As bases. En calquera actividade que se precie, para poder ter un bo primeiro equipo hai que fomentar e promover ás bases, que son o futuro no que se poñen as esperanzas. E no cine tamén. E por iso aparecen pequenos eventos que pretenden servir de testemuño do que produce o audiovisual. Noia e LalÃn fixeron, esta fin de semana proxección da canteira. Un achegamento ás historias en menos de 30 minutos: en curtametraxes.
As mostras de curtametraxes de LalÃn e de Noia que se celebraron esta fin de semana gozan e exhiben filosofÃas de traballo distintas, aÃnda que comparten un mesmo obxectivo: exhibir as curtametraxes de “producción propia”. É dicir, a producción levada a cabo (de xeito profesional ou de afeccionado) polos mozos da zona. Algúns novos talentos, outros promesas do audiovisual e outros meramente anecdóticos, as curtametraxes que se proxectaron no auditorio Coliseo Noela de Noia e no Auditorio Municipal de LalÃn son exemplo dese espertar do audiovisual galego que ten que ir sentando os seus alicerces nas curtametraxes.
Noia: un ascenso imparable
“Naceu polas inquietudes dun grupo de rapaces de Noia que estaban interesados polo audiovisual e a raÃz diso decidiuse facer un festival de curtametraxes que puidera estar a nivel nacional” asà foi como xurdiu, en palabras de Moncho Vilas, técnico de cultura do Concello de Noia, a “Mostra de curtametraxes Vila de Noia” que esta fin de semana celebraba a súa cuarta edición. Daquel 1999 no que con 300 euros se botou a andar timidamente un certame que querÃa canalizar todas as inquedanzas e as expectativas dun grupo de mozos interesados polo invento dos Lumiere, pasouse a uns 9.000 euros que custou a última edición. E non so iso, co paso do tempo o público foi apoiando aquela iniciativa dun grupo de mozos, implicando a un auditorio fiel que foi enchendo o Coliseo Noela nas proxeccións, conseguindo que se aumentasen os dÃas de mostra; dun único dÃa hoxe a tres que durou este ano. E Moncho Vilas estima que se pode ampliar nun dÃa máis a edición o ano que vén. O que comezou sendo como un mero escaparate de exhibición é hoxe un certame máis onde xa non serve con estar, senón que tes que presentar un bo producto se queres gañar. Desde hai dous anos a mostra de Curtametraxes de Noia ten sección competitiva, un feito que foi elevando a calidade dos traballos presentados.
A gran vendedora deste ano foi a curta “Nada que perder” (35 mm) que obtivo dous galardóns, o de mellor curta e o de mellor actriz (para Pilar Punzano). Na categorÃa de mellor dirección o premio foi para Abraham López e Pablo Tebar por “Onán” e “Feliz Navidad” obtivo o premio a mellor son (que era a liña temática do festival). Pola súa traxectoria cinematográfica Alber Ponte foi o galardoado. No formato vÃdeo, ó que se lle dedica o primeiro dÃa da mostra, o premio máis importante foi para a curta “De tripas y corazón”, e o segundo premio para “Julepe” de Alfonso Hernández.
Este ano Noia bateu marcas en canto a número de curtametraxes (chegaron aproximadamente unhas vintecinco), número de participantes (gracias a que boa parte do orzamento deste ano estaba pensado para financiar a estadÃa dos participantes), procedentes cada vez de máis localidades (dos que, segundo Vilas, se teñen representantes de todas as zonas do estado) e cos aplausos da xente que gaba esta iniciativa que deixa cada ano bo sabor de boca.
LalÃn: o nacer da canteira
Moito máis recente é o espertar da capital do Deza ó mundo da imaxe. Contaxiándose por todo o aire fresco que se respira no mundo do audiovisual, desde a ConcellerÃa de Cultura decidiuse sumar todos os esforzos do audiovisual nunha gala “made in LalÃn”. En “Dezametraxe” reunÃronse o venres no Auditorio Municipal a todas aquelas produccións (formato vÃdeo e formato 35 mm) que tiveran relación coa comarca. O resultado foi a proxección de seis curtametraxes entre as que destacan “A verdade se non minto” (dirixida por Pablo Iglesias), o documental “Buguis Bagus: de Bira a NYCity” (producido pola productora lalinense Ciudadano Frame), “Vampiros” e “Despois da lúa” dúas curtametraxes de Román Gutiérrez.
