As primeiras horas da terceira edición do Atlantic Fest xa deixaban ver as diferencias que este ano presentarÃa o evento. Estaban anunciados desde hai meses varios cambios organizativos de distinta importancia, algúns deles para solucionar problemas detectados sobre todo no pasado ano. E novembro a empresa organizadora sacaba un documento avanzando este cambioscomo resposta ás reclamacións feitas polos asistentes. Concertos nas prazas na tarde-noite do veneres, ampliación do espazo de restauración e dos escenarios secundarios no recinto, reforzo das liñas de autobuses coa zona de acampada, modernización do método de pagos... As novas condicións marcaron este ano o festival cun punto de ambición cara a calidade e deixando claro que esta cita do calendario festivo-cultural de verán ten por diante moito percorrido e grandes posibilidades. Co seu aforo de abonos completado, ao que hai sumar invitacións e outros compromisos ademais da xente que se achegaba aos concertos na vila, o Atlantic conseguÃa mover máis de 5.000 persoas. O contorno e emprazamento privilexiados son de novo a base sobre a que a empresa New Live constrúe un festival que cada ano atrae a máis xente de todos os tipos a elixir a Illa de Arousa entre as outras ofertas posibles, que como tampouco deixan de medrar obrigan a traballar duro para que a experiencia Atlantic Fest siga a pasar polo boca a boca con cualificacións positivas.
Catro escenarios na vila e tres no recinto daban para moitas actuacións durante os tres dÃas e asà o cartel podÃa presumir dun impresionante número de nomes (25) para atraer ao público desde a tarde do venres 20 ata o será do domingo 22. O festival fixo tamén un cambio de datas este ano que o trasladou desde as portas do mes cara a segunda quincena. A música independente, pop e rock, seguen a ser bandeira do festival, que con algunhas das súas propostas non dubida en pisar outras liñas e músicas, ás veces máis valentes que alternativas e noutras ocasións máis alternativas que valentes. O cartel definitivo era un menú ecléctico que nalgunha cousa intrigaba e noutra fascinaba, pero xuntaba as apostas seguras con outras de máis complicación para un festival entre o hipster e o familiar nas súas dúas anteriores edicións e que ten claro que ten dous públicos segundo o horario. Polo escenario Son Estrella Galicia, cabeceira no recinto, pasarÃan ao longo da xornada do sábado figuras de tirón como Iván Ferreiro, The Vaccines e Kaiser Chiefs en diferentes horarios que se repartÃan o ser cabeza de cartel. A parte máis pop estaba na corda de La Casa Azul ou Presumido, mentres que Rodrigo Amarante e Yung Beef aparecÃan no cartel como versos soltos e con audiencias tan diferentes que resultaba estraño velos baixo o mesmo teito e no mesmo dÃa. A promesa da mestura ofrecida no cartel estaba por desvelarse ao longo da fin de semana.
