É unha produción modesta que ten a principal peculiaridade que foi rodada en galego. Pero se iso non é un hándicap suficiente, “Pradolongo” foi rodada nunha variedade dialectal, o galego da Rúa, o que se fala onde se rodou. “Non importa a lingua, importan as boas historias” apuntou o seu director, Ignacio Vilar que está a promover a pelÃcula nos bares, nas tabernas, nas asociaciónsÂ… neses lugares tan atÃpicos e tan pouco glamourosos. É a segunda das entregas nas que analizamos o problema da distribución.
“Non é a miña primeira pelÃcula, de feito é a terceira longametraxe que fago e coñezo como funciona o sistema” avisa o seu director, Ignacio Vilar, a quen se sorprenda da estratexia de promoción de “Pradolongo”, que foi buscando aos espectadores en bares, asociacións e colexios. Está moi lonxe do ideal cinematográfico, das alfombras vermellas, dos cócteles e de todo o paripé importado de Hollywood. Tamén é certo que tampouco é moi habitual que un filme en galego chegue ás carteleiras de máis de tres localidades en galego. Por iso, o caso de “Pradolongo” pode rebater esas dúas ousadÃas: rodar en galego (e máis aÃnda se temos en conta que foi nunha variedade dialectal) e facer que esa pelÃcula chegue ao cine.
Rodar en galego
“Creo que no cine o que debe de funcionar é contar unha boa historia, con independencia do idioma no que estea rodada” asegura Ignacio Vilar para o que non existÃa outra posibilidade que rodar en galego a súa terceira pelÃcula. Por iso, todos os cines nos que se proxectou e os que quedan aÃnda na súa viaxe, estarán en galego. Un feito moi infrecuente porque habitualmente as pelÃculas ródanse en español (mesmo en inglés) e fanse só tres copias en galego, que son as que figuran como requisito mÃnimo para poder recibir unha subvención á estrea. As fontes do sector da distribución consultada por esta redacción aseguran que “no despacho de billetes non funciona a versión en galego”.
“Se esta pelÃcula funcionase, afirma Manolo González, director da Axencia Audiovisual Galega, abrirÃa un camiño de esperanza para este tipo de producións e demostrarÃa que os filmes rodados na nosa lingua teñen moito futuro”.
Un modus operando moi “orixinal”
Estreouse no Valedoras o venres 28 de marzo, e de aà foi a Ourense, Vigo, A Coruña, Pontevedra, NarónÂ… e nese periplo seu por Galicia chegará a Santiago esta fin de semana (Teatro Principal, 25-27 de abril). Está moi lonxe desa estrea mundial e simultánea da que fan gala as súperproducións americanas. Varias copias que circulan por toda Galicia e que seguen o mesmo percorrido que fai o equipo artÃstico de “Pradolongo”: primeiro, fálase da pelÃcula ao longo de toda a semana en asociación socioculturais, en centros de ensino, en bares e, por último, a súa estrea nos cines ese mesmo venres. E o resultado funciona. Ignacio Vilar asegura que “non é algo casual, como é a miña terceira pelÃcula eu xa tiña claro que tiña que facer. As pelÃculas europeas teñen un grave problema, que é que as grandes multinacionais americanas controlan a produción-exhibición. E esta situación en Galicia é aÃnda peor, pero como coñezo persoalmente a algúns dos propietarios dos cines independentes que aÃnda quedan, fun negociando con eles e se tes unha pelÃcula ten taquilla pois cha meten”. ¿É Pradolongo unha pelÃcula taquilleira? Tendo en conta que a dÃa 15 de abril a produtora VÃa Láctea Films ten contabilizado máis de 10.000 espectadores, case podemos dicir que si.
Ademais, como desde VÃa Láctea Films non podÃan competir en igualdade de condicións coas producións americanas, optaron polo boca-orella e por Internet como estratexia de promoción. Por ese motivo, contan con dous sitios webs (Pradolongo.net e meupradolongo.com) que está anegado de comentarios dun público entusiasta que está a apoiar a pelÃcula. Neste sentido, Manolo González pensa que “Pradolongo non é unha pelÃcula para crÃticos, senón para adolescentes e público familiar, por ese motivo, o director ten moi claro cal é o seu público obxectivo e vai nesa dirección”. De momento, algunhas cifras e comentarios fannos sospeitar que Ignacio Vilar xa atopou ese público: “nós queriamos bater a marca que tiña “Titanic” no Barco de Valdeorras con 1.500 espectadores e nós, nunha semana fixemos 6.000”.