As mostras de curtametraxes de LalÃn e de Noia que se celebraron esta fin de semana gozan e exhiben filosofÃas de traballo distintas, aÃnda que comparten un mesmo obxectivo: exhibir as curtametraxes de “producción propia”. É dicir, a producción levada a cabo (de xeito profesional ou de afeccionado) polos mozos da zona. Algúns novos talentos, outros promesas do audiovisual e outros meramente anecdóticos, as curtametraxes que se proxectaron no auditorio Coliseo Noela de Noia e no Auditorio Municipal de LalÃn son exemplo dese espertar do audiovisual galego que ten que ir sentando os seus alicerces nas curtametraxes.
Noia: un ascenso imparable
“Naceu polas inquietudes dun grupo de rapaces de Noia que estaban interesados polo audiovisual e a raÃz diso decidiuse facer un festival de curtametraxes que puidera estar a nivel nacional” asà foi como xurdiu, en palabras de Moncho Vilas, técnico de cultura do Concello de Noia, a “Mostra de curtametraxes Vila de Noia” que esta fin de semana celebraba a súa cuarta edición. Daquel 1999 no que con 300 euros se botou a andar timidamente un certame que querÃa canalizar todas as inquedanzas e as expectativas dun grupo de mozos interesados polo invento dos Lumiere, pasouse a uns 9.000 euros que custou a última edición. E non so iso, co paso do tempo o público foi apoiando aquela iniciativa dun grupo de mozos, implicando a un auditorio fiel que foi enchendo o Coliseo Noela nas proxeccións, conseguindo que se aumentasen os dÃas de mostra; dun único dÃa hoxe a tres que durou este ano. E Moncho Vilas estima que se pode ampliar nun dÃa máis a edición o ano que vén. O que comezou sendo como un mero escaparate de exhibición é hoxe un certame máis onde xa non serve con estar, senón que tes que presentar un bo producto se queres gañar. Desde hai dous anos a mostra de Curtametraxes de Noia ten sección competitiva, un feito que foi elevando a calidade dos traballos presentados.
A gran vendedora deste ano foi a curta “Nada que perder” (35 mm) que obtivo dous galardóns, o de mellor curta e o de mellor actriz (para Pilar Punzano). Na categorÃa de mellor dirección o premio foi para Abraham López e Pablo Tebar por “Onán” e “Feliz Navidad” obtivo o premio a mellor son (que era a liña temática do festival). Pola súa traxectoria cinematográfica Alber Ponte foi o galardoado. No formato vÃdeo, ó que se lle dedica o primeiro dÃa da mostra, o premio máis importante foi para a curta “De tripas y corazón”, e o segundo premio para “Julepe” de Alfonso Hernández.
Este ano Noia bateu marcas en canto a número de curtametraxes (chegaron aproximadamente unhas vintecinco), número de participantes (gracias a que boa parte do orzamento deste ano estaba pensado para financiar a estadÃa dos participantes), procedentes cada vez de máis localidades (dos que, segundo Vilas, se teñen representantes de todas as zonas do estado) e cos aplausos da xente que gaba esta iniciativa que deixa cada ano bo sabor de boca.
LalÃn: o nacer da canteira
Moito máis recente é o espertar da capital do Deza ó mundo da imaxe. Contaxiándose por todo o aire fresco que se respira no mundo do audiovisual, desde a ConcellerÃa de Cultura decidiuse sumar todos os esforzos do audiovisual nunha gala “made in LalÃn”. En “Dezametraxe” reunÃronse o venres no Auditorio Municipal a todas aquelas produccións (formato vÃdeo e formato 35 mm) que tiveran relación coa comarca. O resultado foi a proxección de seis curtametraxes entre as que destacan “A verdade se non minto” (dirixida por Pablo Iglesias), o documental “Buguis Bagus: de Bira a NYCity” (producido pola productora lalinense Ciudadano Frame), “Vampiros” e “Despois da lúa” dúas curtametraxes de Román Gutiérrez.