CrÃtica
"Selección natural" por Beatriz Bravo
Todo pode ser diseccionado. Un corpo descomposto en células. Unha partitura reducida a notas e silencios. Unha vida fragmentada ata o instante.
A nosa historia está feita de intres que por si mesmos quizais non serÃan nada, pero que xuntos configuran a xeografÃa da nosa personalidade. Son esas partes minúsculas que forman e reforman o noso ser a base de traballo de Matarile, que continúa aprendendo a deleitarse cos pequenos momentos, eses que quedarán con nós durante moito tempo sen que saibamos moi ben o por qué.
Ana Vallés aposta unha vez máis por unha linguaxe nova e libre coa que o teatro sexa unha forma de diálogo e catarse. A mensaxe é menos importante que as posibilidades do corpo sobre as táboas, en permanente fusión coa voz, o son, a luz e a escenografÃa sempre sutil de Patiño. Dramas os xustos, bérrannos dende o escenario.
Con Animales Artificiales, Matarile afonda na autobiografÃa como punto de partida dunha experimentación máis fÃsica que nunca -non en balde case a metade do elenco adÃcase profesionalmente á danza-. Créase asà a perfecta comuñón entre o actor e o bailarÃn que, para chegar ó público coa súa historia, se debe sumerxir na súa propia vida, deixando os artificios esquecidos ó longo da beirarrúa.