O venres comezaba todo no centro da pequena vila mariñeira ao caer da tarde, aÃnda que o sol aÃnda pegaba con forza na rÃa arousá. No auditorio municipal da Illa, rebautizado polo patrocinio como Escenario Turismo RÃas Baixas, o dúo MarÃa Arnal i Marcel Bagés. Dado o limitado do aforo a organización decidiu facer dous pases seguidos a partires das 20:00 horas e asegurarse que ninguén realmente interesado quedase sen ver a este dúo que recolle a música popular para levala por camiños de modernidade que resultan engaiolantes. A recollida previa de invitacións para acceder ao auditorio era o único requisito previo para o asistentes ao festival. Nos arredores dúas prazas acollÃan este ano os concertos, seis nesta ocasión, que o pasado ano se levaban a cabo en pequenos bares. O cambio aos espazos abertos, moi achegados entre eles para permitir o desplazamento dun ao outro doadamente, axudou moito a facer desa xornada unha experiencia positiva e na que se puido gozar de diferentes sons da música independente. A dificultade para aparcar na vila e nas súas inmediacións fixo que só puidésemo comprobar brevemente a potencia que eran capaces de despregar os galegos Maneida no escenario Estudios Mans na Praza do Campo. Alà quedamos a escoitar a Soledad Vélez. A chilena residente en España e con casa tamén en terras galegas, fixo unha emocionante interpretación do seu repertorio salpicado dunha electrónica case "retro" por momentos mentres o sol se Ãa poñendo tras dela na rÃa. Na Praz do regueiro, obnde estaba o escenario Jägermusic esperaban Papaya para comezar a súa actuación. A banda canaria encabezada por Yanara Espinoza (malia que a ela a penas podiamos vela entre a xente que rodeaba o baixo escenario) facÃa esta parada en Arousa antes de encarar a súa participación no FIB no seguinte dÃa. Papaya puña frescura tropical e aires de festa e colorido oitentero no peche desta primeira xornada. As súas letras orixinais tan explÃcitas ou as versións ás que saben dar nova vida como o Soy un macarra de Ilegales, facÃan mover á parroquia atlántica e a propia Yanara expresaba a súa admiración por Galicia e pola nosa lingua, lanzándose a cantar traducido o retrouso do seu Ay, mujer!, como "Ai, Muller!", nun detalle que acabou de conseguirlles todas as simpatÃas do público se algunha faltaba.
Plano do Atlantic Fest 2018 Fonte: New Live
Un recinto que melloraba a experiencia Atlantic
No sábado a xornada comezaba cedo xa no recinto da Praia do Bao. O festival ten claro que reúne, a lo menos dous tipos de público moi diferenciados, un familiar e outro xuvenil, con distintos horarios. Os cambios efectuados no recinto foron moi axeitados a dar cabida a todo tipo de xente. A ampliación da zona dedicada á restauración, cunha ampla área de descanso e mesas e bancos protexidos do sol, aseguraban unha experiencia máis confortable sen agobios. AsÃ, co mesmo número de persoas que nos pasados anos a sensación que daba esta nova amplitude era bastante máis relaxada, exactamente o que se perseguÃa desde a organización, cuxa intención con isto é crecer só en calidade de experiencia, sen modificar o aforo que consideran óptimo. Ademais a nova e ampla zona tamén conlevaba unha mellora no escenario secundario, o Escenario Fest Galicia que acollerÃa ata seis actuacións no sábado, ao que habÃa que sumar o escenario Martini, situado no teito do bar da marca e que acollerÃa tamén dúas actuacións. Unha maior oferta de baños e un sistema de pago por pulseira axudaban a que non houbese grandes colas ou aglomeracións habitualmente, malia que nalgún momento as barras si se viron saturadas.
O dÃa era caloroso pero anubrado e sen apenas vento, unha circunstancia meteorolóxica moi favorable para un evento ao aire libre de varias horas como este. Chegamos a tempo de ver ás novÃsimas Mushu sobre o escenario secundario. Tomando como nome o dunha personaxe dunha pelÃcula de Disney estas 6 adolescentes pontevedresas de apenas 14 anos están a presentar xa o seu segundo EP de rock. O horario, as 13 horas, era o perfecto, para que moita rapazada puidese gozar vendo sobre o escenario a estas rapazas máis próximas en idade facendo rock and roll durante unha breve sesión de apenas 30 minutos. Na mesma liña de guitarras e sons subÃan inmediatamente ao mesmo escenario The Niftys que non deixaban de agradecer a oportunidade actuar no entorno, a carón da praia no que é o seu segundo paso en pouco tempo terras galegas tras a súa participación en O Son do Camiño. Con eles chegaba ao seu fin a sesión vermú do Atlantic Fest.