“Non é a miña primeira pelÃcula, de feito é a terceira longametraxe que fago e coñezo como funciona o sistema” avisa o seu director, Ignacio Vilar, a quen se sorprenda da estratexia de promoción de “Pradolongo”, que foi buscando aos espectadores en bares, asociacións e colexios. Está moi lonxe do ideal cinematográfico, das alfombras vermellas, dos cócteles e de todo o paripé importado de Hollywood. Tamén é certo que tampouco é moi habitual que un filme en galego chegue ás carteleiras de máis de tres localidades en galego. Por iso, o caso de “Pradolongo” pode rebater esas dúas ousadÃas: rodar en galego (e máis aÃnda se temos en conta que foi nunha variedade dialectal) e facer que esa pelÃcula chegue ao cine.
Rodar en galego
“Creo que no cine o que debe de funcionar é contar unha boa historia, con independencia do idioma no que estea rodada” asegura Ignacio Vilar para o que non existÃa outra posibilidade que rodar en galego a súa terceira pelÃcula. Por iso, todos os cines nos que se proxectou e os que quedan aÃnda na súa viaxe, estarán en galego. Un feito moi infrecuente porque habitualmente as pelÃculas ródanse en español (mesmo en inglés) e fanse só tres copias en galego, que son as que figuran como requisito mÃnimo para poder recibir unha subvención á estrea. As fontes do sector da distribución consultada por esta redacción aseguran que “no despacho de billetes non funciona a versión en galego”.
“Se esta pelÃcula funcionase, afirma Manolo González, director da Axencia Audiovisual Galega, abrirÃa un camiño de esperanza para este tipo de producións e demostrarÃa que os filmes rodados na nosa lingua teñen moito futuro”.
Un modus operando moi “orixinal”
Estreouse no Valedoras o venres 28 de marzo, e de aà foi a Ourense, Vigo, A Coruña, Pontevedra, NarónÂ… e nese periplo seu por Galicia chegará a Santiago esta fin de semana (Teatro Principal, 25-27 de abril). Está moi lonxe desa estrea mundial e simultánea da que fan gala as súperproducións americanas. Varias copias que circulan por toda Galicia e que seguen o mesmo percorrido que fai o equipo artÃstico de “Pradolongo”: primeiro, fálase da pelÃcula ao longo de toda a semana en asociación socioculturais, en centros de ensino, en bares e, por último, a súa estrea nos cines ese mesmo venres. E o resultado funciona. Ignacio Vilar asegura que “non é algo casual, como é a miña terceira pelÃcula eu xa tiña claro que tiña que facer. As pelÃculas europeas teñen un grave problema, que é que as grandes multinacionais americanas controlan a produción-exhibición. E esta situación en Galicia é aÃnda peor, pero como coñezo persoalmente a algúns dos propietarios dos cines independentes que aÃnda quedan, fun negociando con eles e se tes unha pelÃcula ten taquilla pois cha meten”. ¿É Pradolongo unha pelÃcula taquilleira? Tendo en conta que a dÃa 15 de abril a produtora VÃa Láctea Films ten contabilizado máis de 10.000 espectadores, case podemos dicir que si.
Ademais, como desde VÃa Láctea Films non podÃan competir en igualdade de condicións coas producións americanas, optaron polo boca-orella e por Internet como estratexia de promoción. Por ese motivo, contan con dous sitios webs (Pradolongo.net e meupradolongo.com) que está anegado de comentarios dun público entusiasta que está a apoiar a pelÃcula. Neste sentido, Manolo González pensa que “Pradolongo non é unha pelÃcula para crÃticos, senón para adolescentes e público familiar, por ese motivo, o director ten moi claro cal é o seu público obxectivo e vai nesa dirección”. De momento, algunhas cifras e comentarios fannos sospeitar que Ignacio Vilar xa atopou ese público: “nós queriamos bater a marca que tiña “Titanic” no Barco de Valdeorras con 1.500 espectadores e nós, nunha semana fixemos 6.000”.
