Madeira galega en Arco

Esta edición de Arco ofreceu, desde a óptica galega, unha das edicións máis imaxinativas; a desaparición dalgunha forza repúxose coa madurez e afirmación doutras. Foi un Arco de murmurios e de berros, espacios saturados e ausencias etiquetadas.

O asentamento estivo na participación de cinco galerías, a desaparición presencial na Fundación Caixa Galicia, a selección de pezas do MACUf, o MARCO dentro dun proxecto museístico e a presencia, silenciosa, do CGAC, que a partir deste ano non presentará o seu están. Que ninguén se estrañe con este dato, tampouco o fai o IVAM, o Reina Sofía ou o MACBA e considero que non o deberían de facer ningunha institución, pública ou privada; é máis un espacio para que se presenten novas propostas museísticas, como realiza o MARCO, o novo Museo de Alacante ou o MUCAC de Castela-León.



Flashes de modernidade


Nesta presentación-representación de galerías galegas proseguiuse coa orientación que debuxaba toda a feira: acumulación-dispersión. A proposta das galerías SCQ-VGO sorprendeu gratamente pola súa limpeza de deseño, e sobre toda na aposta pola selección de pezas representativas, que actuasen como paradigmas do autor; unha posta en escena case musical de forzas contrapostas, Croft ou Carlos Rial dialogando coa levidade de Sinaga (posiblemente a mellor peza da feira) e Susana Solano (lembrando tamén o espacio "Cuadrado Azul"), Casás fronte á exaltación de Darío Basso ou Patiño, acompañado das novas pezas de Tono Carbajo (que adquiriu o CGAC).



A versión oposta foi a galería Trinta que levou a Arco unha representación, considero que excesiva, de artistas, todos eles dunha elevada calidade e con obras excepcionais, como as fotografías de Jorge Barbi, a fraxilidade de Curro Ulzurrún, a sorpresa marabillosa de Carlos Capelán ou o lenzo de Freixanes. Sobresaían as pezas de Pamen Pereira, compostas por fume ou pedra, que tamén alumeaban o espacio das galerías Altxerri ou María Martín. A terceira das galerías, Bacelos, apostou pola fotografía, proseguindo a súa liña expositiva; as sempre salientables obras de Chema Madoz, a contaminación pictórica de Pablo Genovés ou Ana Teresa Ortega e as novas obras de Manuel Vilariño (tamén presente en Spectrum) e Andrés Pinal, un artista moi silencioso que ofrece unhas enigmáticas fotografías e do que adquiriu o CGAC unha colección de doce pezas.



Será a parella –azarosa pero moi enriquecedora para o visitante galego– formada por Marisa Marimón e Ad-Hoc a que ofreceu unha fusión de tendencias e unha aposta pola arte nova, máis acentuada na primeira. Nomes de artistas noveis ocupan, literalmente, as paredes de Marisa Marimón, cos nomes que seguen a traballar nos últimos anos: as recentes propostas de Álvaro Negro, Vicente Blanco (que tivo moito éxito e vendeu todo o presentado), Salvador Cidrás ou Manuel Vázquez xunto a forzas maduras como Alberto Datas (cunha fabulosa pintura) e Ignacio Basallo. A proposta veciñal de Ad-Hoc combina novo e anovador, a fascinante frescura de Suso Fandiño ou Arturo Fuentes fronte á sutileza irónica de Chelo Matesanz, Xoan Anleo e a revisión histórica do realista Armando Mariño cunha homenaxe a David ou a Duchamp (un estilo, efectista, Manuel Ocampo moi ledo para o visitante).



Foi un Arco de voces silenciosas e poucas sorpresas; o Arco do “Non á Guerra” e do “Nunca Máis”, unha toma de postura crítica que delataban os numerosos adhesivos ou camisetas; os murmurios medraban pola feira e a cita, inesquecible, foi o sábado en Atocha.