A Iván Ferreiro tocoulle ser o "cabeza de cartel da mañá", por chamarlle dalgún xeito a esta ordenación horaria. O de Nigrán encheu a carpa principal ás 14:15 horas. Ferreiro é un bo gancho para o público trintañeiro e familiar que gusta do bo pop e sabe todas as cancións da súa traxectoria, desde Los Piratas ata o recente Casa. Ferreiro tiña gabanzas para o festival e tamén ao ver que o horario "europeo" non impedÃa que se enchese a súa actuación. Ferreiro nunca defrauda e con himnos como Años 80 ou Como conocà a vuestra madre conseguÃan acender a paixón matinal no festival. O peche con Turnedo é xa unha necesidade de comunión colectiva nesa verión en directo tan movida coa que adoita pechar os seus concertos. Quedamos todos coa espiña cravada de non escoitarlle en directo a canción da BSO da serie Fariña, aÃnda que tal vez o sitio facÃa que non fose todo o politicamente correcta que serÃa desexable. Iván Ferreiro demostrou unha vez máis ser un artista da onda indie (malia estar nun selo maior) con enorme tirón e capacidade para levantar calquera momento dun festival e no horario en que se poña.
Zona gastro e escenario secundario Foto: S.Montes
Recollida de ideas para lingua e sesión de tarde
O brasileiro Rodrigo Amarante, artista de enorme traxectoria pero coñecido popularmente tamén pola banda sonora dunha serie sobre narcotráfico, Narcos, subÃa de seguido ao escenario nun horario pouco afortunado para a súa proposta tranquila e acústica, só el coa súa guitarra ou apenas acompañado ao piano nalgúns temas. A comida ou a sesta tiraban de moitos nese momento arredor das catro. Malia todo o artista conseguÃa congregar baixo a carpa principal a uns centos de persoas que saben sacar partido da súa excelencia e sinceridade. A esa hora vese claramente a capacidade de congregar xente de todo tipo e de todas as idades do Atlantic Fest pero tamén queda claro que grazas ao seu programa de actividades e ao seu novo e ampliado espazo pode optar a ser a cabeceira dos festivais familiares do verán galego. Foi nesas horas meridianas onde a ampliación espacial do recinto xogou un papel fundamental na socialización "amable" como espazo de encontro e para compartir a exoperiencia. As ofertas gastronómicas non aparecÃan saturadas, tampouco as barras, nas que ademais se estreaba o sistema de pago electrónico con pulseira que posibilita o retorno posterior dos cartos non gastados. Nunha desas zonas intermedias o posto de Fest Galicia, a marca auspiciada pola Xunta, levaba a cabo unha campaña de recollida de ideas para a promoción lingüÃstica do galego dentro dos seus obxectivos transversais. Jacobo Sutil director da Axencia Galega de Industrias Culturais, non se perdeu o evento e declaraba estar moi satisfeito da participación da xente na campaña de Fest Galicia neste festival e nos outros nos que tamén a están levando a cabo. "están achegando moitas ideas e algunhas moi boas", nos comentaba Sutil.
Chegaba a hora dun dos espectáculo que atraÃa á xente máis nova. O polémico rapeiro e representante do trap español Yung Beef (Fernando Gálvez) saÃa desafiante ao escenario acompañado do MC Hakim a facer un rap do máis punk na actitude e latino no sonido,. O granadino, estrela no Primavera Sound e coñecido pro térselle negado a entrada nos EE.UU. candoi Ãa o pasado ano a participar no SXSW non tivo dúbidas en resultar agresivo e ata desagradable co público desde a súa saÃda na liña do que se agardaba xa del e da s´ñua postura de "rapaz da rúa". "Aquà todos son hipsters", sentenciaba Yung Beef con desprezo subÃndose aos altofalantes mentres él e o seu acompañante Ãan dun lado ao outro do escenario ao máis puro estilo dos The Prodigy. A provocación chegabao ao punto de pedir unha división da xente: "los hipsters para un lado, la gente normal, de la calle, para otro", pedÃa o granadino. Hakim baixaba determinado entre a xente para iniciar un circle pit de pogo diante do escenario o que provocou unha desbandada de moito do público que non estaban preparados para esas doses de agresividade fÃsica nun festival dominado polas camisas estampadas de flores e si, decididamente “hipster”.
