O viaxeiro colleu o seu billete sen retorno, o billete que nunca temeu tomar, non sendo que o pillase descalzo. Como el dixo nunha ocasión "gracias por deixarme morrer coas botas postas".
Polifacético, constante, sincero, malhumorado ás veces e de forte carácter, non podemos ignorar, deixando á parte o demostrado talento literario (que outros glosarán e esmiuzarán con máis autoridade que a que suscribe), a singular personalidade deste home.
Tiven a sorte de coñecelo persoalmente, e de establecer unha relación cordial con el. Unha vez desposuÃdo da súa pose mediática, nu da súa armadura de malhumor e palabrotas, encontreime cunha mente fornecida dun fino sentido do humor, unha humanidade cálida e amiga dos seus amigos, aÃnda que a moitos lles custe recoñecelo, debido á lenda negra, que, como todo personaxe público e de certo renome, pesaba sobre el. É certo que foi censor, pero gracias á súa "censura" (que el mesmo sufriu do puño doutros, lembremos sen ir máis lonxe La colmena) moitos puideron publicar. Simplemente, viviu a época que lle tocou vivir, e valeuse das armas que tiña á man para favorecerse a si mesmo e, moitas máis veces das que se sabe, ós demais.
Cada un fala da feira segundo lle vai nela. Haberá xente que quede coa idea do Cela impertinente e brusco, pero eu, por te-la sorte de tratalo persoalmente, fico coa imaxe do home mordaz, agarimoso á súa maneira, nobre e gran fabulador, capaz de soltar unha gargallada coa que tremÃan os muros de pedra do seu despacho, e facer que rir con el fose unha cousa natural. Relator nato, imprimÃalles unha maxia ás súas historias, por banais que estas puidesen parecer, que enfeitizaba o ambiente, e creaba, coa súa voz e a súa directa mirada, unha atmosfera especial que se esnaquizaba como o cristal en canto deixaba de falar.
Hai unha oliveira en Iria Flavia, á dereita da Colexiata, que está a esperar por el; a árbore que el vÃa dende o balcón da súa habitación, á que trataba, case como Otero Pedrayo, como a súa irmá árbore. Dende o pesar que me causa a súa morte, estou segura de que das olivas que de el agromen sairá aceite do máis especial, de forte sabor, sobre todo se se rega coa auga do mar de Fisterra, que el tanto amaba.
O viaxeiro concluÃu, pois, a súa andaina. Deixou por fin a súa pesada mochila, cargada de vida e de experiencias, ben pegada á súa beira, e sentarase, como a el lle gustaba dicir, vendo pasa-los homes, vendo pasa-las horas, vendo pasa-los dÃas.
M.F.P.
Polifacético, constante, sincero, malhumorado ás veces e de forte carácter, non podemos ignorar, deixando á parte o demostrado talento literario (que outros glosarán e esmiuzarán con máis autoridade que a que suscribe), a singular personalidade deste home.
Tiven a sorte de coñecelo persoalmente, e de establecer unha relación cordial con el. Unha vez desposuÃdo da súa pose mediática, nu da súa armadura de malhumor e palabrotas, encontreime cunha mente fornecida dun fino sentido do humor, unha humanidade cálida e amiga dos seus amigos, aÃnda que a moitos lles custe recoñecelo, debido á lenda negra, que, como todo personaxe público e de certo renome, pesaba sobre el. É certo que foi censor, pero gracias á súa "censura" (que el mesmo sufriu do puño doutros, lembremos sen ir máis lonxe La colmena) moitos puideron publicar. Simplemente, viviu a época que lle tocou vivir, e valeuse das armas que tiña á man para favorecerse a si mesmo e, moitas máis veces das que se sabe, ós demais.
Cada un fala da feira segundo lle vai nela. Haberá xente que quede coa idea do Cela impertinente e brusco, pero eu, por te-la sorte de tratalo persoalmente, fico coa imaxe do home mordaz, agarimoso á súa maneira, nobre e gran fabulador, capaz de soltar unha gargallada coa que tremÃan os muros de pedra do seu despacho, e facer que rir con el fose unha cousa natural. Relator nato, imprimÃalles unha maxia ás súas historias, por banais que estas puidesen parecer, que enfeitizaba o ambiente, e creaba, coa súa voz e a súa directa mirada, unha atmosfera especial que se esnaquizaba como o cristal en canto deixaba de falar.
Hai unha oliveira en Iria Flavia, á dereita da Colexiata, que está a esperar por el; a árbore que el vÃa dende o balcón da súa habitación, á que trataba, case como Otero Pedrayo, como a súa irmá árbore. Dende o pesar que me causa a súa morte, estou segura de que das olivas que de el agromen sairá aceite do máis especial, de forte sabor, sobre todo se se rega coa auga do mar de Fisterra, que el tanto amaba.
O viaxeiro concluÃu, pois, a súa andaina. Deixou por fin a súa pesada mochila, cargada de vida e de experiencias, ben pegada á súa beira, e sentarase, como a el lle gustaba dicir, vendo pasa-los homes, vendo pasa-las horas, vendo pasa-los dÃas.
M.F.P.