Os soños do bastidor

Levamos tempo seguindo a Jesús Mourelo, como el actúa, en silencio, diante da realidade. Desde que hai catro anos presentara os seus traballos na galería Bacelos de Vigo, as súas obras fóronse limpando de imaxes, acentuando un éxito de información. Os seus novos intentos de visibilidade pública volven ó mesmo lugar ata comezos de xullo; recoméndovos descubrilo.

Cada vez que recollo apuntamentos no meu caderno vermello, suxestións que saltan polo camiño, algo de real, de dor ou latexo, queda preso nos meus pés. O mesmo sucede nunha performance de Francis Alÿs, o cal se dedicaba a percorrer unha cidade cuns zapatos con imáns, atraendo todo aquilo de calidade metálica. Os meus pés levan unha pel de velcro, querendo amarrar, raptar, antes que acariñar. Antes que xogar, quero coñecer. Quero recolectar, quizais por iso mesmo teño varios amigos bibliotecarios, porque sempre preciso axuda para almacenar e etiquetar, por algo será que son historiador. Jesús Mourelo, curiosamente, pensa igual ca min, fai o mesmo, vístese de arquiveiro, exerce de arqueólogo e recolle en lenzos o que vemos pasar diante da nosa porta todos os días: medos, vertixes de responsabilidade, riscos, tamén soños. Cada unha das súas obras é resultado de longas noites de lecturas, paseos por praias, soidades dun estudio preto da Porta do Atlántico e construccións de espacios bidimensionais cargados de historia persoal; non é casual, así mesmo, que entre as súas mans caia a miúdo a historia da escritura de Ignace J. Gelb ou cite moito a Pessoa:


"O único sentido das cousas
é non ter sentido oculto.
Máis raro que todas as rarezas,
máis que os soños dos poetas
e os pensamentos dos filósofos,
é que as cousas sexan realmente o que parecen ser
e que no exista nada que comprender"



Colaxes de memoria

Jesús Mourelo é artista antes que pintor, o seu non é unha explicación de disciplinas nin unha xustificación constante, o seu é un comportamento estético, de acción, resistencia. Por iso a expansión pública das súas obras polas dúas salas da galería aprópiase dun xeito mínimo, nunha sinxela selección de nove cadros, onde, para quen non coñeza o espacio, caben moitos máis. Pero Mourelo actúa consciente. Se cadra quere bailar en soidade, estirar a supervivencia do estudio, quizais o formato espacial non sexa máis que unha caixa de logros públicos. Pero os nervios o día da inauguración afloraban, como obxectos restos dun naufraxio, cada vez que botaba a áncora diante dun dos seus cadros, tentando desvelar todo, que nada quedase afundido na subxectividade. Porque para Mourelo cada un dos seus lenzos son tempo, quilos de tempo; horas e horas de miradas, de darlle as costas á responsabilidade e arrincar voces e fustas do interior. Cando observamos a súa pintura inciden sortes de colaxes, composicións de acumulacións, veremos tramas xeométricas que acentúan a presencia ordenada e racional da creación, logo recóllense os fitos da escritura, nun proceso evolutivo, despois vén a memoria que, en Mourelo, existe como o cadrado en Malevich ou o silencio en Morandi, está sempre presente. Na mesma liña de conxelar e distribuír pola tea anacos de vivencias, tamén de entender o campo ficticio da armazón como un campo magnético, vémolo ó carón de artistas como Carmen Calvo, Joseth Cornell ou Manuel Bouzo. A súa maxia está no logro de agrupar, expoñer palimpsestos —peles de vivencias, experimentacións—, dedicándolle peso ó pasado e ó presente, viceversas de vida.



Hai tempo que Mourelo lle colleu a medida á vida, agora o seu traballo reside en manterse no alto da táboa de windsurf. Así pensamos os que descubrimos a súa obra, arriscada, extremadamente persoal, onde, como nos pequenos cadros de Teo Soriano, cada un parece sentirse reflectido.