Eran case as oito cando nos achegamos de novo a carpa tras descansar un pouco na zona de restauración vendo a La Plata e acudimos con curiosidade a ver aos daneses Iceage. A banda leva 10 anos en activo e ten xa tres discos no seu haber pero para nós eran unha desas oportunidades de descuberta para as que os festivais son o marco ideal. Dentro dun programa tan amplo se un grupo gusta quedamos ou se non imos a ver outro. Neste caso o inicio dos Iceage era algo atronador e aÃnda que tardamos un par de cancións en afacernos á súa ruidosa proposta a banda conseguiu convencernos coa súa entrega e foi gañando adeptos que se achegaban e Ãna enchendo a carpa. No escenario Martini Caxade traÃa a música en galego e a súa reinterpretación da música popular e da verbena tradicional ao Atlantic Fest, mentres a xente aproveitaba para aprovisionarse de cara a afrontar unha aceleración de actuacións memorables no programa previsto.
Os últimos raios de sol desaparecÃan polo oeste da illa mentres La Casa Azul comezaba a súa actuación. A travesura techno-pop de Guille Milkiway conseguiu transformar a carpa nunha discoteca cos seus temas bailables (e cantables) e a súa posta en escena futurista con suxerintes audiovisuais. El Momento ou La revolución sexual marcaron algúns dos momentos memorables da actuación, so cortada por unha balada en solitario aos teclados que enfreou un pouco o ambiente no medio do espectáculo. Aparte de iso a carpa vibraba coas cancións de La Casa Azul ata o punto que tras rematar o concerto seguiron mantendo os seus temas en versión gravada e, de non telos interrompido, a xente terÃa seguido alà bailando. No escenario secundario Christina Rosenvinge, acompañada de banda, presentaba temas do seu novo traballo, cargados de enerxÃa e con potencia sonora. A noite xa era máis do rock and roll e as outras propostas Ãan quedando atrás.
Os británicos The Vaccines amosaron a súa cara máis divertida e saÃron ao escenario ao ritmo do Waterloo de ABBA pero cos primeiros acordes do Nightclub conseguiron despoboar rapidamente o resto do recinto que se congregou na carpa principal. A banda londinense convencÃa cunha actitude entregada do seu papel de protagonista na cabeza de cartel. A actuación fÃxose memorable a través do rico do seu repertorio con cancións máis que coñecidas como If you wanna come back e coa brutal capacidade do seu frontman Justin Young para envolver á xente movéndose dun lado ao outro e procurando que durante toda a actuación no decaese a tensión nin un segundo. Rock and roll que pisa nas liñas adxacentes, xa sexa do pop coma do punk, con soltura e sen vergonza. E que conseguÃa mover e entusiasmar á xente. Actuacións como a dos británicos son as que necesita un festival para alcanzar un momento de clÃmax compartido.
Tras deles aÃnda tivemos que agardar un bo rato, ata que chegase a derradeira actuación da noite. Outra gran banda británica Kaiser Chiefs, que xa escoitaramos o pasado ano en Riazor durante o Noroeste, chegaban co seu brit-pop, algo máis domesticado aÃnda qque de máis longa traxectoria que The Vaccines. Kaiser Chiefs teñen co paso dos anos perviviod grazas a cancións que os enlazan directamente con outras bandas dos seus inicios como Blur. Temas como Ruby , Everyday I love you less and less ou I predict a riot conseguÃan enganchar sobre todo pola familiaridade e o bo do son, pero xa non se percibÃa esa frescura amosada polos anteriores e, a esa hora da madrugada (as 2) botábase en falta esa enerxÃa. AÃnda asà a banda soubo facer un fin de festa á medida dunha formación con experiencia e con eles rematou as tres e media da mañá a xornada central da terceira edición do Atlantic Fest. Unha reforzada flota de autobuses Ãa recollendo a maiorÃa da xente que se dirixÃa á zona de acampada. Este ano as previsións da organización melloraron o servizo que o pasado ano tivera moitas protestas. Desde New Live acaban cada edición do festival atentos a calquera problema presentado e a súa ambición pola calidade da experiencia Atlantic anticipa xa un novo "manifesto de intencións" próximo con algunhas melloras a incorporar para o 2019. Como exemplo, neste ano desde a organización xa nos trasladaron a intención de fornecerse no 2019 dun espazo para aparcar bicicletas (un medio moi usado na illa) e se iso ten aceptación talvez crear para o 2020 un servizo propio de aluguer delas. O Atlantic Fest está decidido a ser a mellor opción a escoller para unha experiencia de festival de calidade e escoitar a xente semella ser un bo camiño para acadalo.
