consegue facer latexar o natural, desde unha ollada do interior, centrifugando o exterior, representado por escenas de superfices vermellas como pedras baixo o sol, cando a matanza do porco desprende a sangue, purificadora e devota, e cae na terra, unindo principio e fin, home e terra.