A verdade é que perderamos a primeira convocatoria, o 24 de febreiro, data de nacemento da poeta. Tamén é certo que ó final a choiva obrigou a suspender o evento daquela, pero a ConsellarÃa de Cultura non se desanimou e programou para o DÃa da PoesÃa un segundo intento. Desta volta animámonos e aló fomos, armados de cámara de fotografÃa e máis de vÃdeo, a celebrar e a recoller o evento.
Comba Campoy, coordinadora deste evento, explÃcanos como se artellou este paseo. "Foi unha iniciativa de LuÃs Bará, desde Dirección Xeral de Promoción Cultural. Tiña un especial interese en revitalizar a figura de RosalÃa, achegala á xente e afastala un pouco dos tópicos de chorona e de santiña que tiña enriba", explica Comba.
Foi ela a que se encargou de todo o programa deste paseo. "Déronme total liberdade para celebrar o aniversario, e eu pensei en facer un acto algo máis de rúa que lle chegase a xente que non vai habitualmente a actos culturais. Tamén quixen resaltar moitas das ideas prefeministas e de reivindicación da muller que tiña RosalÃa, e interesábame que participasen mulleres".
A idea de desenvolver esta actividade en Compostela veu polo grande vencello que tivo a escritora a este lugar. Coa colaboración de artistas de diferentes campos que desenvolven o seu traballo na cidade, fóronse buscando espazos significativos na vida da poetisa que, ao tempo, fosen susceptibles de acoller actuacións. Quedaron fóra, evidentemente, moitos espazos de grande importancia na biografÃa da poeta. "De facelo estritamente en todos os puntos destacados da vida de RosalÃa teriamos que poñer un autobús, porque haberÃa que comezar na casa natal, onde está actualmente a praza de Vigo", sinala Campoy.
De cara ao futuro barállase a posibilidade de repetir a experiencia ampliando o percorrido ou en ir trasladando a actividade por diferentes lugares do paÃs. "Pódese tentar noutras cidades, ou en Padrón e en xeral na Comarca de Compostela, que deixou bastante pegada nos poemas de RosalÃa. Tamén está Rianxo, Catoira, Carril, ou o mar en xeral, que era un elemento que tiña como algo moi importante", lembra a coordinadora do evento. A ver se para o ano facemos o paseo en barco.
De paseo con RosalÃa
Como irás vendo se entras ao Paseo, esta non é unha galerÃa fotográfica tÃpica dos nosos temas do dÃa. En realidade, é unha “foto-vÃdeo-galerÃa”, un novo xeito de aproveitar as posibilidades da rede para introducirnos nas historias que contamos.
De paseo con RosalÃa
Nada máis chegar, unhas garridas raparigas nos ofertaron unha chapa co retrato pop de RosalÃa e mais unhas semprevivas que pousamos na lapela. Logo dunha pequena actuación musical, as mÃticas MarÃas, redivivas, irromperon no medio do público, que se concentraba no paseo central da alameda preparado para a choiva. No edificio que acolle na actualidade do IES RosalÃa de Castro estudou RosalÃa música e deseño cando era sede da Real Sociedade de Amigos do PaÃs
De paseo con RosalÃa
As gaitas e mais as amables repartidores de flores puxeron en marcha a nutrida comitiva cara á porta da Estrela, e a rúa Bautizados. Alà paramos, e unha voz xurdida do alto iniciou un retrato de RosalÃa. AÃnda tivemos que dar unha volta polo medio da xente ate descubrir a Lupe Gómez a recitar deste o balcón. Foi no número seis da Rúa Bautizados onde RosalÃa pasou, coa súa nai, os catro primeiros anos en Compostela.
De paseo con RosalÃa
As MarÃas encabezaron o regueiro de xente ata a praza do Toral. Canda a elas, tamén nos Ãa acompañando unha choiva pequena.
De paseo con RosalÃa
Marcaban a chegada e a partida de cada etapa e guiábannos polas rúas, facÃan recreacións de tarefas domésticas, repartÃan as flores. Con cadansúa versión do traxe tradicional, estas mozas foron unha estupenda compaña que animou o noso paseo recitando e dándolle vida aos poemas de RosalÃa.
De paseo con RosalÃa
O escaparate de Florentino non ofrecÃa desta volta traxes. Unha choiva de leite e a presenza sobrecolledora de Margarida Fernández encheron de poesÃa e de maxia visual este espazo. Todos gardamos silencio apertados na rúa das Orfas, mentres a choiva persistÃa, miudiña.
De paseo con RosalÃa
Os paraugas xa se Ãan xeneralizando, e aÃnda que encantados, tÃñamos a sensación de que o ceo non Ãa conter moito máis tempo a auga.
De paseo con RosalÃa
E foi botar a andar cara a Historia e comezar o temporal. A multitude apresándose a se apegar ás paredes, o toldo do Universal completamente ateigado, os paraugas retirándose do centro da rúa por onde baixaba xa un regato. E, polo medio da xente, dos paraugas e da choiva, quedabamos impresionados pola estampa de Alexandra de Queirós a tocar impertérrita, enriba da escalinata, baixo unha improvisada cuberta formada por tres paraugas. O tema, como non podÃa ser doutro xeito, era "Lela". "Están as nubes chorando por un amor que morreu..."
De paseo con RosalÃa
E aÃnda asÃ, non houbo moitas baixas. Certamente algo menos compactos, xa cunha molleira considerable en moitos casos e cismando na posibilidade dun primeiro catarro, seguimos adiante. Un público verdadeiramente afouto.
De paseo con RosalÃa
Non parou a choiva tampouco nin ante a canción de Carmen D"Or, e aÃnda eramos suficiente para que houbese que se meter entre a xente, esquivar baleas, cravar algún cóbado para poder vela. No número 2 da Rúa de Altamira viviu o matrimonio MurguÃa-Castro entre 1878 e 1879.
De paseo con RosalÃa
Xa Ãamos chegando ao final. A poesÃa de Luz Fandiño deixaba constancia de como está aÃnda vivo o legado de RosalÃa na nosa lÃrica. Cun bonito paraugas. Ao noso carón, LuÃs Bará armado de carapucha resistÃa solidariamente a choiva co resto do público.
De paseo con RosalÃa
A igrexa de Bonaval foi un refuxio acolledor. ¡O chan estaba seco! Na ábsida, unha serie de cadeiras agardaban a presenza dalgunhas das nosas máis coñecidas poetas nunha reedición da homenaxe "Daquelas que cantan". Ana Blanco, da Fundación RosalÃa de Castro, presentábanos o evento. Un final digno e seco.