Catro escenarios na vila e tres no recinto daban para moitas actuacións durante os tres dÃas e asà o cartel podÃa presumir dun impresionante número de nomes (25) para atraer ao público desde a tarde do venres 20 ata o será do domingo 22. O festival fixo tamén un cambio de datas este ano que o trasladou desde as portas do mes cara a segunda quincena. A música independente, pop e rock, seguen a ser bandeira do festival, que con algunhas das súas propostas non dubida en pisar outras liñas e músicas, ás veces máis valentes que alternativas e noutras ocasións máis alternativas que valentes. O cartel definitivo era un menú ecléctico que nalgunha cousa intrigaba e noutra fascinaba, pero xuntaba as apostas seguras con outras de máis complicación para un festival entre o hipster e o familiar nas súas dúas anteriores edicións e que ten claro que ten dous públicos segundo o horario. Polo escenario Son Estrella Galicia, cabeceira no recinto, pasarÃan ao longo da xornada do sábado figuras de tirón como Iván Ferreiro, The Vaccines e Kaiser Chiefs en diferentes horarios que se repartÃan o ser cabeza de cartel. A parte máis pop estaba na corda de La Casa Azul ou Presumido, mentres que Rodrigo Amarante e Yung Beef aparecÃan no cartel como versos soltos e con audiencias tan diferentes que resultaba estraño velos baixo o mesmo teito e no mesmo dÃa. A promesa da mestura ofrecida no cartel estaba por desvelarse ao longo da fin de semana.
O venres comezaba todo no centro da pequena vila mariñeira ao caer da tarde, aÃnda que o sol aÃnda pegaba con forza na rÃa arousá. No auditorio municipal da Illa, rebautizado polo patrocinio como Escenario Turismo RÃas Baixas, o dúo MarÃa Arnal i Marcel Bagés. Dado o limitado do aforo a organización decidiu facer dous pases seguidos a partires das 20:00 horas e asegurarse que ninguén realmente interesado quedase sen ver a este dúo que recolle a música popular para levala por camiños de modernidade que resultan engaiolantes. A recollida previa de invitacións para acceder ao auditorio era o único requisito previo para o asistentes ao festival. Nos arredores dúas prazas acollÃan este ano os concertos, seis nesta ocasión, que o pasado ano se levaban a cabo en pequenos bares. O cambio aos espazos abertos, moi achegados entre eles para permitir o desplazamento dun ao outro doadamente, axudou moito a facer desa xornada unha experiencia positiva e na que se puido gozar de diferentes sons da música independente. A dificultade para aparcar na vila e nas súas inmediacións fixo que só puidésemo comprobar brevemente a potencia que eran capaces de despregar os galegos Maneida no escenario Estudios Mans na Praza do Campo. Alà quedamos a escoitar a Soledad Vélez. A chilena residente en España e con casa tamén en terras galegas, fixo unha emocionante interpretación do seu repertorio salpicado dunha electrónica case "retro" por momentos mentres o sol se Ãa poñendo tras dela na rÃa. Na Praz do regueiro, obnde estaba o escenario Jägermusic esperaban Papaya para comezar a súa actuación. A banda canaria encabezada por Yanara Espinoza (malia que a ela a penas podiamos vela entre a xente que rodeaba o baixo escenario) facÃa esta parada en Arousa antes de encarar a súa participación no FIB no seguinte dÃa. Papaya puña frescura tropical e aires de festa e colorido oitentero no peche desta primeira xornada. As súas letras orixinais tan explÃcitas ou as versións ás que saben dar nova vida como o Soy un macarra de Ilegales, facÃan mover á parroquia atlántica e a propia Yanara expresaba a súa admiración por Galicia e pola nosa lingua, lanzándose a cantar traducido o retrouso do seu Ay, mujer!, como "Ai, Muller!", nun detalle que acabou de conseguirlles todas as simpatÃas do público se algunha faltaba.
