IFI, arte en movemento

Na xeografía galega seguimos camiñando por unha incerteza de iniciativas relacionadas coa arte audiovisual; o festival de arte total IFI 2003, celebrado en Pontevedra os pasados 2, 3 e 4 de abril, ofreceu unha plataforma certamente innovadora de promoción e crecemento da videocreación e da arte musical. Cristina González, que participou neste proxecto cunha performance, ofrece unha visión integral e positiva.

Por Cristina González

Os días 2, 3 e 4 de abril celebrouse en Pontevedra o IFI 2003, unha especie de lugar de encontro entre artistas de distintas disciplinas e público, unidos nesta ocasión polo concepto do movemento.

IFI resposta a ideas supostamente utópicas como son a creación dun lugar en que se comuniquen artistas e público, un lugar en que se expoñan os problemas sociais e se busquen solucións apoiando sempre a arte e o artista como activos sociais, uni-lo desenvolvemento da tecnoloxía á preeminencia da humanidade e todo isto desenvolvido nun espacio xeográfico concreto, Galicia, precisamente contradictorio, afastado das grandes urbes e dos grandes proxectos.

Nese lugar deberían confluír eventos sonoros, accións, instalacións e todo aquilo que non cabe nin nos museos tradicionais nin nos eventos promovidos desde as grandes institucións. Falo desde a miña opinión, pero despois de realizar unha acción colectiva podo dicir que había un bo ambiente.

Nas salas de arte contemporánea o normal é que a xente sinta frío, non sei se pola arquitectura, os vixiantes ou o respecto, pero é moi difícil atopar espectadores receptivos, abertos, curiosos. En IFI había moitos, claro que algúns eran artistas e a maioría novos, pero en xeral respirábase comunidade, interese polo que acontecía en cada sala, en cada intre.

Foi o ano dedicado ó movemento, e polas salas circulaban persoas observando, artistas creando accións, escoitando os sons das pezas ou os dos artistas en directo. Un podía senti-lo afogo de atoparse deitado nunha angarella infernal, pero tamén producir sons e imaxes a través dunhas sensibles luvas ou co tacto no láser, sentarse nun sofá coma se estivese na súa casa, viaxar por internet ata os lugares de “nunca máis” e de “non á guerra”, saltar na pantalla ou facer unha obra de arte co lixo para protestar pola idea de que calquera cousa é arte.

En Pontevedra houbo un tempo de relación entre público e artista, entre artista galego e artista catalán, entre arte sonora española e son portugués. Pero nalgún punto pódese adiviña-la pegada dos mozos e mozas alumnos de Belas Artes, polas inquedanzas, polo afán de facer, pola liberdade. Un movemento vital que logo, anos máis tarde, parece esmorecer nas persoas. Oxalá continuase.