“O Consello de Galicia foi a alternativa dun grupo pequeno de exiliados galeguistas e republicanos necesaria para poder actuar na recuperación da democracia en España”. Asà perfilou Ramón Villares esta entidade presidida por Castelao cando se cumpren 70 anos da súa creación. Esta efeméride deulle sentido a un seminario do CCG celebrado o xoves e venres.
O 15 de novembro de 1944, Alfonso RodrÃguez Castelao, Elpidio Villaverde Rey, Ramón Suárez Picallo e Alonso rÃos crearon en Montevideo o Consello de Galiza para “gardar, manter e defender a vontade do pobo galego”, tal e como figura na súa acta de constitución.
“HabÃa moitos enfoques para estudar o Consello de Galiza, pero consideramos que era oportuno ver o significado no seu contexto” apuntou Xosé Manuel Núñez Seixas, profesor na Ludwig-Maximilians Universität de Múnic, na inauguración desta cita. Foi o presidente do Consello da Cultura Galega, Ramón Villares, quen na súa palestra inaugural explicou a relevancia e caracterÃsticas desta entidade. “Naceu como representación do goberno galego e dos polÃticos exiliados” apuntou na súa intervención centrada na primeira etapa desta entidade, que situou entre a súa constitución en 1944 e os anos posteriores á morte de Castelao. No seu relatorio describiu unha entidade caracterizada por ter un grupo de pequeno de apoios, unha desvantaxe de representación e, polo tanto, de recursos, en comparación con outros exilios.
Entre os fitos desta entidade citou a experiencia da revista Galeuzca, dun ano de duración e impulsada polo propio Castelao; pero sobre todo, o seu carácter para promover a presenza de Galicia no diálogo cos exilios para recuperar o paso á democracia. “Foi un fideicomisariado que gardou temporalmente a última vontade do pobo galego” apuntou Villares no seu relatorio. Ao tempo, desenvolveu os cometidos do Consello de Galiza: “falar de igual a igual co goberno vasco e cos cataláns, e defender ideas parecidas e análogas a eles, como é o dereito de autodeterminacion (descartaban o independentismo) e si unha unión pacÃfica de todos os pobos de España ao tempo que avogaba por unha democracia polÃtica de pobo”. Para Villares, o Consello de Galiza foi “unha institución esencial”.
O 15 de novembro de 1944, Alfonso RodrÃguez Castelao, Elpidio Villaverde Rey, Ramón Suárez Picallo e Alonso rÃos crearon en Montevideo o Consello de Galiza para “gardar, manter e defender a vontade do pobo galego”, tal e como figura na súa acta de constitución.
“HabÃa moitos enfoques para estudar o Consello de Galiza, pero consideramos que era oportuno ver o significado no seu contexto” apuntou Xosé Manuel Núñez Seixas, profesor na Ludwig-Maximilians Universität de Múnic, na inauguración desta cita. Foi o presidente do Consello da Cultura Galega, Ramón Villares, quen na súa palestra inaugural explicou a relevancia e caracterÃsticas desta entidade. “Naceu como representación do goberno galego e dos polÃticos exiliados” apuntou na súa intervención centrada na primeira etapa desta entidade, que situou entre a súa constitución en 1944 e os anos posteriores á morte de Castelao. No seu relatorio describiu unha entidade caracterizada por ter un grupo de pequeno de apoios, unha desvantaxe de representación e, polo tanto, de recursos, en comparación con outros exilios.
Entre os fitos desta entidade citou a experiencia da revista Galeuzca, dun ano de duración e impulsada polo propio Castelao; pero sobre todo, o seu carácter para promover a presenza de Galicia no diálogo cos exilios para recuperar o paso á democracia. “Foi un fideicomisariado que gardou temporalmente a última vontade do pobo galego” apuntou Villares no seu relatorio. Ao tempo, desenvolveu os cometidos do Consello de Galiza: “falar de igual a igual co goberno vasco e cos cataláns, e defender ideas parecidas e análogas a eles, como é o dereito de autodeterminacion (descartaban o independentismo) e si unha unión pacÃfica de todos os pobos de España ao tempo que avogaba por unha democracia polÃtica de pobo”. Para Villares, o Consello de Galiza foi “unha institución esencial”.