Un recinto que melloraba a experiencia Atlantic
No sábado a xornada comezaba cedo xa no recinto da Praia do Bao. O festival ten claro que reúne, a lo menos dous tipos de público moi diferenciados, un familiar e outro xuvenil, con distintos horarios. Os cambios efectuados no recinto foron moi axeitados a dar cabida a todo tipo de xente. A ampliación da zona dedicada á restauración, cunha ampla área de descanso e mesas e bancos protexidos do sol, aseguraban unha experiencia máis confortable sen agobios. AsÃ, co mesmo número de persoas que nos pasados anos a sensación que daba esta nova amplitude era bastante máis relaxada, exactamente o que se perseguÃa desde a organización, cuxa intención con isto é crecer só en calidade de experiencia, sen modificar o aforo que consideran óptimo. Ademais a nova e ampla zona tamén conlevaba unha mellora no escenario secundario, o Escenario Fest Galicia que acollerÃa ata seis actuacións no sábado, ao que habÃa que sumar o escenario Martini, situado no teito do bar da marca e que acollerÃa tamén dúas actuacións. Unha maior oferta de baños e un sistema de pago por pulseira axudaban a que non houbese grandes colas ou aglomeracións habitualmente, malia que nalgún momento as barras si se viron saturadas.
O dÃa era caloroso pero anubrado e sen apenas vento, unha circunstancia meteorolóxica moi favorable para un evento ao aire libre de varias horas como este. Chegamos a tempo de ver ás novÃsimas Mushu sobre o escenario secundario. Tomando como nome o dunha personaxe dunha pelÃcula de Disney estas 6 adolescentes pontevedresas de apenas 14 anos están a presentar xa o seu segundo EP de rock. O horario, as 13 horas, era o perfecto, para que moita rapazada puidese gozar vendo sobre o escenario a estas rapazas máis próximas en idade facendo rock and roll durante unha breve sesión de apenas 30 minutos. Na mesma liña de guitarras e sons subÃan inmediatamente ao mesmo escenario The Niftys que non deixaban de agradecer a oportunidade actuar no entorno, a carón da praia no que é o seu segundo paso en pouco tempo terras galegas tras a súa participación en O Son do Camiño. Con eles chegaba ao seu fin a sesión vermú do Atlantic Fest.
A Iván Ferreiro tocoulle ser o "cabeza de cartel da mañá", por chamarlle dalgún xeito a esta ordenación horaria. O de Nigrán encheu a carpa principal ás 14:15 horas. Ferreiro é un bo gancho para o público trintañeiro e familiar que gusta do bo pop e sabe todas as cancións da súa traxectoria, desde Los Piratas ata o recente Casa. Ferreiro tiña gabanzas para o festival e tamén ao ver que o horario "europeo" non impedÃa que se enchese a súa actuación. Ferreiro nunca defrauda e con himnos como Años 80 ou Como conocà a vuestra madre conseguÃan acender a paixón matinal no festival. O peche con Turnedo é xa unha necesidade de comunión colectiva nesa verión en directo tan movida coa que adoita pechar os seus concertos. Quedamos todos coa espiña cravada de non escoitarlle en directo a canción da BSO da serie Fariña, aÃnda que tal vez o sitio facÃa que non fose todo o politicamente correcta que serÃa desexable. Iván Ferreiro demostrou unha vez máis ser un artista da onda indie (malia estar nun selo maior) con enorme tirón e capacidade para levantar calquera momento dun festival e no horario en que se poña.
