Un futuro sen pasado

Este mes de agosto é un mes de mudanzas para Teatro do Noroeste. No canto de estar traballando na produción dun novo espectáculo afánase en etiquetar, fotografar e preparar para desfacerse do material escénico de case 25 anos de traballo da compañía. Todo o material que se almacenaba desde hai 18 anos no local de ensaio, que tamén funcionaba a modo de almacén, desaparece. “Non podemos asumir espectáculos de gran formato e, polo tanto, tampouco podemos recuperar ningunha montaxe que fixemos no pasado” Eduardo Alonso, responsable da compañía que anuncia un cambio de modelo.

“Somos unha das compañías que apostamos pola creación dunha industria cultural pero todo foi unha mentira. Non é posible construír unha compañía cun espazo de ensaio propio, con material clasificado, vestiario… documentación, o único modelo posible é o de facer unha empresa que faga montaxes pequenos e que se non se cobra, os únicos que non cobran son os donos da compañía”. Rotundo, resignado pero profundamente convencido de que seguirá a traballar no campo das artes escénicas, Teatro do Noroeste dá un paso adiante que pasa, nun primeiro lugar por desfacerse dalgúns dos seus sinais de identidade.

Soltar lastre
As principais escenografías, as de espectáculos complexos e de gran formato como Glass City ou Imperial, Café Cantante que definen o traballo recente da compañía, cedéronse á Escola Superior de Arte Dramático. “O que eles non puideron asumir, por falta de espazo, foi para o lixo” explica Eduardo Alonso. En total, 5 toneladas de creatividade que resumen case un cuarto de século de traxectoria.

No que atende ao vestiario, Eduardo Alonso e Luma Gómez están a ultimar o inventariado para poñelo á venda por Internet. “Hai un pouco de todo, desde traxes de bispo e de papa de gran calidade, os que empregamos para Galileo, Galilei ata vestimentas de cabareteira… en total uns 250 traxes e unhas oito perrucas” . Agora mesmo, desde a compañía aseguran que están a rematar tanto o proceso de limpeza e fotografado de todas as pezas para facilitar a súa venda.
Deste xeito, desaparece un modelo de compañía estable, con espectáculos de medio e gran formato que apostaba pola documentación histórica que se viu afectada pola crise. Con todo, Eduardo Alonso tamén fai autocrítica e recoñece que boa parte da situación actual de débedas que asume a compañía (este ano acolléronse á modalidade de crédito Cultura na que Agadic financia os xuros dos créditos que xa teñen en marcha) se deben ao momento no que se produciu a súa última montaxe de gran formato Glass City, con seis actores, músicos en directo, un basto traballo de documentación histórica. “Asumimos o risco desta montaxe en 2009, cando ningún dos economistas sería capaz de prever a crise financeira que chegaría despois, aínda sabendo que era moi caro, pero a nosa experiencia nos dicía que entre o recorrido artístico desta montaxe e, co que se recadase con obras posteriores de pequeno formato era posible; e a aposta de divulgar un momento histórico pagaba a pena”. O reto de Teatro do Noroeste, ao que lle foi moi ben artisticamente, asfixiou á compañía que, malia a todo, asegura sairán adiante. Iso si, cunha nova dimensión.

A enésima reinvención
“Fomos uns ilusos e o modelo de traballo de gran formato e documentado que viñamos facendo ata o de agora é inviable” expón Eduardo Alonso que afirma “a partir de agora só teremos un teléfono e unha páxina web”. Producións de pequeno formato con dous, como moitísimo tres actores é o modelo polo que optan de aquí en adiante. Con respecto a onde ensaiar, o responsable de Teatro do Noroeste asegura que “o que sobran en Galicia son espazos escénicos” e buscaremos forma de colaborar cos concellos ou cos seus propietarios para conseguir darlles un uso e continuar, doutro xeito, coa nosa proposta.

Eduardo asegura que con case un cuarto de século, o teatro ten sufrido e sobrevivido a crises peores, pero agora á que se xuntan outros factores. “É un panorama que non tiña porque ser así, pero non é un tema de crise, pero é un tema político. Non quixeron, non souberon ou non lles interesou, ou se cadra un pouco das tres cousas” asegura ao tempo que é moi crítico coa xestión de Agadic, á que cualifica como “continuísta, falta de ideas e sen unha capacidade real para crear unha industria cultural”.

En paralelo a todo este proceso de mudanza, Teatro do Noroeste continuará este outono facendo representacións do seu último espectáculo O ultimo cowboy no que un directivo de banca e unha estranxeira permitirá ver a relación entre diferentes mundos as relacións familiares e os problemas persoais. Moi na liña do seu vindeiro espectáculo, Linda and Freddy, ilusionistas que a compañía estreará o vindeiro 13 de decembro no Salón Teatro de Santiago.