Para poñer en marcha o dispositivo prema ON. 1

A fascinación do próximo. Suso Fandiño achégase á exposición de Arturo Fuentes na galería Ad Hod desde a seguridade e a fascinación, capturando a súa destreza imaxinativa e as moitas canles interactivas da súa faciana tecnolóxica. Novos camiños para un novo xeito de presentar. Aplaudir o deseño da mostra, a aposta da galerista e o sinxelo retrato dun colega.

Por Suso Fandiño

ON:
O dispositivo comeza a funcionar, constante e repetitivo. A obra de Arturo Fuentes xorde do límite e do absurdo. Cunha sinceridade entre o pavor e a admiración, o autor non deixa cousa con cousa, e por suposto non fai falta lembrar quen exerce como cousa ante tal proposición.

Atopámonos ante unha das exposicións máis interesantes e terapéuticas dos últimos anos, mortal de necesidade e necesaria por razóns de hixiene e supervivencia. A nosa mirada buscará consumir os obxectos que inundan o espacio expositivo, buscando un lugar onde significalos e asumir con algo de dignidade o noso fracaso como espectadores. Esa batalla témola perdida.

Na primeira lectura conseguiremos interpretar unha estratexia baseada nun discurso irónico e desapiadado entre o home e a máquina; resúltanos altamente gratificante. Para tal relación sobran os recursos de significación, acoutamento e clasificación. As nosas necesidades máis primarias vense cubertas, pero como nos espellos de feira, somos pero non somos. O sistema que fai posible a relación obxecto-observador foi alterada ata o ridículo sendo a nosa sensación unha mestura de impotencia e gargallada.

Os seus obxectos propoñen unha dialéctica perversa onde nada é o que parece para finalmente ser a única certeza á que poder asirse, demostracións empíricas dun mundo tecnoloxicamente histriónico, incapaz de balbucir o monosílabo máis infantil.

Os dispositivos funcionan cunha exactitude regrada, cruel e desapiadada, pero o seu funcionamento revela a insignificancia do noso papel como interlocutores pasivos e fracturados pola nosa propia posibilidade de expectación. Non busquemos aquí a facilidade do obxecto compracente, feito e desfeito para unha dixestión agradecida. As súas máquinas absurdas, cheas de cables e conexións non pretenden ser metáforas de nada, son en si mesmas. Losquean e amosan no seu reflexo distorsionando a nosa propia imaxe reducida ó mesmo sistema de funcionamento que nos dicta a máquina e a nosa inxenua interpretación desta.

A obra de Arturo Fuentes é como o alcol na ferida, doe pero desinfecta. A cicatrización, como o peito de Andy Warhol, pode ser o simple xesto expresionista asinado por Valerie Solanas ou carne remendada pola cirurxía plástica.