Recollida de ideas para lingua e sesión de tarde
O brasileiro Rodrigo Amarante, artista de enorme traxectoria pero coñecido popularmente tamén pola banda sonora dunha serie sobre narcotráfico, Narcos, subÃa de seguido ao escenario nun horario pouco afortunado para a súa proposta tranquila e acústica, só el coa súa guitarra ou apenas acompañado ao piano nalgúns temas. A comida ou a sesta tiraban de moitos nese momento arredor das catro. Malia todo o artista conseguÃa congregar baixo a carpa principal a uns centos de persoas que saben sacar partido da súa excelencia e sinceridade. A esa hora vese claramente a capacidade de congregar xente de todo tipo e de todas as idades do Atlantic Fest pero tamén queda claro que grazas ao seu programa de actividades e ao seu novo e ampliado espazo pode optar a ser a cabeceira dos festivais familiares do verán galego. Foi nesas horas meridianas onde a ampliación espacial do recinto xogou un papel fundamental na socialización "amable" como espazo de encontro e para compartir a exoperiencia. As ofertas gastronómicas non aparecÃan saturadas, tampouco as barras, nas que ademais se estreaba o sistema de pago electrónico con pulseira que posibilita o retorno posterior dos cartos non gastados. Nunha desas zonas intermedias o posto de Fest Galicia, a marca auspiciada pola Xunta, levaba a cabo unha campaña de recollida de ideas para a promoción lingüÃstica do galego dentro dos seus obxectivos transversais. Jacobo Sutil director da Axencia Galega de Industrias Culturais, non se perdeu o evento e declaraba estar moi satisfeito da participación da xente na campaña de Fest Galicia neste festival e nos outros nos que tamén a están levando a cabo. "están achegando moitas ideas e algunhas moi boas", nos comentaba Sutil.
<<"Aquà todos son hipsters", sentenciaba Yung Beef con desprezo>>
Chegaba a hora dun dos espectáculo que atraÃa á xente máis nova. O polémico rapeiro e representante do trap español Yung Beef (Fernando Gálvez) saÃa desafiante ao escenario acompañado do MC Hakim a facer un rap do máis punk na actitude e latino no sonido,. O granadino, estrela no Primavera Sound e coñecido pro térselle negado a entrada nos EE.UU. candoi Ãa o pasado ano a participar no SXSW non tivo dúbidas en resultar agresivo e ata desagradable co público desde a súa saÃda na liña do que se agardaba xa del e da s´ñua postura de "rapaz da rúa". "Aquà todos son hipsters", sentenciaba Yung Beef con desprezo subÃndose aos altofalantes mentres él e o seu acompañante Ãan dun lado ao outro do escenario ao máis puro estilo dos The Prodigy. A provocación chegabao ao punto de pedir unha división da xente: "los hipsters para un lado, la gente normal, de la calle, para otro", pedÃa o granadino. Hakim baixaba determinado entre a xente para iniciar un circle pit de pogo diante do escenario o que provocou unha desbandada de moito do público que non estaban preparados para esas doses de agresividade fÃsica nun festival dominado polas camisas estampadas de flores e si, decididamente “hipster”.
Eran case as oito cando nos achegamos de novo a carpa tras descansar un pouco na zona de restauración vendo a La Plata e acudimos con curiosidade a ver aos daneses Iceage. A banda leva 10 anos en activo e ten xa tres discos no seu haber pero para nós eran unha desas oportunidades de descuberta para as que os festivais son o marco ideal. Dentro dun programa tan amplo se un grupo gusta quedamos ou se non imos a ver outro. Neste caso o inicio dos Iceage era algo atronador e aÃnda que tardamos un par de cancións en afacernos á súa ruidosa proposta a banda conseguiu convencernos coa súa entrega e foi gañando adeptos que se achegaban e Ãna enchendo a carpa. No escenario Martini Caxade traÃa a música en galego e a súa reinterpretación da música popular e da verbena tradicional ao Atlantic Fest, mentres a xente aproveitaba para aprovisionarse de cara a afrontar unha aceleración de actuacións memorables no programa previsto.
Os últimos raios de sol desaparecÃan polo oeste da illa mentres La Casa Azul comezaba a súa actuación. A travesura techno-pop de Guille Milkiway conseguiu transformar a carpa nunha discoteca cos seus temas bailables (e cantables) e a súa posta en escena futurista con suxerintes audiovisuais. El Momento ou La revolución sexual marcaron algúns dos momentos memorables da actuación, so cortada por unha balada en solitario aos teclados que enfreou un pouco o ambiente no medio do espectáculo. Aparte de iso a carpa vibraba coas cancións de La Casa Azul ata o punto que tras rematar o concerto seguiron mantendo os seus temas en versión gravada e, de non telos interrompido, a xente terÃa seguido alà bailando. No escenario secundario Christina Rosenvinge, acompañada de banda, presentaba temas do seu novo traballo, cargados de enerxÃa e con potencia sonora. A noite xa era máis do rock and roll e as outras propostas Ãan quedando atrás.
Os británicos The Vaccines amosaron a súa cara máis divertida e saÃron ao escenario ao ritmo do Waterloo de ABBA pero cos primeiros acordes do Nightclub conseguiron despoboar rapidamente o resto do recinto que se congregou na carpa principal. A banda londinense convencÃa cunha actitude entregada do seu papel de protagonista na cabeza de cartel. A actuación fÃxose memorable a través do rico do seu repertorio con cancións máis que coñecidas como If you wanna come back e coa brutal capacidade do seu frontman Justin Young para envolver á xente movéndose dun lado ao outro e procurando que durante toda a actuación no decaese a tensión nin un segundo. Rock and roll que pisa nas liñas adxacentes, xa sexa do pop coma do punk, con soltura e sen vergonza. E que conseguÃa mover e entusiasmar á xente. Actuacións como a dos británicos son as que necesita un festival para alcanzar un momento de clÃmax compartido.
"O Atlantic Fest está decidido a ser a mellor opción a escoller para unha experiencia de festival de calidade e escoitar a xente semella ser un bo camiño para acadalo"
Tras deles aÃnda tivemos que agardar un bo rato, ata que chegase a derradeira actuación da noite. Outra gran banda británica Kaiser Chiefs, que xa escoitaramos o pasado ano en Riazor durante o Noroeste, chegaban co seu brit-pop, algo máis domesticado aÃnda qque de máis longa traxectoria que The Vaccines. Kaiser Chiefs teñen co paso dos anos perviviod grazas a cancións que os enlazan directamente con outras bandas dos seus inicios como Blur. Temas como Ruby , Everyday I love you less and less ou I predict a riot conseguÃan enganchar sobre todo pola familiaridade e o bo do son, pero xa non se percibÃa esa frescura amosada polos anteriores e, a esa hora da madrugada (as 2) botábase en falta esa enerxÃa. AÃnda asà a banda soubo facer un fin de festa á medida dunha formación con experiencia e con eles rematou as tres e media da mañá a xornada central da terceira edición do Atlantic Fest. Unha reforzada flota de autobuses Ãa recollendo a maiorÃa da xente que se dirixÃa á zona de acampada. Este ano as previsións da organización melloraron o servizo que o pasado ano tivera moitas protestas. Desde New Live acaban cada edición do festival atentos a calquera problema presentado e a súa ambición pola calidade da experiencia Atlantic anticipa xa un novo "manifesto de intencións" próximo con algunhas melloras a incorporar para o 2019. Como exemplo, neste ano desde a organización xa nos trasladaron a intención de fornecerse no 2019 dun espazo para aparcar bicicletas (un medio moi usado na illa) e se iso ten aceptación talvez crear para o 2020 un servizo propio de aluguer delas. O Atlantic Fest está decidido a ser a mellor opción a escoller para unha experiencia de festival de calidade e escoitar a xente semella ser un bo camiño para acadalo.
Serie
Festivais de Verán 2018
O Atlantic Fest da Illa de Arousa escoitou aos seus públicos e triunfou cos cambios que fixo na edición deste ano que reforzan a súa proposta como experiencia amable
Achegámonos ao 'inferno negro' do Resu 2018, un dos máis potentes e lúdicos eventos de entretemento e música con proxección internacional
O segundo PortAmérica de Caldas colga o cartel de completo en dúas das tres xornadas na carballeira
A primeira edición do festival O Son do Camiño deixa tras de si momentos para o recordo e moitas promesas a cumprir